Μια ξεχωριστη μερα

Κάποιες μέρες επιθυμούμε να είναι διαφορετικές, ξεχωριστές από τις άλλες, τις καθημερινές και απαιτητικές, που αν τις αφήσουμε θα γίνουν ισοπεδωτικές και άνευρες, ή εκνευριστικές και κουραστικές. Ακόμη και κάποιες ώρες ή λίγες στιγμές αρκούν για να μας κάνουν να αισθανθούμε διαφορετικά. Δυο-τρεις γραμμές που διαβάζω και ανοίγουν σαν διαρρήκτες τα παράθυρα της ψυχής. Ίσα ίσα για να κρατήσουμε επαφή με ότι έχουμε ξεχάσει ή δεν προλαβαίνουμε πιά. Είναι η δική σου μέρα.
Πρώτα να πιάσω τα χέρια σου
Να ψηλαφίσω το σφυγμό σου
Ύστερα να πάμε μαζί στο δάσος
Ν'αγκαλιάσουμε τα μεγάλα δέντρα
Που στον κάθε κορμό έχουμε χαράξει
Εδώ και χρόνια τα ιερά ονόματα
Να τα συλλαβίσουμε μαζί
Να τα μετρήσουμε ένα ένα
Με τα μάτια ψηλά στον ουρανό σαν προσευχή.
Το δικό μας το δάσος δεν το κρύβει ο ουρανός.
Δεν περνούν απο δώ ξυλοκόποι.

[Μ.Αναγνωστάκης - ο ουρανός]