Το ερωτικο δυναμικο της γυναικας μου

Με κέρδισε από τις πρώτες γραμμές του ο κ. D.Foenkinos. Η γραφή του είναι άψογη, χωρίς υπερβολές και περιττολογίες, διεισδυτικά και αναλυτικά παρουσιάζει τα συναισθήματα που κυριαρχούν στον πρωταγωνιστή δημιουργώντας σχεδόν μια θεατρική παράσταση ή ακόμη και κινηματογραφική φέρνοντας τον αναγνώστη σχεδόν σε απόσταση αναπνοής όχι μόνο από τα δρώμενα, αλλά τοποθετώντας τον μέσα στις σκέψεις, τις επιθυμίες και τους φόβους του συμπαθητικού ήρωα, Έκτωρ.
[Όλοι όσοι βιώνουν μια έντονη ευτυχία, νιώθουν το φόβο οτι δεν θα καταφερουν ποτέ να ξαναζήσουν μια τέτοια στιγμή. Το παράδοξο της εκλεκτής στιγμής τον τάραζε ακόμη περισσότερο. Αγαπούσες, ενίοτε, με εξωφρενικό τρόπο μέσα στην πουπουλένια απαλότητα της καθημερινότητας, ίσως να ήταν τόσο απλό. Δεν έπρεπε να επιδιώξεις να καταλάβει, πολύ συχνά χαλάς την ευτυχία, όταν την αναλύεις...........
....είχε συλλάβει την εξαϋλωση, είχε πιάσει τον αισθησιασμό, άρα μπορούσε να πεθάνει εκείνη την ημέρα, αφού ο Τόμας Μαν είχε γράψει: "Αυτός που ατένισε το Κάλλος είναι ήδη προορισμένος να πεθάνει." Η Μπριζίτ πλένοντας τα τζάμια, ήταν κάπως ο δικός του θάνατος στη Βενετία." Όμως, ο Έκτωρ δεν ήξερε ποιός ήταν ο Τόμας Μαν, άρα μπορούσε να επιβιώσει. Η μη καλλιέργεια σώζει πολλές ζωές...]
Συνεχίζει με ιδιαίτερα αισθητική & αισθαντική γραφή που κινείται με φοβερή ευλυγισία ανάμεσα στις ανθρώπινες συμπεριφορές και συναναστροφές, στον ρεαλισμό & καθωσπρεπισμό της καθημερινότητας, απομυθοποιώντας τα πάντα με υποδόριο χιούμορ, παρουσιάζοντας τα πράγματα με την αφοπλιστική ειλικρίνεια ενός ανθρώπου που δεν διακατέχεται από εγωισμό & δεν προσπαθεί να αποδείξει τίποτα.
[Ο Έκτωρ παρατηρώντας και μόνο την Μπριζίτ, ένιωθε ασφάλεια. Αισθανόταν ασφαλής σαν μια λιμουζίνα στην έξοδο αεροδρομίου. Η Μπριζίτ που ήταν συνήθως χωμένη στην επιφυλακτικότητά της, άφηνε τον εαυτό της ελεύθερο, δίχως να καλοξέρει ακόμα το ερωτικό δυναμικό που λαγοκοιμόταν ύπουλα μέσα της.......
......Ο Έκτωρ δεν είχε διαβάσει Αραγκόν και τελικά δεν χρειάζεται να έχεις διαβάσει Αραγκόν για να καταλάβεις ότι η αισθησιακή απόλαυση είναι μια δικτατορία...]
Η αφήγηση λοιπόν κυλάει τόσο όμορφα & ανεπαίσθητα σαν ένα κοκτέιλ
αισθησιακής διανοητικής διέγερσης & απόλαυσης.

εθνικη οδος

Προσπαθώντας να αποφύγουμε τα μπλόκα από τα τρακτέρ κατά τη διαδρομή της Εθνικής μας οδού κάπου μάλλον χάσαμε το δρόμο μας. Δυστυχώς το όχημα δεν διαθέτει navigator αλλά τουλάχιστον ο δρόμος είναι ελεύθερος κι ορθάνοιχτος όπως χρειάζεται να είναι όλοι οι δρόμοι μας, είτε για την ελεύθερη επικοινωνία, είτε για την συνεννόηση & λύση των όποιων προβλημάτων ανακύπτουν, είτε γιατί είναι δρόμοι για τους οποίους όλοι πληρώσαμε και πληρώνουμε ακόμη για τη δημιουργία τους και θα πληρώνουμε μια ζωή. Αν όμως τα προβλήματα λύνονται με τον αποκλεισμό τους τότε ας κλείσουν όλοι κι ας μην ανοίξουν ποτέ. Για τους βιαστικούς κι ανυπόμονους υπάρχουν και τα ελικόπτερα!

δεσμοι

Είναι γνωστό πόσο ισχυροί δεσμοί αναπτύσσονται ανάμεσα σε ανθρώπους και ζώα. Ιδιαίτερα, παροιμιώδης είναι η αφοσίωση του σκύλου στον άνθρωπο. Εδώ όμως, όπως διάβασα μια μικρή είδηση, πρόκειται για την αφοσίωση του ανθρώπου προς το αγαπημένο του τετράποδο!
Μια υπηρεσία κοινωνικής αρωγής της Λιέγης στο Βέλγιο, προσέφερε φιλοξενία σε οκτώ άστεγους, στα γραφεία μιας τοπικής ποδοσφαιρικής ομάδας, για να προφυλαχθούν από το δυνατό κρύο που επικρατούσε στην περιοχή. Οι άστεγοι όμως αρνούνταν να μπουν στο κτίριο χωρίς τα αγαπημένα τους τετράποδα. Έτσι λοιπόν οι υπεύθυνοι της υπηρεσίας αρωγής πρότειναν στους φίλους μας να στεγάσουν και τα σκυλιά τους προκειμένου να κάμψουν τις αντιρρήσεις τους.

Σαββατο βραδυ Κυριακη πρωι

Σαββατόβραδο γύρω στις εννιά. Οδός Υμηττού, Παγκράτι, γύρω από την πλατεία. Από τη μια πλευρά οι φωτισμένες βιτρίνες των καταστημάτων, με τους προβολείς τους να εστιάζονται στις εκπτώσεις αξιών των ειδών και ίσως των ...ιδεών.
Από την άλλη πλευρά οι καφετέριες ζεσταίνουν τους λιγοστούς ακόμη θαμώνες τους με τις εξωτερικές θερμάστες, ίσως & με ζεστά ποτά, δημιουργώντας μια ζεστή & χαλαρή ατμόσφαιρα συζητήσεων & αναζητήσεων.
Κυριακή πρωί, γύρω στις δέκα. Ιδιος χώρος, διαφορετικός κόσμος. Οι κυριακάτικες εφημερίδες απλωμένες & κρεμασμένες γύρω από τα περίπτερα συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον για τις προσφορές τους.
Σε λίγο θα διαβάζω κι εγώ κάποια, απολαμβάνοντας ένα κλασσικό κυριακάτικο πρωινό με καφέ κι εφημερίδα.
Ένας υπέροχος πιλότος επιβατικού αεροσκάφους θα καταφέρει να σώσει όλους τους επιβαίνοντες με επιτυχή αναγκαστική προσγείωση σ' ένα ποτάμι, και κάποιος άλλος σ' ένα πολεμικό αεροπλάνο θα σκοτώσει αρκετούς πυροδοτώντας μια ρουκέτα...
Μεσημέρι, και όλα πάνε καλά, η ζωή συνεχίζεται έτσι κι αλλιώς, σε κάποιο κυριακάτικο τραπέζι, η Δευτέρα είναι πάλι κοντά...

νυχτερινο

Πώς νιώθεις όταν μια μέρα τελειώνει

Σαν επίλογος & σαν αποχαιρετισμός;

Στα ωραία της & στα άσχημα

Στα ενδιαφέροντα & στα αδιάφορα

Ακούγοντας, βλέποντας & αναλύοντας ο,τι προέκυψε

Η μέρα που αδειάζει με την τελευταία γουλιά στο ποτήρι σου

Η μέρα που τελειώνει μ΄ένα ζεστό φιλί αποχαιρετισμού στα χείλη σου

Κι ανάβει όλα τ' αστέρια της νύχτας...

Αν η σταγόνα της βροχής είχε μορφή
θα είχε τη δική σου
θα φορούσε τα ρούχα σου
θα γλυστρούσε στους δρόμους,
στα μεγάλα παράθυρα, στις βιτρίνες, στα καφέ,
στις στέγες, στους ανθρώπους
κάτω από τις μαρκίζες και στα πρόσωπα.
Αν η βροχή είχε φωνή θα είχε τη δική σου,
απαλή ή δυνατή, τρυφερή ή θυμωμένη,
ζεστή & τροπική να θωπεύει τις αισθήσεις μου
μέσα από φωνές και κινητά
για να φθάνει σαν το κύμα κοντά μου.
Είσαι η σταγόνα που ξεχειλίζει τη σκέψη μου
και παρασύρει το φράγμα της καθημερινότητάς μου
μέχρι τη δροσερή αγκαλιά σου
Η σταγόνα που ξεγλυστράει μέσα από τα χέρια μου
και χάνεται σε τόπους μακρινούς
Ο ήχος της σταγόνας, ο ήχος σου,
τα βήματά σου, τα ίχνη σου
τα γράμματά σου
Ακούω τη φωνή σου μαζί με τη βροχή
μέσα στην πόλη να τρέχει να με βρεί.

H γυναικα αναμνηση

Ο χρόνος αλλάζει. Υποθετικά ή αργά, τουλάχιστον για τα μέτρα του ανθρώπου. Δεν αλλάζει κανείς και τη ζωή του κάθε χρόνο, ούτε το σπίτι του ή τη δουλειά του. Πολύ περισσότερο τις αναμνήσεις του. Παραμένουν όσα χρόνια κι αν περνούν. Ίσως να ξεθωριάζουν λίγο.

"...σερβίρει στον εαυτό του ένα παγωμένο ποτό και πηγαίνει στο δωμάτιο που περνάει τις περισσότερες ώρες του. Εκεί σε ένα μεγάλο πάγκο από λευκό ξύλο είναι ακουμπισμένος ευλαβικά ο υπολογιστής του, το στερεοφωνικό του, η συλλογή με τα CD και τις κασέτες του..."

Διαβάζει τα μηνύματα, αξιολογεί και σβήνει γράφει απαντά. Κανένα μήνυμα ομως από εκείνη. Του λείπει, σαν κάτι καλαίσθητο σ΄ένα κακόγουστο περιβάλλον. Συμβαίνει όμως κι αυτό, όπως κι όλα τα πράγματα, απλώς συμβαίνουν.

"..απόψε διαλέγει ένα CD και το βάζει να παίξει. Η μελωδία του κομματιού θρυμματίζει την ησυχία της νύχτας. Απο ποιόν τόπο ταξιδεύει η συγκίνηση; Ποιές λεπτές χορδές ονείρων χαϊδεύει; Υπάρχουν τραγούδια που ξαφνιάζουν την πραγματικότητα με τις βελούδινες νότες τους, εισβάλλουν μέσα της από πολύ μακριά σαν να έρχονται από κάποιον άλλο πλανήτη "Desire", επιθυμία, ακόμα θέλω να χορέψω αυτό το τραγούδι μαζί σου..."

[H γυναίκα ανάμνηση είναι η ιστορία μιας συνάντησης τη βαθύτερη ώρα της νύχτας η ιστορία ενός άνδρα, που ακολουθώντας μια ανάμνηση, ανασυνθέτει τον εαυτό του και αισθάνεται ελεύθερος πάλι να ερωτευτεί. Και ο έρωτας σαν αχτίδα φωτός εστιάζει σε ένα πρόσωπο, κάνοντάς το να λάμψει σε μια γκρίζα πραγματικότητα.]