H γυναικα αναμνηση

Ο χρόνος αλλάζει. Υποθετικά ή αργά, τουλάχιστον για τα μέτρα του ανθρώπου. Δεν αλλάζει κανείς και τη ζωή του κάθε χρόνο, ούτε το σπίτι του ή τη δουλειά του. Πολύ περισσότερο τις αναμνήσεις του. Παραμένουν όσα χρόνια κι αν περνούν. Ίσως να ξεθωριάζουν λίγο.

"...σερβίρει στον εαυτό του ένα παγωμένο ποτό και πηγαίνει στο δωμάτιο που περνάει τις περισσότερες ώρες του. Εκεί σε ένα μεγάλο πάγκο από λευκό ξύλο είναι ακουμπισμένος ευλαβικά ο υπολογιστής του, το στερεοφωνικό του, η συλλογή με τα CD και τις κασέτες του..."

Διαβάζει τα μηνύματα, αξιολογεί και σβήνει γράφει απαντά. Κανένα μήνυμα ομως από εκείνη. Του λείπει, σαν κάτι καλαίσθητο σ΄ένα κακόγουστο περιβάλλον. Συμβαίνει όμως κι αυτό, όπως κι όλα τα πράγματα, απλώς συμβαίνουν.

"..απόψε διαλέγει ένα CD και το βάζει να παίξει. Η μελωδία του κομματιού θρυμματίζει την ησυχία της νύχτας. Απο ποιόν τόπο ταξιδεύει η συγκίνηση; Ποιές λεπτές χορδές ονείρων χαϊδεύει; Υπάρχουν τραγούδια που ξαφνιάζουν την πραγματικότητα με τις βελούδινες νότες τους, εισβάλλουν μέσα της από πολύ μακριά σαν να έρχονται από κάποιον άλλο πλανήτη "Desire", επιθυμία, ακόμα θέλω να χορέψω αυτό το τραγούδι μαζί σου..."

[H γυναίκα ανάμνηση είναι η ιστορία μιας συνάντησης τη βαθύτερη ώρα της νύχτας η ιστορία ενός άνδρα, που ακολουθώντας μια ανάμνηση, ανασυνθέτει τον εαυτό του και αισθάνεται ελεύθερος πάλι να ερωτευτεί. Και ο έρωτας σαν αχτίδα φωτός εστιάζει σε ένα πρόσωπο, κάνοντάς το να λάμψει σε μια γκρίζα πραγματικότητα.]