Πέντε τραγουδάκια '70s

Πρέπει να ήταν η δεκαετία του '70 και τί να πρωτοθυμηθείς. Τα καλύτερα κομμάτια. Τόσο στο ελληνικό όσο και στο ξένο ρεπερτόριο. Τότε άρχισαν να εκπέμπουν και οι πρώτοι πειρατικοί ραδιοφωνικοί σταθμοι. Συντονιστείτε λοιπόν στον ιδιωτικό ραδιοφωνικό σταθμό San Remo. Απο τους πιό επαγγελματικούς της εποχής του, με καθαρό ήχο και λίγα λόγια με πολλή μουσική. Για κάποιες ώρες, κάθε μέρα. Κάπου κοντά στην περιοχή της Καμάρας. Συνωστισμός στις τηλεφωνικές αφιερώσεις. Όλοι ήθελαν να αφιερώσουν κάπου τα αγαπημένα τους τραγούδια. Από εκείνη τη συχνότητα λοιπόν θα ξαναθυμηθούμε τα σουξέ της εποχής. Αυτή τη φορά μόνο δικά μας κομμάτια & τα αφιερώνουμε στον Aθανάσιο. που θέλει να στέλνει προσκλήσεις καθότι κοινωνικό παιδί & μερακλής :)
1. Στ. Κουγιουμτζής [Άσε με πάλι να σου πω/για χρόνια περασμένα/για τα τραγούδια που αγαπώ/τα παραπονεμένα...]
2. Στ. Κουγιουμτζής: [Ο ουρανός φεύγει βαρύς/τα όνειρά μου παίρνει/και μες στην τόση μου φωτιά/άλλη φωτιά μου φέρνει...]
3. Πυθαγόρας: [Δεν έχουν σημασία/τα λίγα γκρίζα μου μαλλιά/η αξία βρίσκεται μες στην καρδιά/Μην κοιτάς τα χρόνια μου λοιπόν/ο άνδρας πρέπει νά'χει παρελθόν..]
4. Γ. Σαμολαδάς: [Αχ καναρίνι μου,.../Στη φυλακή σου βάλε με/μα διώξε μου τον πόνο
εσύ που ξέρεις να ξεχνάς/με το τραγούδι μόνο...]
5. Η. Λυμπερόπουλος: [Έβρεχε ψιλόβρεχε/και τα τρένα σμίγανε/στο Σταθμό Λαρίσης/σμίγαν και χωρίζανε/τη βραδιά που μ' άφησες/με τις αναμνήσεις...]

Όλα στο περίπου

Όλα στο περίπου, κατά προσέγγιση. Το οπτικό πεδίο περιορισμένο. Η φύση έχει την δική της άποψη και δημιουργεί το δικό της σκηνικό. Δεν είναι εύκολο να το διαμορφώσουμε διαφορετικά. Χρειάζεται υπομονή, για να ξεκαθαρίσει το τοπίο, η εικόνα, η ατμόσφαιρα. Αν και μερικές φορές νομίζω πως είναι εξίσου όμορφα. Σχεδόν αινιγματικά. Δημιουργεί φρούδες ελπίδες για την πραγματικότητα. Οσο διαρκεί τουλάχιστον η θολή & απροσδιόριστη εικόνα του περιβάλλοντος.

"Με πλημμύρισαν τυφλές ελπίδες
από κείνη τη στιγμή που μ' είδες
πως θα είμαστε μαζί
Παραδόθηκα στο κοίταγμά σου
πίστεψα στα λόγια τα δικά σου
έπεσα μες στη φωτιά"

[ Π.Δουρδουμπάκης ]

Eίναι κάποιες μέρες που, σχεδόν χάνεται η αίσθηση του χρόνου. Κάπως, σαν να πέφτεις μέσα σε ...χρονοδίνη. Ένας ανεμοστρόβιλος υποχρεώσεων και διεκπεραιώσεων σε στριφογυρνάει με τέτοια ένταση & ταχύτητα που η προσωπική ζωή εξανεμίζεται, εξαϋλώνεται, χάνεται. Κι όταν κοπάσει κάπως, για λίγο, προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις το περιβάλλον με την επανάκτηση του ελέγχου του χρόνου. Να συγκεντρώσεις τα κομμάτια του εαυτού σου, να ξαναδείς όσο προλάβεις και ν' αναστηλώσεις τα προσωπικά σου ενδιαφέροντα. Ένα αέναο κυνηγητό με τον χρόνο, όπου συνήθως καταλήγει να "τρώμε" την σκόνη του...
[...και τρέχεις, τρέχεις να προλάβεις τον ήλιο, αλλά ο ήλιος δύει / και γυρίζει για να βρεθεί ξανά πίσω σου / ο ήλιος είναι σχετικά ο ίδιος, αλλά εσύ γέρασες. / Πιο λαχανισμένος και μια μέρα πιο κοντά στο θάνατο / Κάθε χρονιά είναι και πιό σύντομη, ποτέ δε βρίσκεις χρόνο / σχέδια που είτε δεν καταλήγουν σε τίποτε, είτε σε μισή σελίδα προχειρογραμμένες λέξεις...]
[Pink Floyd]
(The Dark Site Of The Moon)

Αισιοδοξία

Είναι από τις ειδήσεις που χαίρομαι να διαβάζω στην εφημερίδα.
[Βραβείο στην 11χρονη Φωτεινή, στο αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, την περασμένη Τετάρτη, κατά τη διεξαγωγή του 6ου Διεθνούς Συνεδρίου Προσομοίωσης των Οργάνων των Ηνωμένων Εθνών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης & του ΝΑΤΟ. Εκπρόσωποι διεθνών οργανισμών, καθηγητές, φοιτητές υποκλίθηκαν στην 11χρονη μαθήτρια του Πειραματικού Σχολείου Θεσσαλονίκης, Φωτεινή Δερβίση για την έκθεσή της αναφορικά με τα δικαιώματα του ανθρώπου και τη φτώχεια. "Σ'ένα πολυσύχναστο δρόμο της Θεσσαλονίκης ζει ένας άντρας στην είσοδο ενός καταστήματος. Άνθρωποι περνούν από 'κεί κάθε μέρα, κανείς όμως δεν σκέφτεται πόσο δύσκολο κι επικίνδυνο είναι να ζει κάποιος εκεί. Ο άντρας αυτός δεν έχει αρκετό νερό, ζεί μέσα στο κρύο. Το κρεβάτι του είναι φτιαγμένο από χαρτόκουτα, μ΄ένα στρώμα πάνω σ'αυτά, κι έχει τα πράγματά του σε πλαστικές σακούλες" περιγράφει στην έκθεσή της η μικρή Φωτεινή και απευθύνει έκκληση: "Πρέπει να κάνουμε κάτι γι΄αυτόν! Κάθε άνθρωπος δικαιούται να έχει όλα όσα χρειάζεται για να μην αρρωστήσει και να μην πεινάει, έχει το δικαίωμα να έχει ρούχα και σπίτι. Ετσι λέει το άρθρο 25 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου" τονίζει παρακάτω θυμίζοντας γλαφυρά σκηνές της καθημερινότητάς μας κι ένα καθήκον που έχει χαθεί...Τα χειροκροτήματα κατακλύζουν το αμφιθέατρο το οποίο φωτίζει η παρουσία του 11χρονου κοριτσιού...]
Ο κόσμος των μεγάλων και ο κόσμος των παιδιών. Η διαφορά πασιφανής. Πόσο διαφορετικός θα ήταν αν ακουγόντουσαν τα παιδιά. Ο τρόπος που βλέπουν τη ζωή, τις ανισότητες και τις αδικίες. Η χαρά τους με τα απλά πράγματα, και η αντικειμενική τους ματιά σε όλα.
"Αιών παίς εστί παίζων, πεσσεύων' παιδός η βασιληίη"

Broken flowers

Πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί για τη ζωή που έχουμε διαλέξει. Αν τη διαλέξαμε και δεν μας επιβλήθηκε! Έχω την εντύπωση οτι θα μπορούσε να ήταν διαφορετική αν ακολουθούσαμε άλλον δρόμο σε όποιες διασταυρώσεις κοντοσταθήκαμε λίγο ή πολύ με απορία. Ποτέ δεν θα το μάθουμε όμως. Πολλές οι παράμετροι που προκύπτουν σε κάθε απόφαση, σε κάθε επιλογή. Χαοτική η ακολουθία των γεγονότων. Μοναδική λοιπόν η ζωή μας, κι ας φαίνεται ότι είναι όμοια με τις περισσότερες. Το πρόβλημα όμως είναι, αν και κατά πόσο είμαστε ικανοποιημένοι από την όλη ιστορία. Δύσκολη η απάντηση κι εδώ, εως ακατόρθωτη! Εκτός αν ξεκινήσουμε ένα οδοιπορικό αναζητώντας κάποια ίχνη περασμένα...
Όλα τα προαναφερθέτα, με αφορμή τα "Broken flowers" του Τζιμ Τζαρμους με τον καταπληκτικό Μπίλ Μάρεϊ και την Σάρον Στόουν, την Τζέσικα Λαγκ κα.



...and I'm so scared / I'm so scared / take me back in time / maybe I can forget / turn a different corner / and we never would have met / would you care?

Αναζήτηση

Χρόνια ο ουρανός ήτανε ένα δύσκολο χαρτί κρυμμένο μεσ' στην τσέπη μου / και μεσ' στον κήπο μου φύτρωνε όλη τη μέρα αίμα / γιατί βροχή πέφταν οι πέτρες απ' τον άλλο ουρανό / τσακίζοντας κρέατα & κόκκαλα / Έτσι σαν ήθρε η Ανάσταση ντυμένος μαύρα μ' ένα κόκκινο κερί / βγήκα τρελός στους δρόμους ήμουνα ένα κίτρινο πουλί σαν κι αυτά που ζωγράφιζε ο Modigliani / Ποτέ μου / ποτέ μου δεν είχα γεννηθεί...
[Μ. Σαχτούρης]

Ξεχωριστές μέρες, χρωματισμένες από την εξοχή και την ανταύγεια των κεριών και γεμάτες απο τον απόμακρο ήχο της καμπάνας, γεμάτες ανυπομονησία για το διαφορετικό, για το ευχάριστο. Με τη άνοιξη να επιμένει και να πολιορκεί τα πάντα και την αισιοδοξία να σε τραβάει απ' το μανίκι. Έστω και για λίγο, μα που πάντα θα είναι αρκετό όταν είναι από σένα.

Δεν αναζητώ το αληθινό, ούτε το ψεύτικο. Αλλά το υποσυνείδητο. Το μυστήριο της ανθρώπινης ψυχής.
[Α. Μοντιλιάνι]