Broken flowers
Πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί για τη ζωή που έχουμε διαλέξει. Αν τη διαλέξαμε και δεν μας επιβλήθηκε! Έχω την εντύπωση οτι θα μπορούσε να ήταν διαφορετική αν ακολουθούσαμε άλλον δρόμο σε όποιες διασταυρώσεις κοντοσταθήκαμε λίγο ή πολύ με απορία. Ποτέ δεν θα το μάθουμε όμως. Πολλές οι παράμετροι που προκύπτουν σε κάθε απόφαση, σε κάθε επιλογή. Χαοτική η ακολουθία των γεγονότων. Μοναδική λοιπόν η ζωή μας, κι ας φαίνεται ότι είναι όμοια με τις περισσότερες. Το πρόβλημα όμως είναι, αν και κατά πόσο είμαστε ικανοποιημένοι από την όλη ιστορία. Δύσκολη η απάντηση κι εδώ, εως ακατόρθωτη! Εκτός αν ξεκινήσουμε ένα οδοιπορικό αναζητώντας κάποια ίχνη περασμένα...
Όλα τα προαναφερθέτα, με αφορμή τα "Broken flowers" του Τζιμ Τζαρμους με τον καταπληκτικό Μπίλ Μάρεϊ και την Σάρον Στόουν, την Τζέσικα Λαγκ κα.
...and I'm so scared / I'm so scared / take me back in time / maybe I can forget / turn a different corner / and we never would have met / would you care?
Labels: cinema
posted by Caesar @ 4/12/2007 02:09:00 PM
18 Comments
18 Comments:
Καλησπέρα καίσαρα.
Τι σύμπτωση.
Αυτό ακριβώς σκεφτόμουν κι εγώ σήμερα.
Εγραψα κι ένα post για έναν χαμένο έρωτα. Αν είχαν εξελιχθεί τα πράγματα αλλιώς........
Εξαιρετικός ο Μάρει, καλύτερος από το "Χαμένοι στην Μετάφραση".
Χαραμίζεται στην χαζο-κωμωδία αυτός ο άνθρωπος.
Θα μπορούσε να έχει κάνει σπουδαία πράγματα.
Δίνω μεγάλη βάση στην αλυσίδα των γεγονότων της ζωής μας.
Και καθημερινά ανακαλύπτω πως τίποτα δεν γίνεται τυχαία.
Αν το προσέξεις, είναι θαυμάσιο.
Απ΄τη στιγμή που ένα τυχαίο γεγονός μπορεί να ανατρέψει όλες μας τις προσεχτικά σχεδιασμένες επιλογές, η ζωή μας μάλλον μας επιβλήθηκε παρά τη διαλέξαμε.
Κατ'αρχήν Χρόνια πολλά κι ευτυχισμένα!
Νομίζω πως πάντα έχουμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε τη ζωή που ζούμε. Το θέμα είναι αν είμαστε σε θέση να πληρώσουμε το κόστος.Συνήθως αν το σκεφτείς,ο καθένας μας ζει τη ζωή που μπορεί να ζήσει.
Δεν έχω καταφέρει να δω ακόμη αυτή τη ταινία. Μα έχω λατρέψει το ost.
Γμτ, όλο νοικιασμένη είναι στο dvdclub που πηγαίνω!
δε θα ξεκινησω -παραδοξως- τη σινεφιλικη φιλολογια, σχετικη με την πολυ καλη ταινια του Τζαρμους, αλλα θα σταθω στο θεμα καθεαυτο. αστειο βεβαια, εγω, που δεν εχω ακομα προχωρησει πολυ απο κανενα σταυροδρομι της ζωης.
θρασυτατα και χωρις προσωπικη εμπειρια λοιπον, νομιζω πως η ζωη μας αποτελειται απο μια σειρα επιλογων που δεν πραγματοποιουνται ουσιαστικα απο εμας, αλλα που μπορουμε μονο να τις παρατηρησουμε οταν βιωνουμε τα αποτελεσματα τους. και να τις κρινουμε εκ των υστερων, αλλα οχι να τις αλλαξουμε.
[ειτε, οπως ελεγε ο Αριστοτελης (;) εμεις παιρνουμε συνειδητα την πρωτη αποφαση και οι επομενες επιλογες καθοριζονται αυτοματα απο αυτην (οποτε εχουμε μια ελαχιστη δυνατοτητα αυτοκαθορισμου), ειτε καθε μας κινηση και επιλογη ειναι απορροια εξωτερικων συνθηκων και οχι της προσωπικης μας βουλησης, οποτε τελικα δεν εχουμε καν αυτη τη μικρη δυνατοτητα αυτοκαθορισμου].
ομως η ζωη μας παντα θα συμβαινει, ειτε κατ επιλογην μας, ειτε συμφωνα με προσταγες που δεν ελεχγουμε.
το μονο που μπορουμε να κανουμε ειναι να ειμαστε συνειδητα παροντες οταν αυτη συμβαινει και να βιωνουμε καθε στιγμη της, ωστε να μην χρειαστει σαν τον Don Johnston να γυριζουμε πισω αναμοχλευοντας επιλογες δικες μας (;) και αλλων, με ενα μπουκετο τσακισμενα λουλουδια στο χερι και μια τσακισμενη καρδια να χτυπαει σαν ταμπουρλο περιμενοντας να ανοιξουν οι πορτες του παρελθοντος..
ουφ πολλα ειπα παλι.
καλο βραδυ!
Αγαπητή Μaro,
έχω σχηματίσει την εντύπωση, σχετικά με την υπόθεση: [αν είχαν εξελιχθεί τα πράγματα αλλιώς], ότι και πάλι δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως θα ήταν καλύτερα τα πράγματα, αν είχαν εξελιχθεί αλλιώς. Ισως να γίνονταν και χειρότερα !
Σίγουρα όμως θα ήταν διαφορετικά ;))
Amo,
το πιστεύω για τη σημασία που δίνεις στην αλληλουχία των γεγονότων, και οι καθημερινές ανακαλύψεις, όταν μπορείς & τις αναλύεις, ξεδιπλώνουν τους κρίκους αίτιου & αιτιατού...
passer-by,
άραγε αυτό που, εμφανίζεται/προκύπτει, ως τυχαίο για κάποιον, δεν έχει προκληθεί/δημιουργηθεί από κάποια πηγή ??
elmelissa, χρόνια πολλά & καλά,
ναί, έχουμε τη δυνατότητα,
αλλά,
αφ'ενός μας φοβίζει το κόστος,
και αφ'ετέρου οι επιλογές/αποφάσεις μας περιορίζονται λίγο-πολύ, όταν υπάρχουν άνθρωποι που εξαρτώνται από εμάς & που φυσικά θα τους επηρεάσουν κι αυτούς, οι δικές μας αποφάσεις...
[ο καθένας μας ζει τη ζωή που μπορεί να ζήσει]
Αναρωτιέμαι, Το να μπορείς κάτι,
έγκειται τελικά, αποκλειστικά & μόνο στις ικανότητες του καθενός ?!
Desposini μου,
δεν μπορείς να κάνεις κράτηση, για το DVD ? Αξίζει & θα σε αποζημιώσει για το χρόνο σου :)
Netrina,
[...εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι..]
(Κ.Β.)
ντετερμινισμός ή ιντετερμινισμός ?
όσο για τα λουλούδια, όπως κι αν είναι, παραμένουν λουλούδια ;))
Όχι δεν εννοούσα ικανότητες. Ικανότητες και δυνατότητες μπορεί να έχουμε πάμπολλες.Είναι αυτό που είπες κι ο ίδιος. Κατά πόσο μπορούμε να πληρώσουμε το κόστος.Κατα πόσο αυτό μας ταιριάζει. Στην ιδιοσυγκρασία μας, στη νοοτροπία μας,στον ψυχισμό μας
elmelissa,
κατανοητό :)
Δεν θα το μάθουμε ποτέ και είναι ίσως καλύτερα. Η επιστροφή στο παρελθόν πονάει, δεν βοηθάει σε τίποτα. Δεν μας επιβλήθηκε η ζωή μας. Έχουμε τη δυνατότητα επιλογών -ακόμα και όταν θεωρούμε ότι δεν την έχουμε, ακόμα και τότε...
ΥΓ.Ωραία ταινία... γεμάτη προβληματισμούς
Τiming is the key.
Great movie. Bitter-sweat...
sunshine,
Θα προτιμούσα να μαθαίνω κάτι, ακόμη κι αν δεν είναι καλό.
Η δυνατότητα των επιλογών μας θαρρώ πως είναι ανάλογη της προσωπικής μας ελευθερίας & γνώσης.
Η ζωή μας πιστεύω ότι μας επιβλήθηκε έτσι κι αλλιώς, από ...τη γέννησή μας (κανείς δεν μας ρώτησε, ούτε υπήρχε η δυνατότητα )
Όσο για το παρελθόν, πάντα θα μας κρυφοκοιτάζει, και ...θα μας κλείνει το μάτι ;)
Dawkinson:
exactly !
Σχετικό:
Κ. Π. Καβάφη: Διακοπή
Το έργον των θεών διακόπτομεν εμείς,
τα βιαστικά κι άπειρα όντα της στιγμής.
Στης Ελευσίνος και στης Φθίας τα παλάτια
η Δήμητρα κ’ η Θέτις αρχινούν έργα καλά
μες σε μεγάλες φλόγες και βαθύν καπνόν. Aλλά
πάντοτε ορμά η Μετάνειρα από τα δωμάτια
του βασιλέως, ξέπλεγη και τρομαγμένη,
και πάντοτε ο Πηλεύς φοβάται κ’ επεμβαίνει.
dodos !
[..τα βιαστικά κι άπειρα όντα της στιγμής...]
απο τον μεγάλο ποιητή & φιλόσοφο !
Αλλά & η αγάπη, ο φόβος, της Μετάνειρας για τον γιό της, τον Δημοφώντα δικαιολογημένη, τουλάχιστον για τ' ανθρώπινα μεγέθη.
Καμιά φορά έχω την εντύπωση πως όποιο δρόμο κι αν ακολουθούσαμε, στο ίδιο ακριβώς σημείο θα καταλήγαμε.
3 parties a day,
Aυτό μου φαίνεται οτι είναι το πιό τρομακτικό σενάριο !
Μου άρεσε σαν θέμα αυτή η ταινία... Θα κοιτάξω να την δω.
Καινούργια είναι?
Δεν αντιλήφθηκα νωρίτερα το σχόλιό σου, Debby, πάντως ναί είναι σχετικά καινούργια και αξίζει το χρόνο της αν την δείς !
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home