Eίναι κάποιες μέρες που, σχεδόν χάνεται η αίσθηση του χρόνου. Κάπως, σαν να πέφτεις μέσα σε ...χρονοδίνη. Ένας ανεμοστρόβιλος υποχρεώσεων και διεκπεραιώσεων σε στριφογυρνάει με τέτοια ένταση & ταχύτητα που η προσωπική ζωή εξανεμίζεται, εξαϋλώνεται, χάνεται. Κι όταν κοπάσει κάπως, για λίγο, προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις το περιβάλλον με την επανάκτηση του ελέγχου του χρόνου. Να συγκεντρώσεις τα κομμάτια του εαυτού σου, να ξαναδείς όσο προλάβεις και ν' αναστηλώσεις τα προσωπικά σου ενδιαφέροντα. Ένα αέναο κυνηγητό με τον χρόνο, όπου συνήθως καταλήγει να "τρώμε" την σκόνη του...
[...και τρέχεις, τρέχεις να προλάβεις τον ήλιο, αλλά ο ήλιος δύει / και γυρίζει για να βρεθεί ξανά πίσω σου / ο ήλιος είναι σχετικά ο ίδιος, αλλά εσύ γέρασες. / Πιο λαχανισμένος και μια μέρα πιο κοντά στο θάνατο / Κάθε χρονιά είναι και πιό σύντομη, ποτέ δε βρίσκεις χρόνο / σχέδια που είτε δεν καταλήγουν σε τίποτε, είτε σε μισή σελίδα προχειρογραμμένες λέξεις...]
[Pink Floyd]
(The Dark Site Of The Moon)