Sunday, April 18, 2010

the last chance Harvey

Μου αρέσουν ιδιαίτερα οι ταινίες που έχουν να κάνουν με τις ανθρώπινες σχέσεις με τη καθημερινή αγωνία του μέσου ανθρώπου που προσπαθεί πάντα να βρεί κάποιο νόημα έχοντας ήδη διανύσει μεγάλο μέρος της ζωής του. Η ανάγκη του για υπέρβαση για ανατροπή όσο του μένει ακόμη καιρός καθώς και η κρίσιμη για τον ίδιο, διαχείριση των όποιων ευκαιριών ή καταστάσεων του παρουσιάζονται κάποια στιγμή στο δρόμο του...
Έχοντας λοιπόν πάρει προ πολλού διαζύγιο ο Χάρβεϊ, ταξιδεύει από την άλλη άκρη του ατλαντικού Ν. Υόρκη, για το γάμο της κόρης του που ζεί στο Λονδίνο με την μητέρα της και τον πατριό της. Φθάνοντας για ένα σ/κ στο Λονδίνο εκεί θα πληροφορηθεί ότι διακόπτουν τη συνεργασία του με την εταιρεία που εργάζεται, επιλέγοντας νεότερους συνεργάτες. Παράλληλα ενώ προσπαθεί να ανταπεξέλθει στις διαδικασίες της γαμήλιας τελετής ως προσκεκλημένος με την ιδιότητα του διαζευγμένου, προσπαθεί ν' αποφύγει τη δεξίωση, χάνει & την πτήση της επιστροφής. Εκεί γνωρίζεται με την Κέιτ που εργάζεται ως υπάλληλος της Στατιστικής στο αεροδρόμιο μοιράζοντας τον ελεύθερο χρόνο της ανάμεσα στην υπερπροστατευτική μητέρα της και παρακολουθώντας μαθήματα φιλολογίας.
Η ζωή των δύο ανθρώπων αρχίζει ν' αποκτά ξεχωριστό ενδιαφέρον αξιοποιώντας την ωριμότητα που απέκτησαν μέσα από τα προβλήματα της καθημερινότητάς τους και προσπαθούν να συνδυάσουν τους διαφορετικούς δρόμους που είχαν μέχρι τώρα, σ' αυτή την ιδιαίτερη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσά τους, και αποδίδουν καταπληκτικά στους ρόλους τους ο Ντάστιν Χόφμαν και η Έμμα Τόμσον.

http://www.lastchanceharvey.com/

Υποδειγματική & εξαιρετική βρίσκω την αναλυτική περιγραφή της ταινίας από τον Θ. Κουτσογιαννόπουλο: Η αντίσταση της ηλικίας όταν ο έρωτας, ή ένα συναίσθημα που του μοιάζει τρομερά, χτυπάει την πόρτα...

"Το αίμα αναβλύζει απ' την πληγή σαν σκούρα σοκολάτα μια ζεστή μέρα του καλοκαιριού. Είχε την μυρωδιά της ακόμα στο γάντι του. Αυτή τη βαθιά έντονη μυρωδιά του σεξ. Σιωπή. Aκούγονταν μόνο οι στάλες ιδρώτα που έπεφταν. Το αλάτι ήταν η γεύση που θυμόταν πιο πολύ. Τόσο σφριγηλή τόσο αισθησιακή τόσο σέξυ..."

Labels:

13 Comments:

At 18/4/10 16:42 , Blogger fish eye said...

την ειδα το προηγουμενο καλοκαιρι..
γλυκια ταινιουλα caesar..

δε ξερω ομως κατα ποσο μπορει να συμβει στην πραγματικοτητα ολο αυτο.. πολυ φοβαμαι, πως στην εποχη μας πια, ο ερωτας δεν εχει προβλημα ηλικιας, αλλα θα ελεγα πως μαλλον εχουν αλλαξει τα στανταρ της ''ποιοτητας''..

ετσι, στην αληθινη ζωη, ακομη κι αν 50ρα συναντησει ενα 60ρη, 70ρη, αυτος θα παιζει ηδη στην αρενα με καποια 20χρονη..
γιατι στην πραγματικη ζωη εχουν τελειωσει τα παραμυθια και οι ανθρωποι παιζουν αγριο παιχνιδι caesar.. ατοφιο, αληθινο μα καθολου ρομαντικο με εντονη την παρουσια της ''επιφανειας'' και με την απουσια την αληθινης ''σχεσης'' οπως τουλαχιστον ως τα τωρα την ξεραμε..

δεν υπαρχουν πια ελπιδες.. ετσι δεν ειναι;)))

 
At 18/4/10 19:24 , Blogger ο δείμος του πολίτη said...

Πράγματι, μερικές κοινωνικές ταινίες είναι εκπληκτικές.

 
At 18/4/10 22:11 , Blogger penny said...

Η ανάγκη για υπέρβαση και ανατροπή !!Πολύ σημαντικό στοιχείο για όλους προσωπικά και για το σύνολο της ανθρωπότητας ειδικά στις δύσκολες στιγμές που όλοι περνάμε.Οσο για τον έρωτα ο καθένας μας έλκει αυτό που του αξίζει..¨"Ο έρωτας συχγέει την γή με τους ουρανούς .είναι η μεγάλη ανατροπή.."μας λεει ο Οctavio Paz.Και φυσικά ας μην μπερδεύουμε τον ερωτισμό με τον έρωτα.

 
At 19/4/10 00:40 , Blogger Caesar said...

@ ❤
Εδώ με πρόλαβες:)

Προφανώς ποτέ δεν ήταν & πολύ διαφορετικά τα πράγματα απ' ότι τα περιγράφεις, προσθέτοντας πλέον και το αντίστροφο στις ηλικίες, δλδ και η 50+ παίζει άνετα με κάποιον 20χρονο!
Ας είναι όμως, δεν χρειάζονται κανόνες ο καθένας παίζει το παιχνίδι του όπως μπορεί καλύτερα.
Κι η ελπίδα δεν υπογράφει ποτέ συμβόλαιο ευτυχίας...

Διαβάζοντας μερικά σχόλια για τον σεναριογράφο & σκηνοθέτη Τζόελ Χόπκινς, από το δελτίο τύπου της ταινίας, ένας από τους παραγωγούς λέει "Ο Τζόελ είναι από τους ανθρώπους που βλέπουν τον κόσμο με έναν τρυφερό τρόπο. Δεν ξέρω αν είναι αφελής ή αν απλά στερείται της ειρωνείας που όλοι εμείς οι άλλοι διαθέτουμε! Αλλά είναι αυτό ακριβώς που έψαχνε η Έμα. Έγραψε έναν τρυφερό και "ζεστό" χαρακτήρα με κάθε λεπτομέρεια & η Έμα δεν μπορούσε παρά να απαντήσει θετικά"


@ Δείμε,
Θα συμφωνήσω, πράγματι είναι εκπληκτικές αλλά όπως έγραψε πιο πάνω και η [ ❤ ] για την πραγματική ζωή είναι μάλλον διαφορετικά.....


@ Penny,
Διακρίνω μια αντοχή να διαπερνάει τις σκέψεις σου και, μάλλον είναι μεταδοτική!

έρωτας... ερωτισμός....
η αλήθεια είναι ότι τα μπερδεύω κάπως... ενίοτε.. ίσως

"κάποτε, από μια σύμπτωση, βρίσκουν οι λέξεις το άλλο νόημά τους.."

 
At 19/4/10 09:47 , Blogger logia said...

δεν την έχω δει
όμως το θέμα των σχέσεων είναι πάντα ενδιαφέρον και πολυπλευρο και οι ταινίες που καταπιάνονται με αυτό ουκ ολίγες

καλημέρα σου

 
At 19/4/10 11:05 , Blogger Caesar said...

@ logia,
Συμφωνώ, πλήν όμως ελάχιστες εκείνες που αξίζουν την προσοχή μας. Στις είκοσι που θα δώ πχ οι δύο θα με αγγίξουν και για τη μία θα γράψω λίγα λόγια:)
Καλημέρα!

 
At 20/4/10 11:46 , Blogger hamenoistimetafrasi said...

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ
«Ήρθες όταν εγώ δε σε περίμενα. Σαν κάθε νύχτα
Καίοντας την ανάμνηση πικρών θανάτων
[…]
Ήρθες όταν εγώ δε σε περίμενα. Κι ούτε ένα νεύμα
Μια λέξη, όπως η σφαίρα στο στίγμα του λαιμού
Ούτε μι’ανθρώπινη φωνή γιατί δεν είχε
Ακόμα γεννηθεί καμιά φωνή
Δεν είχε γεννηθεί τ’ άγριο ποτάμι
Που ρέει στις άκρες των δαχτύλων και σωπαίνει.
[…]
Α πώς θα ζούσες μια εποχή. Κι αυτός αδίσταχτος
Ο χρόνος, θρυμματίζοντας τη σκέψη
Τα στέρεα σχέδια και τις βίαιες αποφάσεις
Τα αιωρούμενα γιατί, τα υγρά χαμόγελα
Ήρθες όταν εγώ δε σε περίμενα. Μη με γελάσεις
Αυτά δεν είναι τα κατώφλια που έχω σκύψει
[…]»
[από τη «ΣΥΝΕΧΕΙΑ»]



Δεν έχω δει την ταινία αλλά από τα συμφραζόμενα των λεγομένων εικάζω ότι οι δύο ήρωες θα μπορούσαν, ο καθένας για δικούς του λόγους, να αισθάνονται παρόμοια με όσα εκμυστηρεύεται ο Μ.Α. Υπάρχει και μια άκρως εσωτερική πλευρά των πραγμάτων, ένας εσωτερικός διάλογος μεταξύ των ανθρώπων, που αναδεικνύει την επιθυμία του μαζί. Το ποίημα είναι μεγάλο για να το παραθέσω ολόκληρο. Αν και θα άξιζε τον κόπο.

 
At 20/4/10 23:40 , Blogger Caesar said...

hamenoistimetafrasi,
γειά σου, χάθηκα στην τύρβη της μέρας...

Ό,τι αξίζει να το παραθέτουμε ολόκληρο, άλλωστε υπάρχει αρκετός χώρος που το περιεχόμενό του συνδιαμορφώνεται από όλους & δεν τον θεωρώ ιδιοκτησία μου.

Σαφώς & υπάρχει η εσωτερική πλευρά των πραγμάτων που συνήθως προσπαθούμε να μαντεύουμε επειδή δεν είναι ορατή και, όσοι ασχολούνται με την ποίηση την αναδεικνύουν καλύτερα.

Το μικρό απόσπασμα που παρέθεσα ως επίλογο είναι από τα μαθήματα της φιλοσοφίας ή φιλολογίας δεν θυμάμαι, της ηρωίδας της ιστορίας, όπως το ανέγνωσε ο 86χρονος καθηγητής στους ακροατές/μαθητές του.

Ο κινηματογράφος είναι μαγεία κι εγώ"δεν θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία" όπως αναφωνούσε η Μπλανς Ντιμπουά

 
At 21/4/10 00:23 , Blogger prasino liker said...

H Zωη ολα τα ανατρεπει.Σαν ρωσικη ρουλετα.Αν φας την σφαιρα κατακαρδα θα αναστατωθεις ,θα σκιρτησει η νεκρη ψυχη και τα αισθηματα θα λειτουργησουν ξανα.Αν περασει ξωφαλτσα , λυπαμαι εχασες την ευκαιρια.

 
At 21/4/10 18:29 , Blogger Caesar said...

@ Likeraki
H zωή όλα τα ανατρέπει και, 21 Απριλίου, κοίτα σύμπτωση, ανατροπή πολιτεύματος!
επίκαιρος λοιπόν και ο Μ. Αναγνωστάκης:
"Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἑφτὰ χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει χαμπάρι
καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου
βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας «δῶστε τὴ χούντα στὸ λαό»
[.....]



Η ζωή τα ανατρέπει όλα και μάλλον έτσι πρέπει να είναι αλλιώς δεν θα ήταν ζωή

 
At 23/4/10 00:20 , Blogger hamenoistimetafrasi said...

Καλέ μου Caesar, πολλά θα είχα να απαντήσω. Δεν θα το κάνω.

Ωστόσο, αν θα έπρεπε οπωσδήποτε να επιλέξω μια διατύπωση που να συνοψίζει κάτι σαν άποψη ως προς τον ρεαλισμό και τη μαγεία (όχι την ψευδαίσθηση), θα ήταν αυτή του Γερμανού χημικού Αύγουστου Κέκουλε προς τους φοιτητές του, το 1865, στο πανεπιστημιακό αμφιθέατρο: ‘Κύριοι, πρέπει να μάθουμε να ονειρευόμαστε’. (Μόλις την προηγούμενη νύχτα είχε δει σε όνειρο τη γραφική παράσταση του χημικού τύπου του βενζολίου).

«Κεφάλι μου γεμάτο όνειρα / χέρια μου γεμάτα λάσπη», κατά Μίλτο Σαχτούρη. Και φυσικά θα γνωρίζεις το τόσο σχετικό, και υποκείμενο σε πολλές ερμηνείες, «πρωί και βράδυ» του.

Τρυφερά σε καληνυχτίζω, με τον τρόπο του Σέξπηρ.
˙
ΥΓ
Το σονέτο του έκκληση προς τον ‘παμφάγο’ χρόνο θα ακούγεται ήδη στους κήπους του Μαρίενμπαντ.

Ο πολυτονικός Αναγνωστάκης... σαν μουσική...
Αλλά πώς το κατάφερες αυτό το θαύμα;

 
At 24/4/10 02:39 , Blogger Caesar said...

hamenoistimetafrasi,

Πάντα μεθοδικοί αυτοί οι Γερμανοί, ακόμη και στον ύπνο τους -:))

Πολλά μου έθεσες εδώ και τι να πρωτοκοιτάξω...

Τα ωραία πλάσματα ποθούμε να πληθαίνουν, / να μένει πάντα η ομορφιά τους θαλερή, / ώστε βορά του χρόνου όταν πεθαίνουν, / ν' αφήνουν διάδοχο, τη μνήμη να φρουρεί...

«400 χρόνια σονέτα, 400 χρόνια έρωτας...»

Κι ο χρόνος, αχ αυτός ο χρόνος...

"Παραμύθι ο χρόνος
μισός παιδί,
μισός άνδρας
παίζει κρυφτό στα σκοτεινά"
[Στ.Πολύζος]



Όσο για το "θαύμα" ...
"Μα πώς περπατάς επί των κυμάτων; ρώτησα. Έχασα το δρόμο μου λέει"
[T.Λ.]

 
At 25/4/10 01:59 , Blogger hamenoistimetafrasi said...

Δαιδαλώδεις οι κήποι και παραδόξως θορυβώδεις. Κρίμα που δεν μπόρεσες να το ακούσεις, ήταν θέμα ‘στιγμής’. Τρυφερά σε καληνυχτίζω

 

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home

Guests
counter on blogger