ομορφη πολη

Ανοίγω νωχελικά την είσοδο στο μικρό καφέ των τεχνών αφήνοντας έξω το συννεφιασμένο απόγευμα να το πάρει η νύχτα που έρχεται ξοπίσω μου. Ελάχιστοι θαμώνες γύρω από τα τραπεζάκια τους, απολαμβάνουν την απαλή μουσική από τα ηχεία και την ήρεμη κουβεντούλα τους. Κάθομαι στη θέση μου, βγάζοντας το μπουφάν, την εφημερίδα, το κινητό κι ένα μικρό κομπολογάκι κι αφήνω το βλέμμα μου να περιπλανηθεί λίγο στον συμπαθητικό χώρο και στους πίνακες που πάντοτε θα φιλοξενεί από κάποιον καλλιτέχνη. Η ευχάριστη μουσική κατακλύζει σιγά σιγά το μυαλό μου και το φωτεινό χαμόγελο της Ιωάννας που έρχεται για την παραγγελία, μου φτιάχνει ακόμη περισσότερο τη διάθεση. Της λέω ότι προτιμώ τσάι πράσινο απόψε και ανοίγω να ξεφυλλίσω την εφημερίδα όταν σε λίγα λεπτά, πάνω από την απλωμένη σελίδα ξεπροβάλει πάλι το χαμόγελο της Ιωάννας μεταφέροντας το σερβίτσιο του τσαγιού με το απαραίτητο κέικ.
-Ιωάννα, αισθάνομαι για λίγο σαν να βρέθηκα σε κάποιο τεϊοποτείο της Άπω Ανατολής με μια όμορφη & πρόσχαρη γκέισα να με περιποιείται & το χαμογελό της έγινε ακόμη πιο φωτεινό!
Διαβάζω για λίγο ακόμη την εφημερίδα και παρατηρώ πόσο άνετα & γρήγορα κινείται ανάμεσα στα τραπέζια η Ιωάννα για να εξυπηρετήσει τους θαμώνες. Σε λίγο φθάνει κι ο φίλος μου για την κουβεντούλα μας στα επίκαιρα θέματα, καλλιτεχνικά, κοινωνικοπολιτικά για την πορεία του κόσμου μας και τα λοιπά, μα η Ιωάννα κάνει τη διαφορά!
Η μουσική δυναμώνει, τα φώτα χαμηλώνουν, κι οι παρέες μεγαλώνουν
"όμορφη πόλη φωνές μουσικές / απέραντοι δρόμοι, κλεμμένες ματιές / η νύχτα έφτασε τα παράθυρα κλείσαν / η νύχτα έπεσε οι δρόμοι χαθήκαν..." [Γ. Θεοδωράκης]

φθινοπωρο στην πολη

Nous sommes des brises, du vent,
nous habitons les feuillages ;
en automne il te faut donc être prudente …

Αύρες είμαστε, αγέρας
στα φύλλα κατοικούμε
γι αυτό φθινόπωρο να΄σαι προσεκτική ...

(Βικτωρία Θεοδώρου - Ευνοημένοι, 1998)

Την ένιωθε να βρίσκεται πάντοτε γύρω του.
Σε ανοικτή γραμμή ενδοεπικοινωνίας, θα τον άκουγε, θα την άκουγε, όπως ακούμε την αναπνοή μας. Υπήρχε μια συχνότητα ανάμεσα στις σκέψεις τους που υπερέβαινε οτιδήποτε άλλο που μπορεί να τους απασχολούσε κατά τη διάρκεια της μέρας τους.
Είχε τον δικό του κόσμο και τον δικό της, και υπήρχε ακόμη ένας άλλος κόσμος, ο δικός τους. Προστατευμένος κι από τους δυό τους, σαν ένας μικρός επίγειος παράδεισος.

Marina Tsvetaeva

"...ζωή: να επιχειρείς να δώσεις σχήμα σε κάτι και να είσαι διαρκώς καταδικασμένος να αστοχείς, και ύστερα πάλι να μπαλώνεις - και τίποτα δεν κρατάει (και τίποτα δεν κρατάς, και τίποτα πια δεν μας κρατάει - ...
...Με το που προσπαθώ να ζήσω, αισθάνομαι σαν άθλια μικρή ράφτρα που ποτέ δεν θα φτιάξει ωραία πράγματα, που ξέρει μόνο να χαραμίζει και να πληγώνει τον εαυτό της και που, αφήνοντάς τα όλα στη μέση (ψαλίδια, κουρέλια και κλωστές), αρχίζει να τραγουδάει. Κοιτάζοντας τη βροχή πίσω από ένα τζάμι στην αιωνιότητα..."

Είναι λίγες γραμμές από τα [Γράμματα στον "Ελικώνα", Εκδόσεις Γαβριηλιδη] γράμματα, επιστολές της Marina Tsvetaeva το 1922, που όπως έλεγε "Όλη η ζωή χωρίζεται σε τρεις περιόδους: προαίσθηση του έρωτα, πράξη του έρωτα και ανάμνηση του έρωτα"
και συνεχίζει γράφοντας:
["Να μ' αγαπάτε πολύ, να μ' αγαπάτε ωραία, να μ' αγαπάτε διαφορετικά!" Όσο για μένα, πάντοτε ήθελα και απαιτούσα μάλιστα να μ' αγαπούν - όπως είμαι - γι' αυτό που είμαι - επειδή είμαι. Όχι γι' αυτό που, κατά τη γνώμη σας, θα μπορούσα, θα όφειλα ή θα είχα οφείλει να είμαι...]

Eίναι μια φωνή που φθάνει μέχρι σήμερα ν'ακούγεται & να διαβάζεται ευχάριστα, ιδιαίτερα σε στιγμές έντονης συναισθηματικής φόρτισης αλλά και γαλήνιας αυτοσυγκέντρωσης.
Στιγμές ελάχιστες όμως μέσα στην πολύβουη καθημερινή & απαιτητική πραγματικότητα που δεν αφήνει πολλά περιθώρια, παρά μικρές αναλαμπές που αναβοσβήνουν σαν μικροί και ξεχασμένοι φάροι σ' ένα επίπονο κι επίμονο ταξίδι εσωτερικής εξερεύνησης.

August Rush

Ευτυχώς υπάρχει και ο κινηματογράφος στη ζωή μας, σκέφτομαι αρκετές φορές έπειτα από κάποια κινηματογραφική ταινία. Έτσι και τώρα που είδα τον "August Rush" σε ελληνικό τίτλο "Η μελωδία της καρδιάς"
Δύο νέα παιδιά που αγαπούν τη μουσική συναντιούνται για λίγο αλλά η ζωή τους χωρίζει απότομα για να ξαναβρεθούν τελικά έπειτα από έντεκα χρόνια ανακαλύπτοντας ότι είναι και οι γονείς ενός αγοριού που είναι ένας μικρός Μότσαρτ. Ευχάριστη και συγκινητική συνάμα, παρακολουθούμε την πορεία του μικρού μάγου της μουσικής, που όταν τον μαζεύει ένας κυνηγός μικρών ταλέντων, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το φυσικό του ταλέντο:
-Ξέρεις τί είναι εκεί έξω;
τον ρωτάει ο "έκπτωτος μουσικός" και μάνατζερ,
-Μια σειρά από υψηλές νότες...
-Συντέθηκαν από τη φύση και διέπονται από τους φυσικούς νόμους του σύμπαντος.
-Είναι ένα υπερτόνιο μια ενέργεια, ένα μήκος κύματος
-Κι αν δεν το γουστάρεις μα το Θεό, δεν θα το ακούσεις.

-Από πού λές ότι προέρχεται αυτό που ακούω ;

-Πιστεύω πως έρχεται από γύρω σου.
-Θέλω να πω ότι έρχεται απο μέσα μας.
-Είναι αόριστο αλλά μπορείς να το αισθανθείς.

-Μόνο μερικοί απο μας το ακούν;

-Mόνο μερικοί απο μας το προσέχουν

(αλλά, ο πονηρός μάνατζερ άκουγε πλέον μόνο τον ήχο του χρήματος απο τα μικρα του ταλεντα που αναζητούσε & προωθούσε στην εκμετάλλευσή τους)
Μια μουσική ιστορία θα έλεγα με ανάμικτα συναισθήματα έντασης, συγκίνησης και ευφορίας που εναλλάσονται από την αρχή μέχρι το τέλος παρακολουθώντας την πορεία ενός μικρού παιδιού που έχει το χάρισμα της "επικοινωνίας" με τη μουσική, που προσπαθεί να βρεί τους γονείς του, μέσω της ίδιας της μουσικής.
Στην πορεία του θα συναντήσει και θα τον προσελκύσει ότιδήποτε έχει ή εκπέμπει μουσική, μέχρι να συναντήσει τους γεννήτορές του που υπηρετούν και οι δύο με πάθος τη μουσική!
"Κάθισα και είδα τη ζωή να περνάει ξυστά
τόσο καιρό κάνεις κύκλους
Μα τώρα ήρθε ο καιρός
και στα πόδια σου πατάς
Θέλεις να επικοινωνήσεις
θέλεις ν' ανοιχτείς
στο κεφάλι σου γυρίζει
αυτό που περιμένει στη στροφή
ελπίζεις να βρεις κατι ζεστό
γιατί κάνει παγωνιά
είναι το πρώτο που βλέπεις
όταν ανοίγεις τα μάτια
το τελευταίο που αποχαιρετάς
όταν λές αντίο
κάτι μέσα σου κλαίει και σε ωθεί
αν δεν έβρισκες εσύ εμένα
θα έβρισκα εγώ εσένα"

"Πού πάει η μουσική όταν δεν την ακούμε πια;" είναι ο τίτλος μιας αγαπημένης εκπομπής απο το τρίτο πρόγραμμα της ελληνικής ραδιοφωνίας! κι εδώ, στην ταινία, ο μικρός August Rush απαντά:
"Η μουσική είναι ολόγυρά μας, πρέπει μόνο να την ακούσετε"

crash test

Πόσο αργά ή γρήγορα γίνεται αντιληπτός ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου; Δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση. Πιστεύω ότι εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, πολλές παραμέτρους, μεταβλητές, συνθήκες και περιβάλλον. Κι αυτό το λέω μετα λόγου γνώσης, γιατί ακόμη κι ο ίδιος ο εαυτός μας πιθανόν να έχει διαφορετική αντίδραση σε καταστάσεις συνηθισμένες απ' ότι σε έντονες, απαιτητικές & απρόοπτες συνθήκες. Ίσως εκεί μάλιστα να είναι και το καλύτερο crash test για κάποιον. Εκεί αποκαλύπτεται συνήθως ένας διαφορετικός ή ο πιο πραγματικός χαρακτήρας που θα αρθεί ή όχι στο ύψος των περιστάσεων.

"Γι' αυτό σου λέω... πρέπει να βρείς έναν άλλο τρόπο να ξεχωρίζεις τους ανθρώπους, όχι να περιμένεις την πράξη - είναι τότε αργά..."
[Τ.Λ.]

camino

* Διαβάτη, δεν υπάρχει δρόμος.
Τον δρόμο τον φτιάχνεις
προχωρώντας.

o Caminante, no hay camino.
Se hace camino al andar.

[Αντονιο Ματσαδο]



Κανένας δρόμος δεν είναι εύκολος ή ακόμη πιο ρεαλιστικά είμαστε αναγκασμένοι να τον δημιουργούμε καθημερινά, βήμα βήμα προχωρώντας. Παρακάμπτοντας ή μετατοπίζοντας τα εμπόδια
που βρίσκουμε πάντα μπροστά μας. Διαφορετικά παραμένουμε στο ίδιο σημείο χωρίς να μετακινηθούμε έστω και λίγο. Ισως δεν είμαστε όλοι το ίδιο δυνατοί, αλλά όλοι έχουμε κάποιες ικανότητες για ν'ανοίξουμε εκείνο το δρόμο που είναι προσωπικός και διαμορφώνεται ανάλογα με τις δικές μας προσπάθειες επιθυμίες κι ελπίδες.

ανανεωση ή αναπαλαίωση;

Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή.
Και τες φιλοδοξίες σου να υπερνικήσεις
αν δεν μπορείς, με δισταγμό και προφυλάξεις
να τες ακολουθείς.
Και όσο εμπροστά προβαίνεις,
τόσο εξεταστική, προσεκτική να είσαι.
[K.K.]

Aνανέωση ή αναπαλαίωση; ο χρόνος θα δείξει τις διαθέσεις και τις προθέσεις.
Κι εμείς εδώ μαζί στο ίδιο μήκος κύματος, πότε κοντά πότε μακρυά οι σκέψεις μας θα βρίσκουν το δρόμο τους. Θα γράφουμε και θα διαβάζουμε τις μικρές καθημερινές μας ιστορίες. Εκείνες που μας αγγίζουν κάθε φορά. Εκείνες που θέλουν να βρούν μια διέξοδο σε κάθε περίπτωση, σε κάθε εσωτερική μας ψυχική αντίδραση & ένταση, ευχάριστη ή δυσάρεστη μέσα από τα μικρά μας κείμενα σαν αποτυπώματα της ψυχής μας.

ατελειωτη πορεια

Δείχνει ότι πιστεύει αυτά που λέει και θέλει να κάνει. Φαίνεται αποφασισμένος για πολλά καλά κι ενδιαφέροντα πράγματα. Δεν αποκλείεται να είναι κάπως έτσι, αλλά φοβούμαι το ρεαλιστικό, για να μη πω τραγικό, ότι οι δικοί του τ'ακούνε έτσι από συνήθεια, και θα κάνουν το δικό τους.
Συνειδητοποιείς ότι έχεις ενα σ/κ μπροστά σου κι ένα μειδίαμα ζεσταίνει τη σκέψη σου. Οι ευκαιρίες είναι λίγο περισσότερες για να διαθέσεις το χρόνο σου όπως επιθυμείς. Σκέφτεσαι ότι θα είσαι περισσότερο στα δικά της & το πρόσωπό σου φωτίζεται. Αρχίζεις να τσεκάρεις τα πάντα, αθόρυβα μηνύματα & κείμενα, κλησεις κι επικλήσεις. Αναρρωτιέσαι πώς θα τα συντονίσεις όλα μαζί με τόσα άλλα, μα έλα που εκείνο το λίγο βοηθάει για όλα τα υπόλοιπα. "σ' αγαπώ όπως είσαι, αλλά μή μου λες πώς είσαι

λιγο πριν λιγο μετα, τις 24:00'

Διαβάζω και ακούω ραδιόφωνο. Προσπαθώ να συνδυάσω δύο μικρές απολαύσεις ταυτόχρονα. Μερικές φορές ξαπλωμένος, για να απολαμβάνω και την ξεκούραση που χρειάζεται στο τέλος μιας κουραστικής μέρας. Μαζί με ένα ποτό ο συνδυασμός της απόλαυσης γαληνεύει τις σκέψεις μου, δημιουργώντας εκείνες τις μικρές προσωπικές μας στιγμές που έχω ανάγκη. Μακρυά από το αγριεμένο πλήθος που έλεγε κάποιος τίτλος, αλλά δεν θυμάμαι λεπτομέρειες. Αφήνω μακρυά τους προεκλογικούς απόηχους που βουίζουν ακόμη στ'αυτιά μου και προσπαθώ να τους σκεπάσω με τη μελωδία ενός ραδ. σταθμού. Αφήνω για λίγο το βιβλίο και διαβάζω τα κείμενά σας και νιώθω ότι οι περισσότεροι εκφράζουμε κάτι διαφορετικό απο εκείνα που ακούμε ή δεν μπορούμε να πούμε κατά τη διάρκεια της μέρας. Ίσως γιατί εδώ είναι κάπως αλλιώς απο την πραγματικότητα. Ίσως εδώ καταλαβαινόμαστε καλύτερα. Ίσως είναι και μια αυταπάτη. Δεν έχει και τόση σημασία όμως αυτό, όσο το ότι κανείς δεν υποχρεώνει κανένα να κάνει κάτι αν δεν το επιθυμεί ο ίδιος. 'Το να είσαι με κάποιον αληθινός είναι σχεδόν θαύμα" έγραφε ο Αντόνιο Πόρτσια και βρίσκει πολλούς αποδέκτες!