φθινοπωρο στην πολη
Nous sommes des brises, du vent,
nous habitons les feuillages ;
en automne il te faut donc être prudente …
Αύρες είμαστε, αγέρας
στα φύλλα κατοικούμε
γι αυτό φθινόπωρο να΄σαι προσεκτική ...
(Βικτωρία Θεοδώρου - Ευνοημένοι, 1998)
Την ένιωθε να βρίσκεται πάντοτε γύρω του.
Σε ανοικτή γραμμή ενδοεπικοινωνίας, θα τον άκουγε, θα την άκουγε, όπως ακούμε την αναπνοή μας. Υπήρχε μια συχνότητα ανάμεσα στις σκέψεις τους που υπερέβαινε οτιδήποτε άλλο που μπορεί να τους απασχολούσε κατά τη διάρκεια της μέρας τους.
Είχε τον δικό του κόσμο και τον δικό της, και υπήρχε ακόμη ένας άλλος κόσμος, ο δικός τους. Προστατευμένος κι από τους δυό τους, σαν ένας μικρός επίγειος παράδεισος.
posted by Caesar @ 10/23/2009 12:32:00 AM
9 Comments
9 Comments:
οποιαδήποτε άλλου τύπου "προστασία" θα με καταπλάκωνε.Η συγκεκριμένη όμως που περιγράφεις μου φαίνεται απελευθερωτική,αναζωογονητική...
Καλή συνέχεια.
Καλημέρα Caesar!
..."είσαι παντού και είσαι μέσα σ' όλα/ στων ρόδων το ξεφύλλισμα, στον στεναγμό του αγέρα/ στα νέφη που χρυσίζουνε σαν πάει να σβήσει η μέρα/ κι ως και τις νύχτες δίπλα μου σε νιώθω ξαπλωμένη..." (Ουράνης). Θλιβερό το ποίημα, μα οι συγκεκριμένοι στίχοι μου ήρθαν στο νου μόλις σε διάβασα.
@ o/θ/π/κ
Τώρα, που έχουμε και Υπουργείο Προστασίας του πολίτη! ποιός τη χάρη μας:)
@ Ioulita,
Από το «Η ζωντανή νεκρή» !
Δεν το βρίσκω και τόσο θλιβερό, αντιθέτως βλέπω πανέμορφες μεταφορές των συναισθημάτων & αυθεντική χροιά της εποχής του Κ.Ουράνη (Λεωνίδιο 1890 - Ἀθήνα 1953)
Χαρακτηριστικό της εποχής του επίσης και «Οι νέες των επαρχιών» [...ποὺ ἀνταλλάσσουν κάρτ-ποστὰλ -«ἰδίως τοπία καὶ ἂνθη»-
καὶ διατηροῦν ρομαντική, κρυφά, ἀλληλογραφία
μ᾿ ἕνα ἄγνωστον, ποὺ μ᾿ ἄπειρα χαρίσματα τὸν πλάθουν
κι ἐκεῖνος εἶναι ἕνας γραφεὺς σὲ κάποια Δημαρχία;]
αρκει ο ''δικος τους κοσμος'' να ειναι αληθινα ενας επιγειος παραδεισος κι οχι μια απλη φαντασιωση..
θα αποδειχτει, το θεμα ειναι το ποτε, και ποσος χρονος εως τοτε θα εχει χαθει..
γιατι η πραγματικη σχεση αν μη τι αλλο χρειαζεται καθημερινη, αληθινη, ανθρωπινη επαφη..
Caesar,
χαμογελάω με το δεύτερο ποίημα... Εξαιρετική επιλογή! Και τόσο επίκαιρο, ακόμα και σήμερα που η αλληλογραφία κοντεύει να εκλείψει (και μου λείπει).
Θα μου άρεσε να πάρω ένα γράμμα, να σκίσω τον φάκελο ή να τον ανοίξω προσεκτικά με έναν χαρτοκόπτη, ανάλογα με τη διάθεσή μου, να μυρίσω το χαρτί, να ρίξω μια γρήγορη ματιά στη μορφή των γραμμάτων, για να προαιστανθώ στα γρήγορα τι ένιωθε αυτός/ή που το έγραφε, να κοιτάξω την αρχή και το τέλος για να δω πόσο μεγάλο είναι, πόσο θα χορτάσω δηλαδή, να δω την ημερομηνία, και μετά να αρχίσω να διαβάζω...Απόλαυση!...
@ ❤
Μερικές φορές η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασίωση, αλλά και ο χρόνος αυτός δεν λογίζεται χαμένος όταν σου αρέσει πολύ εκείνο που κάνεις για τη στιγμή που το βιώνεις, ανεξάρτητα από όποια εξέλιξη ...
@ Ioulita,
Ευχάριστη έκπληξη η παραστατικη περιγραφή & η σχέση μου με την αλληλογραφία, που είναι άλλωστε κι ένα μεγάλο κομμάτι της λογοτεχνίας πολλών διάσημων. "Εννέα γράμματα μ' ένα δέκατο που κρατήθηκε κι ένα ενδέκατο που έλαβα" είναι ο γαλλικός τίτλος από την προηγούμενη ανάρτηση για την Μ. Τσβετάγεβα.
Να προσθέσω στα ωραία χαρακτηριστικά της αλληλογραφίας, σχεδόν τελετουργικά όπως τα περιγράφεις, και το έντονο συναίσθημα της αναμονής που προκύπτει περιμένοντας το επόμενο κάθε φορά γράμμα.
Για να συμφωνήσουμε απόλυτα θαρρώ με την Emily Dickinson πως:
A Letter is a joy of Earth
It is denied the Gods
Ενα γράμμα είναι χαρά της γης
που οι Θεοί δεν έχουν.
@ ioulita,
διόρθωση: [...& η σχέση σου με την αλληλογραφία...]
Caesar, δεν θα ηθελα να κατοικω στα φυλλα.Πολυ δυσκολο το φθινοπωρο να σωσω την υπαρξη μου(αν και αγερας) απο τα ποδοπατηματα των αδιαφορων.
Βεβαιια μπορει καποια ευαισθητη ψυχη να με μαζεψει και να με κλεισει στις σελιδες καποιου βιβλιου.Σαν αγερας θα ξεφυγω.Θα βρεθω πανω απο την αγαπημενη μου θαλασσα.Εκει που θα ηθελα παντα να ανηκω.
Ρομαντικες σκεψεις για τον μικρο επιγειο παραδεισο που θα προστατευεται απο τους δυο τους, αλλα τελικα ,θα καταστραφει απο τους ιδιους.Γι αυτο φθινοπωρο αλλα και καθε εποχη να εισαι προσεκτικη....
@ Likeraki,
ζεστή καλοκαιρινή & γήινη ψυχή, όχι εσύ δεν κατοικείς στα φύλλα, αλλά περισσότερο στα φυλλοκάρδια των ανθρώπων για να τους φέρνεις πάντα το καλοκαιράκι & τη θέρμη του σαν ζεστός αγέρας ακόμη και μέσα στο χειμώνα που μας περιμένει...
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home