Marina Tsvetaeva

"...ζωή: να επιχειρείς να δώσεις σχήμα σε κάτι και να είσαι διαρκώς καταδικασμένος να αστοχείς, και ύστερα πάλι να μπαλώνεις - και τίποτα δεν κρατάει (και τίποτα δεν κρατάς, και τίποτα πια δεν μας κρατάει - ...
...Με το που προσπαθώ να ζήσω, αισθάνομαι σαν άθλια μικρή ράφτρα που ποτέ δεν θα φτιάξει ωραία πράγματα, που ξέρει μόνο να χαραμίζει και να πληγώνει τον εαυτό της και που, αφήνοντάς τα όλα στη μέση (ψαλίδια, κουρέλια και κλωστές), αρχίζει να τραγουδάει. Κοιτάζοντας τη βροχή πίσω από ένα τζάμι στην αιωνιότητα..."

Είναι λίγες γραμμές από τα [Γράμματα στον "Ελικώνα", Εκδόσεις Γαβριηλιδη] γράμματα, επιστολές της Marina Tsvetaeva το 1922, που όπως έλεγε "Όλη η ζωή χωρίζεται σε τρεις περιόδους: προαίσθηση του έρωτα, πράξη του έρωτα και ανάμνηση του έρωτα"
και συνεχίζει γράφοντας:
["Να μ' αγαπάτε πολύ, να μ' αγαπάτε ωραία, να μ' αγαπάτε διαφορετικά!" Όσο για μένα, πάντοτε ήθελα και απαιτούσα μάλιστα να μ' αγαπούν - όπως είμαι - γι' αυτό που είμαι - επειδή είμαι. Όχι γι' αυτό που, κατά τη γνώμη σας, θα μπορούσα, θα όφειλα ή θα είχα οφείλει να είμαι...]

Eίναι μια φωνή που φθάνει μέχρι σήμερα ν'ακούγεται & να διαβάζεται ευχάριστα, ιδιαίτερα σε στιγμές έντονης συναισθηματικής φόρτισης αλλά και γαλήνιας αυτοσυγκέντρωσης.
Στιγμές ελάχιστες όμως μέσα στην πολύβουη καθημερινή & απαιτητική πραγματικότητα που δεν αφήνει πολλά περιθώρια, παρά μικρές αναλαμπές που αναβοσβήνουν σαν μικροί και ξεχασμένοι φάροι σ' ένα επίπονο κι επίμονο ταξίδι εσωτερικής εξερεύνησης.