ανατολη

Ξεκινάμε μαζί με την ανατολή. Μαζί με όλους. Στους δρόμους, στα δρομολόγια και στα ιστολόγια. Παίρνω πάντα μαζί μου την ύπαρξή σου. Ετσι η μέρα υπομένεται κάπως καλύτερα όταν ξέρω ότι βρίσκεσαι κι εσύ κάπου εκεί. Σταθερή κι ακλόνητη, πέρα & πάνω από παγκόσμιες κρίσεις & εθνικές επικρίσεις. Η πυξίδα της ψυχής μου δείχνει πάντα εσένα.
"Τι όμορφη που είσαι. Η ομορφιά σου με τρομάζει Σὲ πεινάω. Σὲ διψάω.
Σοῦ δέομαι: Κρύψου, γίνε ἀόρατη γιὰ ὅλους, ὁρατὴ μόνο σ᾿ ἐμένα."
[Γ. Ριτσος]

συνθεσεις

Μια μελωδία σχεδόν τρέχει κάπου κοντά μου.
Κάτι μου φέρνει στο μυαλό, διαπερνώντας άυλα τις αισθήσεις παρασέρνει τη σκέψη μου μακρυά από τα καθημερινά.
Όλα παίζονται σε μια ζαριά. Σε μια λέξη. Όχι. Ακόμη περισσότερο στο πώς θα πεις τη λέξη.
Στην έκφραση, στον τόνο, στο ύφος. Ακούς, βλέπεις, αισθάνεσαι και αντιδράς.
Όπως ένα μουσικό κύμα έρχεται απο μακρυά. Η αρμονία του αιχμαλωτίζει κι ανοίγει διάπλατα δρόμους μυστικούς, ξεχωριστούς, διαφορετικούς, υπερβατικούς.
Δρομοι που οδηγούν πάντα κοντά σου...

Der Vorleser / Τhe Reader

«Την πρώτη μέρα των πασχαλινών διακοπών σηκώθηκα στις τέσσερις. Η Χάννα ήταν στην πρωινή βάρδια. Πήγαινε με το ποδήλατο στις τέσσερις και τέταρτο και στις τεσσερισήμισι ήταν στο τραμ για το Σβέτσιγκεν... Ανέβηκα στη δεύτερη στάση. Το δεύτερο βαγόνι ήταν άδειο, στο πρώτο η Χάννα στεκόταν δίπλα στον οδηγό. Δίστασα λίγο, μην ξέροντας αν θα 'πρεπε να καθίσω στο μπροστινό ή στο πίσω βαγόνι και τελικά κάθισα στο πίσω. Μου φάνηκε πως ήταν πιο "ιδιωτικό", πιο πρόσφορο για ένα αγκάλιασμα, για ένα φιλί. Αλλά η Χάννα δεν ήρθε...» «Πρέπει να με είδε που περίμενα στη στάση και επιβιβάστηκα. Για μένα μόνο είχε σταματήσει το τράμ. Αλλά συνέχισε να στέκεται δίπλα στον οδηγό, κουβέντιαζε και αστιευόταν μαζί του. Τους έβλεπα. Το τραμ περνούσε από τις στάσεις, χωρίς να σταματήσει. Δεν το περίμενε κανείς. Οι δρόμοι ήταν άδειοι... Η πορεία συνεχίστηκε. Μετά το Επελχάιμ οι ράγες δεν ήταν στη μέση αλλά στην άκρη του δρόμου... Το τραμ έτρεχε πιο γρήγορα, με τον ομοιόμορφο θόρυβο που κάνουν τα τρένα... Ένιωθα όμως αποκλεισμένος, απόβλητος από τον κανονικό κόσμο, όπου ζούσαν, εργάζονταν και ερωτεύονταν οι άνθρωποι. Σαν να ήμουν καταδικασμένος σε μια ατέλειωτη διαδρομή...»

Η ιστορία έχει ήδη ξεκινήσει με μια έντονη σχέση ανάμεσα στον νεαρό Μίχαελ Μπέργκ και στην μεγαλύτερή του Χάννα, μια σχέση που θα αποδειχθεί στη συνέχεια γέφυρα με το παρελθόν της χώρας του. Ενα αριστοτεχνικό μυθιστόρημα που έχει να κάνει και με την τραυματική ιστορία της χώρας του, μέσα από τα συναισθήματα που προκαλούνται ανάμεσα στην, γεμάτη ελπίδες νέα γενιά και με εκείνους που συμμετείχαν στον πόλεμο και ακόμη περισσότερο, στα εγκλήματα πολέμου!

Συχνά τα ποδήλατά μας ήταν το ένα δίπλα στο άλλο. Δείχναμε τότε ο ένας στον άλλο ό,τι βλέπαμε:το κάστρο, τον ψαρά, το πλοίο στο ποτάμι, το αντίσκηνο, την οικογένεια που περπατούσε με στρατιωτικό βήμα στην όχθη, την αμερικάνικη λιμουζίνα με την ανοιχτή οροφή... Είχε ένα ποδήλατο με καλυμμένες μπαταρίες, πετάλια και αλυσίδα και φορούσε ένα γαλάζιο φόρεμα που ανέμιζε στο κάτω μέρος.... Πόσο περίμενα τις νύχτες! Φανταζόμουν πως τη μια νύχτα μετά την άλλη θα κάναμε έρωτα, θα κοιμόμασταν, θα ξυπνούσαμε και θα ξανακάναμε έρωτα...»
Τί γίνεται όμως όταν κάποια στιγμή έρχεται στην επιφάνεια ένα τρομακτικό παρελθόν, πώς μπορεί κανεις να αντέξει, να το ξεπεράσει, να το καταδικάσει και εν τέλει να το διαγράψει;

«Γιατί νιώθω θλίψη, όταν σκέφτομαι εκείνη την εποχή; Μήπως είναι η νοσταλγία για τη χαμένη ευτυχία; Γιατί ασφαλώς ήμουν ευτυχισμένος... Γιατί κάτι που υπήρξε ωραίο θρυμματίζεται στην ανασκόπηση, επειδή έκρυβε άσχημες αλήθειες; Γιατί καταστρέφεται η ανάμνηση των ευτυχισμένων ετών ενός γάμου, όταν αποκαλύπτεται πως ο άλλος είχε όλα αυτά τα χρόνια εραστή; Μήπως επειδή σε μια τέτοια κατάσταση δεν μπορείς να έισαι ευτυχισμένος; Μα αφού ήσουν ευτυχισμένος!
Μερικές φορές η ανάμνηση κάνει απιστίες στην ευτυχία, κι αυτό συμβαίνει, όταν το τέλος υπήρξε οδυνηρό. Μήπως επειδή η ευτυχία είναι σωστή, μόνο όταν κρατάει αιώνια; Επειδή με πόνο τελειώνει μόνο κάτι που πονούσε πάντα, χωρίς όμως να το συνειδητοποιούμε και να το αντιλαμβανόμαστε; Αλλά τι σημαίνει πόνος που δε συνειδητοποιείται και δεν αντιλαμβάνεται;

«Αυτές είναι εκ των υστέρων σκέψεις. Ούτε κι αργότερα ήταν παρηγοριά. Πώς θα μπορούσε να με παρηγορήσουν που κατά κάποιο τρόπο ο πόνος της αγάπης μου για τη Χάννα ήταν η μοίρα της γενιάς μου, η γερμανική μοίρα, από την οποία εγώ κατάφερα να ξεφύγω ή να την ξεπεράσω δυσκολότερα απ' τους άλλους; Παρ' όλα αυτά, καλό θα ήταν να μπορούσα τότε να νιώθω πως ανήκω στη γενιά μου.»

Το εξαιρετικό και καταπληκτικό αυτό βιβλίο του B. Schlink «Διαβάζοντας στη Χάννα» γράφτηκε το 1995 και διαδόθηκε ακόμη περισσότερο έπειτα από την κινηματογραφική του μεταφορά. Το συνάντησα στο μπλογκ βολτίτσες.και καταπιάστηκα τις μέρες αυτές, έπειτα & από την άμεση προτροπή μιας φίλης δημοσιογράφου της (Ε) για να το διαβάσω ή να δω την κινηματογραφική του εκδοχή. Τελικά προέκυψε η ανάγνωση. Μια ανάγνωση που επιδέχεται πολλές ερμηνείες και αλληγορίες, για τον άνθρωπο και γενικά για τον κόσμο μας.

[Απο τις Εκδόσεις "Κριτική" σε μετάφραση Ι.Κοπερτι ]
Το ελληνο - γερμανικό βραβείο λογοτεχνικής μετάφρασης 2000 απονέμεται στον μεταφραστή Ιάκωβο Κοπερτί για τη μετάφραση του μυθιστορήματος „Der Vorleser“ του Bernhard Schlink

οφσορ

Κύριε, άνθρωποι απλοί
πουλούσαμε υφάσματα,
(κι η ψυχή μας
ήταν το ύφασμα που δεν τ’ αγόρασε κανείς).
Την τιμή δεν κανονίζαμε απ’ την ούγια
η πήχη και τα ρούπια ήταν σωστά
τα ρετάλια δεν τα δώσαμε μισοτιμής ποτέ:
η αμαρτία μας.

Είχαμε μόνο ποιότητας πραμάτεια.
Έφτανε στη ζωή μας μια στενή γωνιά
―πιάνουν στη γη μας λίγο τόπο τα πολύτιμα.
Τώρα, με την ίδια πήχη που μετρήσαμε
μέτρησέ μας· δε μεγαλώσαμε το εμπορικό μας·
Κύριε, σταθήκαμε έμποροι κακοί!

«Οι κακοί έμποροι». [1939]
Δ.Ι.ΑΝΤΩΝΙΟΥ


Ορισμένα κράτη προκειμένου να προσελκύσουν ξένους επενδυτές, θέσπισαν ειδικούς φορολογικούς νόμους σύμφωνα με τους οποίους όποιος ξένος επενδυτής δημιουργήσει μια εταιρία με έδρα το έδαφός τους, θα καταβάλει πολύ μειωμένη φορολογία έναντι της προβλεπόμενης εκείνης στη χώρα της μόνιμης διαμονής του.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, διάφορα άτομα, φυσικά ή ακόμη και νομικά πρόσωπα, ή και διεθνείς εταιρίες να καταφεύγουν σ΄ αυτά τα κράτη και να δημιουργούν εταιρίες τις λεγόμενες "Οφ-σορ" εκ του αγγλικού όρου Offshore (=υπεράκτιες εταιρίες ή "υπερπόντιες εταιρίες) με έδρα αυτούς τους «παραδείσους» με απώτερο σκοπό την μικρότερη δυνατή φορολογική τους επιβάρυνση, και κατ΄ επέκταση την απαλλαγή φορολογίας τους από τη χώρα της μόνιμης διαμονής τους.

Ο όρος offshore σημαίνει μακράν των ακτών, επειδή όμως δημιουργήθηκε στην Αγγλία που είναι μια μεγάλη νησος ο όρος αυτός κατ΄ επέκταση σημαίνει "εκτός επικράτειας", και με αυτή την έννοια κατέληξε διεθνής όρος επιχειρηματικότητας εξωτερικού, και ειδικότερα γι΄ αυτή που δημιουργείται σε "φορολογικό παράδεισο" [Βικιπαίδεια]

Αραγε ο παράδεισος να είναι κι αυτός μια οφσορ εταιρία;)

weekend

Το weekend μας έχει ήδη τυλίξει μαζί με τα νυχτερινά του φώτα. Κάπως χαλαροί ρυθμοί, γύρω από ένα τραπέζι με θέα το δρόμο. Απαλή μουσική και κουβεντούλες σε κάθε παρέα, για τη βδομάδα που πέρασε, για τα πασχαλινά σχέδια που ακολουθούν τις επόμενες μέρες. Σκέψεις, τόποι και προορισμοί μεταφέρονται πάνω στο τραπέζι. Καφές ή τσάι; Σαν μια μεγάλη πράσινη θάλασσα που τη στροβιλίζω μ' ένα μικρό κουτάλι, ένας μαθητευόμενος μικρός Ποσειδώνας που θέλει να παιδέψει τα καράβια και τις γοργόνες. Μ'αρέσει που ο καιρός αλλάζει κάθε που βραδυάζει, και στίχοι από το παρελθόν αναστατώνουν για λίγο το μυαλό μου "Πόσο σου μοιάζει η σκιά που από μακριά πλησιάζει/Ο κάθε ίσκιος που περνά νομίζω πως σου μοιάζει/Μεσ΄στις βιτρίνες είσαι εσύ/Μέσ΄στις αφίσες είσαι εσύ/Όλη η πόλη είσαι εσύ"
Η απόλαυση της στιγμής είναι που διαστέλλει νωχελικά το απόβραδο και φορτίζει αισιόδοξα την ψυχή για όσο αναλογεί στον καθένα μας η ζωή.

ανιχνευσεις

Προσπαθώ να βγάλω την εβδομάδα ακολουθώντας το ρυθμό που επιβάλει η καθημερινότητα. Η αγία καθημερινότητα που σωριάστηκε σε ερείπια, πόνο & δυστυχία στην πόλη των αετών (aquila) μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι θα είχαν σωθεί αν οι κατασκευές των σπιτιών ήταν πιο ανθεκτικές αλλά η καταστροφή θα ήταν μικρότερη.
Το νοσοκομείο Σαν Σαλβατόρε, σε απόσταση περίπου 4 χιλιομέτρων από την πόλη, είχε εγκαινιαστεί πριν από μόλις 9 χρόνια και ήταν χτισμένο με οπλισμένο σκυρόδεμα (μπετόν αρμέ). Όμως κατέρρευσε μια ολόκληρη πτέρυγά του και μεγάλο μέρος του κτιρίου είναι πλέον άκρως επικίνδυνο. «Αν έχουν υποστεί υπερβολικά μεγάλες ζημιές ακόμη και κτίρια που έπρεπε να είχαν κατασκευαστεί με βάση αντισεισμικούς κανονισμούς», δήλωσε ο δήμαρχος της Λ΄ Άκουιλα Μάσιμο Τσαλέντε, «τότε υπάρχει πρόβλημα στον έλεγχο της ποιότητας των οικοδομών. Ιδιαίτερα για τα δημόσια και τα στρατηγικά κτίρια: νοσοκομεία, σχολεία, κυβερνητικές υπηρεσίες».

Διαβάζω λίγες γραμμές από τη συνέντευξη του Μεξικάνου συγγραφέα Χόρχε Βόλπι και λέει κάπου πως "οι ύαινες είναι οι σύγχρονοι πολιτικοί που το μόνο που θέλουν είναι να πλουτίσουν και να αποκτήσουν ακόμη μεγαλύτερη εξουσία, χωρίς να ενδιαφέρονται για το καλό των πολιτών..." Ευτυχώς, σκέφτομαι ότι οι δικοί μας πολιτικοί δεν είναι έτσι και πως αυτά που λέει αφορούν μόνο τη δική του χώρα και αισθάνομαι κάπως καλύτερα.

Μόνο που, κι αυτό λέει συμβαίνει εδώ στη δική μας χώρα, κάθε χρόνο χάνονται στα τροχαία ατυχήματα περισσότεροι από 1.700 άνθρωποι. από τους οποίους οι 470 είναι παιδιά και νέοι. Απίστευτο, θα εξαφανιστούμε από τον χάρτη αν συνεχιστεί αυτό.

Κι εσύ, που έχεις τόσο πολύ καιρό να μου δώσεις κάποιο στίγμα σου, ελπίζω να είσαι καλά!

Πρωινο Κυριακης

Ειναι το πρωινο της Κυριακής 5 Απρίλη και ειμαι συντονισμένος στο Δεύτερο από τις 8 ως τις 9. Προσπαθώ κάθε Κυριακή να ακούω αυτή την εκπομπή με τη Μ.Κ. Ακούγεται σαν προσευχή• ο καθένας με τον εαυτό του & αν τον αντέχει. Ειναι μια ξεχωριστή ώρα αυτης της μέρας. Ισσοροπεί ανάμεσα στη βδομάδα που πέρασε και σ' αυτή που θα ακολουθήσει. Σχεδόν απόλυτη ησυχία. Ενα μικρό διάλειμμα. Ακούω την άνοιξη του βιβάλντι και σκέφτομαι οτι δεν υπάρχει καλύτερη περιγραφή της, σχεδόν αξεπέραστη, εξημερωτική για τα άγρια ένστικτά μας. Απο τη φιλαρμονική ορχήστρα του βερολίνου υπο τη διεύνθυση του φον Κάραγιαν. Εξήντα λεπτά για να γεμίσουν τα ψυχικά μας αποθέματα με αυτή τη διεθνή αξία που έχει η κλασική μουσική.
Ας είναι, όλα χρειάζονται αρκεί να είναι η δοσολογία ανάλογη για τον καθένα μας σε όλα τα επιτεύγματα του ανθρώπινου πολιτισμού.
Εχθές το βράδυ είδα παρέα, ένα φίλμ με τίτλο "χρήσιμα αντικείμενα" Είναι από το ομότιτλο βιβλίο του γνωστού Στίβεν Κίνγκ. Παίζει στα δάκτυλα του πληκτρολογίου του τις ανθρώπινες αδυναμίες και συναισθήματα, πάντα από τη σκοτεινή τους & ανεξερεύνητη πλευρά και τα καταφέρνει αρκετά.
Ο καφές που με συνοδεύει κοντεύει να τελειώσει. Είναι πάντοτε όμως ο καλύτερος της εβδομάδας με την ιδανική θερμοκρασία και αναλογία υλικών και χρόνου απόλαυσης.
Σε ετοιμότητα λέει οι ΗΠΑ & Ιαπωνία για την εκτόξευση πυραύλου από τη Β.Κορέα.
Η παγκόσμια ορχήστρα δεν συντονίζεται πάντα καλά κι εγώ παραμένω στο ρόλο που ξέρω καλύτερα, ως θεατής.
Η εκπομπή τελειώνει, όπως & η δική μου ανάρτηση...