Τhe road

"Σ' αυτό το δρόμο δεν υπάρχουν άνθρωποι θεομίλητοι. Έχουν χαθεί κι εγώ απόμεινα και πήρανε μαζί τους και τον κόσμο. Ερώτημα: Πώς διαφέρει αυτό που δεν θα υπάρξει απ' αυτό που ποτέ δεν υπήρξε;"

Τον συγγραφέα Κόρμακ Μακ Κάρθυ τον γνώρισα μέσα από τους Ίθαν & Τζόελ Κοέν στην ταινία τους «No Country for Old Men» βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του, που περιγράφει ότι αυτός ο κόσμος δεν είναι για τους γέρους, τους παλιούς. No Country for Old Men..τίτλος δάνειος από ένα στίχο του W.B.Yeats "Sailing to Byzantium" (...That is no country for old men) και μου ήταν αρκετό άν όχι επιτακτικό να αναζητήσω κι άλλα βιβλία του Μακ Κάρθυ.

Σ΄ένα κόσμο που έχουν καταστραφεί τα πάντα πόσο αστείο φαίνεται η ατέρμονη κατανάλωση αγαθών που κυριαρχεί στις μέρες μας!

«Η γή ήταν ρημαγμένη και λεηλατημένη χρόνια τώρα & δεν εύρισκαν το παραμικρό.... Σ' ένα κόσμο που θα εποικίζοταν από ανθρώπους ικανούς να φάνε τα παιδιά σου μπρος στα ίδια σου τα μάτια....»

Ένα οδοιπορικό, με όλα τους τα λιγοστά πράγματα φορτωμένα σ' ένα καροτσάκι από σούπερ μάρκετ (το σύμβολο της κατανάλωσης) σε μια κατεστραμένη γή, σε μια επίγεια κόλαση, με την ελπίδα και το φόβο για την καθημερινή επιβίωση, ένας πατέρας με τον μικρό του γιό αντιμέτωποι με τον χειρότερο εφιάλτη.

«Όποτε ξύπναγε στο δάσος μέσ στα σκοτάδια και στην παγωνιά της νύχτας άπλωνε το χέρι ν' αγγίξει το παιδί που κοιμόταν πλάι του. Νύχτες πιό σκοτεινές κι απ' το σκοτάδι και μέρες πιό γκρίζα η καθεμιά απ' τη προηγούμενή της. Σαν την αρχή ενός παγερού γλαυκώματος που 'σβηνε τον κόσμο λίγο λίγο...»

Λιτοί κι ελάχιστοι διάλογοι μεταξύ του πατέρα & του παιδιού του, για τα πλέον απαραίτητα...
«Υπάρχουν κι άλλοι καλοί. Έτσι μου 'χες πει.
Υπάρχουν, ναί.
Λοιπόν; Πού είναι;
Κρύβονται.
Από ποιόν κρύβονται;
Ο ένας απ' τον άλλο.
Κι είναι πολλοί;
Δεν μπορούμε να ξέρουμε.
Αλλά θα 'ναι αρκετοί"

Το τραγικό με την ιστορία αυτή του Μακ Κάρθυ δεν είναι οτι περιγράφει απλώς μακρυνά σενάρια & αλληγορικά, αλλά το ότι πολλά απο αυτά συμβαίνουν ήδη !

«Όταν τα όνειρά σου αρχίσουν να σου δείχνουν έναν κόσμο που ποτέ δεν υπήρξε ή έναν κόσμο που ποτέ δεν θα υπάρξει και νιώσεις πάλι ευτυχισμένος, τότε θα πει πως το 'βαλες κάτω, πως παραιτείσαι. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω; Και δεν κάνει να το βάλεις κάτω. Δεν θα σ' αφήσω εγώ.»

«...το σκοτάδι τους πρόλαβε τελικά. Μέχρι να φθάσουν στο μονοπάτι δεν έβλεπαν τίποτα. Στάθηκαν μες στο θαλασσινό αέρα με τα χόρτα να σφυρίζουν ολόγυρα, το αγόρι να κρατάει το χέρι του σφιχτά. Δεν πρέπει να σταματήσουμε, είπε ο άντρας. Έλα.
Δεν βλέπω.
Το ξέρω. Θα πάμε σιγά σιγά.
Οκέι
Μην αφήσεις το χέρι μου.
Οκέι
Ό,τι και να γίνει.
Ό,τι και να γίνει.»

Το βιβλίο του είναι αφιερωμένο στον γιό του που απέκτησε σε μεγάλη ήδη ηλικία, με την τρίτη σύζυγό του, κι ο επίλογος είναι πράγματι λιτός & συγκινητικός!

Περισσότερα για τον συγγραφέα μπορείτε να διαβάσετε εδω.

ΥΓ:
Το σενάριο της ταινίας "Αποκάλυψη τώρα" που γνώρισε μεγάλη επιτυχία, είναι βασισμένο το βιβλίο του Τζόζεφ Κόνραντ «Η καρδιά του σκότους» που το έγραψε το 1902.
Ελπίζω και ο "Δρόμος" του Μακ Κάρθυ να μεταφερθεί επάξια στη μεγάλη οθόνη.

A magic day

Ξέρεις τί κάνει διαφορετική την κάθε μέρα μου; Η γλυκιά κι ατέλειωτη προσμονή σου.
Η φωνή σου που περιμένω να φθάσει σε μένα, οι λέξεις σου, οι απόψεις σου, οι σκέψεις σου.
Οι απίστευτα γοητευτικές σου σκέψεις με το τρόπο που μόνο εσύ ξέρεις να τις διατυπώνεις και να τις κάνεις τόσο ελκυστικές.
Υπάρχει ομορφιά και σαγήνη στον άυλο κόσμο της σκέψης;
Προφανώς καί υπάρχει, και είναι μέσα σου.
Με όποια μορφή κι αν έρχεται το στίγμα σου, είναι ξεχωριστό, μοναδικό & φωτεινό.
Μου είναι αρκετό να ξέρω πως είσαι κάπου μέσα στον κόσμο.



"The greatest thing
You'll ever learn
Is just to love
And be loved
In return"


[Eden Ahbez]

Control

"Μακάρι να ήμουν μεταξωτό υφαντό του Γουόρχολ στον
τοίχο. Ή του Λιτλ Τζο ή του Λου. Θα ήθελα να ήμουν
όλοι αυτοί. Όλες οι ραγισμένες καρδιές της Ν.Υόρκης θα
ήταν δικές μου. Θα σ'έβαζα σε μια ταινία. Κιόλα θα
ήταν μια χαρά."

Η συγκλονιστική ιστορία του Ian Curtis δεν μου ήταν
γνωστή. Προφανώς είναι γνωστή στους φίλους της
μουσικής. Το φίλμ αυτό όμως, του Anton Corbijn πιστεύω
ότι την ανέδειξε έντιμα και με πολύ καλή πρόθεση.
Συμβάλλοντας καταπληκτικά και ο Sam Riley στον
πρωταγωνιστικό ρόλο. Ελαβε άλλωστε εξαιρετικές
κριτικές στο φεστιβάλ των Καννών '07. Το ασπρόμαυρο χρώμα
δίνει την εντύπωση ότι ταξιδεύεις πίσω στο χρόνο, στην
εποχή του, με την υπέροχη μουσική...

Παντρεύτηκε μόλις 19 ετών, γρήγορα μεγαλούργησε με την
μπάντα των Joy Division. Όλα έδειχναν (ή μήπως όχι)
ότι θα είχε πολύ καλή εξέλιξη & καριέρα. Εξαιρετικά
ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, ξεχωριστή & ευαίσθητη, που
δεν εντάχθηκε στην ισοπεδωτική πραγματικότητα. Ένας
αυθεντικός άνθρωπος, ένας αυθεντικός καλιτέχνης,
αφοσιωμένος & δωσμένος στη μουσική του. Eρωτεύτηκε
παράφορα την όμορφη Annike, φθάνοντας σε σύγκρουση με
τη σύζυγό του Deborah.

"-Γειά,
-Μου λείπεις...
-Είναι όλα οκέυ;
-Δεν ξέρω Ανίκ
-Δεν ξέρω... Νιώθω ότι όλα είναι λάθος
-Ιαν με μπερδεύεις
-Το ξέρω... το ξέρω αυτό
-Αγαπητή Ανίκ, είμαι παρείσακτος στη ζωή σου, όχι εσύ
στη δική μου. Ένιωθα πως άν τα πράγματα ξεκαθάριζαν
νωρίτερα, αλλά... Τώρα βλέπω να διαλύονται όλα μπροστά
στα μάτια μου. Πληρώνω ακριβά λάθη του παρελθόντος.
Δεν κατάλαβα πως ένα λάθος στη ζωή μου πριν πέντε
χρόνια... μπορούσε να με κάνει να νιώθω έτσι. Παλεύω
ανάμεσα σ'αυτό που έχω σαν σωστό στο μυαλό μου και μια
στρεβλή αλήθεια που βλέπουν κάποιοι άλλοι, που δεν
έχουν καρδιά να δουν τη διαφορά. Είδα το "Αποκάλυψη
τώρα" στο σινεμά. Μαγεύτηκα. Ο Μάρλον Μπράντο
απαγγέλει το Κούφιοι Άνθρωποι, την πάλη ανάμεσα σε
καρδιά & συνείδηση ώσπου τα πράγματα φύγουν
ανεπίστροφα από κάθε έλεγχο. Είναι όλα τόσο χωρίς αξία
στο τέλος; Υπάρχει κάτι ακόμα; Τί υπάρχει πέρα; Tί
έχει μείνει; Νιώθω πως η επιληψία μου θα επιδεινωθεί.
Με τρομάζει αυτό. Είναι ψέμα να πω δεν φοβάμαι πιά. Οι
γιατροί μπορούν μόνο να δοκιμάζουν χάπια. Στο λέω αυτό
μήπως κι αλλάξουν τα αισθήματά σου για μένα. Σε
σκέφτομαι συνεχώς. Προσπαθώ να δω με λογική τα
πράγματα που κάναμε. Μέρα-νύχτα εικόνες & σκέψεις
βασανίζουν το μυαλό μου κι εγώ αδυνατώ να καταλάβω
μερικά πράγματα. Ξέρω ότι σ'αγαπώ κι ότι θα σ'αγαπώ
για πάντα. Ώσπου να σε ξαναδώ μου λείπεις τρομερά. Με
όλη μου την αγάπη, Ίαν.

Η προσπάθεια του Ίαν να βρεί μια ισσοροπία ή κάποια
χρυσή τομή με τη σύζυγό του Ντέμπι, δεν επιτυγχάνεται...

-Mή με χωρίσεις Ντέμπι... Δεν θέλω να σε χάσω
-Δεν είναι τόσο απλό Ίαν
-Πραγματικά το θέλεις;
-Όχι δεν το θέλω.. αλλά εσύ αγαπάς άλλη
-Έχει σημασία αυτό για μας;
-Μεγάλη. Δεν μπορείς να την αφήσεις, έτσι;
-Δεν είναι τόσο εύκολο.. Έχω προσπαθήσει...
-Τότε έχεις πάρει την απόφασή σου
-Εμπρός λοιπόν.. εμπρός αφησέ με... Φύγε...


"Μέσα στη σιωπή μακρυά μη φεύγεις/Μέσα στη σιωπή
μακρυά μή φεύγεις/Δες τον κίνδυνο / Πάντα ο
κίνδυνος/Ατέλειωτη κουβέντα/Η ζωή ξαναχτίζεται/Μή
φεύγεις μακρυά/Περπάτησε στη σιωπή μή φεύγεις
μακρυά/Μέσα στη σιωπή Η σύγχυσή σου/Η ψευδαίσθησή μου
που φοράω σαν μάσκα αυτο-μίσους αντιμετωπίζεται και
μετά πεθαίνει. Μή φεύγεις μακρυά"


IAN CURTIS DIED 1980 MAY 18. HE WAS 23 YEARS OLD

Οι Νύχτες μου μακριά σου

«Πώς λες αντίο σε κάποιον που δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτόν;
-Δεν είπα αντίο
-Δεν είπα τίποτα
-Απλά έφυγα
Όταν τέλειωσε εκείνη η νύχτα αποφάσισα να πάρω τον πιό μακρύ δρόμο για να περάσω απέναντι...»
Λίγες από τις σκέψεις της Ελίζαμπεθ, όταν έπειτα από τον χωρισμό της με τον αγαπημένο της, προσπαθεί να το ξεπεράσει αρχίζοντας το ατμοσφαιρικό οδοιπορικό της-περιπλάνηση από ένα καφέ της Ν.Υ. μέχρι το Μέμφις και την Νεβάδα. Δουλεύοντας σε διάφορα καφέ, γνωρίζει ανθρώπους και μαθαίνει τις προσωπικές τους ιστορίες που έχουν να κάνουν με την απόγνωση του έρωτα & της αγάπης. Σκέψεις, αφηγήσεις, χρώματα και μουσική ανακατεύονται σ' ένα μεθυστικό κοκτέιλ που το απολαμβάνω παρακολουθώντας αυτή την ταινία.
Υπέροχη σκηνοθεσία, από τον αισθαντικό καλλιτέχνη του είδους, Γουόνγκ Καρ-Βάι, που έχει το στίλ & τον τρόπο να σε ταξιδεύει μαζί του σε μια μαγική οθόνη.
Στο ρόλο της Ελίζαμπεθ, η τραγουδίστρια Νόρα Τζόους που κάνει το κινηματογραφικό της ντεμπούτο και πιστεύω ότι γοητεύει τους πάντες.
............................
«Καμιά φορά εξαρτιόμαστε από τους άλλους λες και είναι καθρέπτες.
Για να μας προσδιορίσουν και να μας πούν ποιοί είμαστε.
Όμως κάθε καθρέπτισμα με κάνει να με συμπαθώ όλο και λιγότερο... »

Εντεκα & κατι...

Περασμένες έντεκα. Οι απαιτήσεις μας αρχίζουν να ησυχάζουν. Η τύρβη της καθημερινότητας καταλαγιάζει. Η μπύρα μου ρέει ευχάριστα παγωμένη. Η ώρα & η στιγμή που τη νιώθω δικιά μου. Το τέλος μιας ατέλειωτης μέρας. Σαν το συρμό που αδειάζει όλους τους επιβάτες του στο τελευταίο δρομολόγιο κι η μηχανή του δεν έχει σβήσει ακόμη, με τις στροφές της στο ρελαντί. Είναι ο δικός μας χρόνος, ο προσωπικός μας. Ενώπιος ενωπίω. Προσπαθώ να δω, αισθανθώ ότι & και όσα δεν πρόλαβα κατά τη διάρκεια της μέρας. Σαν ένα φίλμ με αντίστροφη πορεία, εντοπίζοντας τις καλύτερες στιγμές. Τα μηνύματα που δεν πρόλαβα να διαβάσω, αυτά που ήθελα να δώ & δεν είδα, αυτά που ήθελα ν'ακούσω & δεν άκουσα.

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει/με την ανάσα ενός παιδιού/σημάδι τούτου του καιρού/που μας φοβίζει και μας καίει/......./Κι είν' οι φωνές μας στον αέρα/αλήθεια ποια είναι η αλήθεια/έτσι που ζεις από συνήθεια/μια μέρα ακόμα και μια μέρα/....../Μια φυσαρμόνικα που κλαίει/ακολουθώ τα βήματά σου/μέσα στην ερημιά του κόσμου/κι έρχομαι πλάι εκεί κοντά σου.....
[Δ.Μούτσης]

before sunset

Είναι κάποιες στιγμές που σε σκέφτομαι, ακούγοντας μια μελωδία. Κάποια ήσυχα απογευματινά με το φώς του ήλιου να διαπερνά θραύσματα απροσδιόριστης νοσταλγίας αλλά και προσδοκίας...

Παρακολουθώντας ανεπαίσθητα τις σκιές των πραγμάτων να μακραίνουν προσπαθώντας θαρρείς να ξεφύγουν, χωρίς επιτυχία από την ίδια τους την ύπαρξη, από την ίδια τους την εξάρτηση...

Πού είσαι, πώς περνάς, τί να σκέφτεσαι, τί να κάνεις; Ποτέ δεν θα το μάθω;
Θάθελα να εμφανιζόσουν για λίγο εδώ, σαν σκιά που ξέφυγε από κάπου αλλού, κι έπειτα να χαθείς & πάλι, μαζί με τον ήλιο, κρατώντας μια γλυκειά ανάμνηση της άυλης παρουσίας σου...

«Το φιλί-γυαλί που θάμπωσε,/στα αλμυρά μας λόγια και τα κύματα/και μετά η φωνή δυνάμωσε,/το μαζί,το ναι,τα βήματα...»
[Λ. Ν.]