Sunday, May 18, 2008

Control

"Μακάρι να ήμουν μεταξωτό υφαντό του Γουόρχολ στον
τοίχο. Ή του Λιτλ Τζο ή του Λου. Θα ήθελα να ήμουν
όλοι αυτοί. Όλες οι ραγισμένες καρδιές της Ν.Υόρκης θα
ήταν δικές μου. Θα σ'έβαζα σε μια ταινία. Κιόλα θα
ήταν μια χαρά
."

Η συγκλονιστική ιστορία του Ian Curtis δεν μου ήταν
γνωστή. Προφανώς είναι γνωστή στους φίλους της
μουσικής. Το φίλμ αυτό όμως, του Anton Corbijn πιστεύω
ότι την ανέδειξε έντιμα και με πολύ καλή πρόθεση.
Συμβάλλοντας καταπληκτικά και ο Sam Riley στον
πρωταγωνιστικό ρόλο. Ελαβε άλλωστε εξαιρετικές
κριτικές στο φεστιβάλ των Καννών '07. Το ασπρόμαυρο χρώμα
δίνει την εντύπωση ότι ταξιδεύεις πίσω στο χρόνο, στην
εποχή του, με την υπέροχη μουσική...

Παντρεύτηκε μόλις 19 ετών, γρήγορα μεγαλούργησε με την
μπάντα των Joy Division. Όλα έδειχναν (ή μήπως όχι)
ότι θα είχε πολύ καλή εξέλιξη & καριέρα. Εξαιρετικά
ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, ξεχωριστή & ευαίσθητη, που
δεν εντάχθηκε στην ισοπεδωτική πραγματικότητα. Ένας
αυθεντικός άνθρωπος, ένας αυθεντικός καλιτέχνης,
αφοσιωμένος & δωσμένος στη μουσική του. Eρωτεύτηκε
παράφορα την όμορφη Annike, φθάνοντας σε σύγκρουση με
τη σύζυγό του Deborah.

"-Γειά,
-Μου λείπεις...
-Είναι όλα οκέυ;
-Δεν ξέρω Ανίκ
-Δεν ξέρω... Νιώθω ότι όλα είναι λάθος
-Ιαν με μπερδεύεις
-Το ξέρω... το ξέρω αυτό
-Αγαπητή Ανίκ, είμαι παρείσακτος στη ζωή σου, όχι εσύ
στη δική μου. Ένιωθα πως άν τα πράγματα ξεκαθάριζαν
νωρίτερα, αλλά... Τώρα βλέπω να διαλύονται όλα μπροστά
στα μάτια μου. Πληρώνω ακριβά λάθη του παρελθόντος.
Δεν κατάλαβα πως ένα λάθος στη ζωή μου πριν πέντε
χρόνια... μπορούσε να με κάνει να νιώθω έτσι. Παλεύω
ανάμεσα σ'αυτό που έχω σαν σωστό στο μυαλό μου και μια
στρεβλή αλήθεια που βλέπουν κάποιοι άλλοι, που δεν
έχουν καρδιά να δουν τη διαφορά. Είδα το "Αποκάλυψη
τώρα" στο σινεμά. Μαγεύτηκα. Ο Μάρλον Μπράντο
απαγγέλει το Κούφιοι Άνθρωποι, την πάλη ανάμεσα σε
καρδιά & συνείδηση ώσπου τα πράγματα φύγουν
ανεπίστροφα από κάθε έλεγχο. Είναι όλα τόσο χωρίς αξία
στο τέλος; Υπάρχει κάτι ακόμα; Τί υπάρχει πέρα; Tί
έχει μείνει; Νιώθω πως η επιληψία μου θα επιδεινωθεί.
Με τρομάζει αυτό. Είναι ψέμα να πω δεν φοβάμαι πιά. Οι
γιατροί μπορούν μόνο να δοκιμάζουν χάπια. Στο λέω αυτό
μήπως κι αλλάξουν τα αισθήματά σου για μένα. Σε
σκέφτομαι συνεχώς. Προσπαθώ να δω με λογική τα
πράγματα που κάναμε. Μέρα-νύχτα εικόνες & σκέψεις
βασανίζουν το μυαλό μου κι εγώ αδυνατώ να καταλάβω
μερικά πράγματα. Ξέρω ότι σ'αγαπώ κι ότι θα σ'αγαπώ
για πάντα. Ώσπου να σε ξαναδώ μου λείπεις τρομερά. Με
όλη μου την αγάπη, Ίαν.

Η προσπάθεια του Ίαν να βρεί μια ισσοροπία ή κάποια
χρυσή τομή με τη σύζυγό του Ντέμπι, δεν επιτυγχάνεται...

-Mή με χωρίσεις Ντέμπι... Δεν θέλω να σε χάσω
-Δεν είναι τόσο απλό Ίαν
-Πραγματικά το θέλεις;
-Όχι δεν το θέλω.. αλλά εσύ αγαπάς άλλη
-Έχει σημασία αυτό για μας;
-Μεγάλη. Δεν μπορείς να την αφήσεις, έτσι;
-Δεν είναι τόσο εύκολο.. Έχω προσπαθήσει...
-Τότε έχεις πάρει την απόφασή σου
-Εμπρός λοιπόν.. εμπρός αφησέ με... Φύγε...


"Μέσα στη σιωπή μακρυά μη φεύγεις/Μέσα στη σιωπή
μακρυά μή φεύγεις/Δες τον κίνδυνο / Πάντα ο
κίνδυνος/Ατέλειωτη κουβέντα/Η ζωή ξαναχτίζεται/Μή
φεύγεις μακρυά/Περπάτησε στη σιωπή μή φεύγεις
μακρυά/Μέσα στη σιωπή Η σύγχυσή σου/Η ψευδαίσθησή μου
που φοράω σαν μάσκα αυτο-μίσους αντιμετωπίζεται και
μετά πεθαίνει. Μή φεύγεις μακρυά
"


IAN CURTIS DIED 1980 MAY 18. HE WAS 23 YEARS OLD

Labels:

6 Comments:

At 18/5/08 03:26 , Blogger kioy said...

Υπέροχη η αναφορά σου για μια εκ των εξαίρετων κινηματογρασφικών στιγμών της χρονιάς που δυανύουμε!

Και εμένα με ταξίδεψε αυτό το ασπρόμαυρο, που παρ' ότι φαντάζει ως η εύκολη λύση στην αναπαράσταση εκείνης της περιόδου, με αυτή τη φωτογραφία είναι κάτι πολύ διαφορετικό κάτι πολύ ανώτερο! Νομίζω πως καταφέρνει να αναδύει όλη αυτή την ατμόσφαιρα του Λονδίνου. Επίσης με ενθουσίασε και ο παρομοιαστικός τρόπος που χρησιμοποίησε την κινηματογράφηση των δωματίων. Σαν τους τοίχους να μας εμποδίζουν να αγγίξουμε την καρδιά και το αληθινό είναι του ήρωα. Τοίχους που μοιάζουν με τον δικό μας τρόπο της καθημερινής στέρεας οπτικής των πραγμάτων. Με αποκορύφωμα βέβαια την μυθική τελική σκηνή του δωματίου! Που πάλι δεν βλέπουμε τίποτα...]

Για τους διαλόγους νομίζω καταφέρνεις να περάσεις το βάθος του ήρωα. Με ξένισε που κάποιοι βλέποντας την ταινία δήλωσαν απογοητευμένοι. Αυτοί μάλλον περίμεναν να δουν μια ευφάνταστη πορεία και βιογραφία των Joy Division μέσα από on stage performances κλπ. Όχι η ταινία είναι μια πανανθρώπινη ταινία, για να μας θυμίσει πως όλοι αυτοί που τόσο ξύλινα αποτυπώνονται στο μυαλό μας, είναι πρώτα απ' όλα άνθρωποι...

 
At 18/5/08 13:08 , Blogger Caesar said...

Γειά σου Kioy,
Η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Anton Corbijn, κύρια απασχόλησή του ως πετυχημένος φωτογράφος, είχε πράγματι τέλειο αποτέλεσμα.

Έχεις απόλυτο δίκιο σχετικά με τους διαλόγους. Εστιάζω πάντα στο ανθρώπινο μέρος της ιστορίας γιατί θεωρώ ότι είναι το πιό ενδιαφέρον, τουλάχιστον για εμένα.
Άλλωστε όπως σημειώνεις κι εσύ, είναι πρώτα απ΄όλα άνθρωποι, με τις αδυναμίες & τα πάθη τους, κι όσο πιό έντονα είναι αυτά τόσο πιό δημιουργικοί πιστεύω ότι γινόμαστε.

Σ'ευχαριστώ για το σχόλιό σου, που συμπληρώνει πολύ καλά το πόστ:)

 
At 19/5/08 22:28 , Blogger ολα θα πανε καλα... said...

"Μη φεύγεις μακριά"...Αλλά τα πρόσωπα ξεμακραίνουν γιατί δε μπορούν να καθρεφτιστούν το ένα μέσα στο άλλο.
Έχω διαβάσει για τη ζωή του - παρόμοια με αρκετών άλλων ρομαντικών/μελαγχολικών/χαρισματικών...
Καλησπέρα,Καίσαρα.

 
At 20/5/08 14:53 , Blogger Caesar said...

Tο να απομακρύνεται κάποιο πρόσωπο από ένα άλλο, το βλέπω σαν κάτι φυσικό επακόλουθο των συναισθημάτων μας, εφ' όσον αυτά δεν καταπιεσθούν από οποιαδήποτε έλλογη αιτία κι εκφρασθούν ελεύθερα:)

Οι ζωές των ανθρώπων αυτών είναι, τουλάχιστον ξεχωριστές, διαφορετικές από τις συνηθισμένες. Πολλές φορές γίνονται κι ίδιοι θύματα της φύσης τους. Μάλλον είναι δύσκολη η συμβίωση μαζί τους, λόγω του αιρετικού, υπερβατικού χαρακτήρα τους και του ασυμβίβαστου τρόπου ζωής τους. Ευτυχώς όμως που υπάρχουν κι αυτοί για να φωτίζουν σαν άστρα τα όνειρά μας:)
Καλησπέρα καλή μου φίλη.

 
At 21/5/08 20:01 , Blogger ολα θα πανε καλα... said...

Συμφωνώ με τις σκέψεις αυτές,καλέ φίλε!
:)
Σού άρεσε;
:)

 
At 21/5/08 21:49 , Blogger Caesar said...

Οπωσδήποτε ναί, ο.θ.π.κ. !

 

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home

Guests
counter on blogger