Εντεκα & κατι...

Περασμένες έντεκα. Οι απαιτήσεις μας αρχίζουν να ησυχάζουν. Η τύρβη της καθημερινότητας καταλαγιάζει. Η μπύρα μου ρέει ευχάριστα παγωμένη. Η ώρα & η στιγμή που τη νιώθω δικιά μου. Το τέλος μιας ατέλειωτης μέρας. Σαν το συρμό που αδειάζει όλους τους επιβάτες του στο τελευταίο δρομολόγιο κι η μηχανή του δεν έχει σβήσει ακόμη, με τις στροφές της στο ρελαντί. Είναι ο δικός μας χρόνος, ο προσωπικός μας. Ενώπιος ενωπίω. Προσπαθώ να δω, αισθανθώ ότι & και όσα δεν πρόλαβα κατά τη διάρκεια της μέρας. Σαν ένα φίλμ με αντίστροφη πορεία, εντοπίζοντας τις καλύτερες στιγμές. Τα μηνύματα που δεν πρόλαβα να διαβάσω, αυτά που ήθελα να δώ & δεν είδα, αυτά που ήθελα ν'ακούσω & δεν άκουσα.

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει/με την ανάσα ενός παιδιού/σημάδι τούτου του καιρού/που μας φοβίζει και μας καίει/......./Κι είν' οι φωνές μας στον αέρα/αλήθεια ποια είναι η αλήθεια/έτσι που ζεις από συνήθεια/μια μέρα ακόμα και μια μέρα/....../Μια φυσαρμόνικα που κλαίει/ακολουθώ τα βήματά σου/μέσα στην ερημιά του κόσμου/κι έρχομαι πλάι εκεί κοντά σου.....
[Δ.Μούτσης]