φωνές

"Η θάλασσα της πίκρας που μου έδωσες δεν αρκεί

για να σου δώσω ούτε μια σταγόνα πίκρας,

γιατί μου είχες δώσει επίσης μια σταγόνα γλύκας."


[Αντ. Πόρτσια - Φωνές]

Μονοπάτια

Hμέρα Πέμπτη. Η ζυγαριά γέρνει προς το τέλος της εργάσιμης εβδομάδας. Φθινοπωρινή εβδομάδα. Απαραίτητη για να σβήσει κάπως απότομα ένα ζεστό καλοκαίρι.
Σκέψεις για εξορμήσεις σε νοτισμένα από τη βροχή ορεινά μονοπάτια, ή για κινηματογραφικές αίθουσες με κάποια περιπετειώδη αναζήτηση σε συναισθηματικά ή αστυνομικά μονοπάτια.
Σκέψεις για έξοδο νυχτερινή, ή για διάβασμα και μουσική...
Σκέψεις για ένα σαββατοκύριακο που επιθυμούμε να κάνουμε όλα όσα δεν προλαβαίνουμε σε μια εβδομάδα.
Έτσι για να βγει η εβδομάδα....

καιρος

H απότομη αλλαγή του καιρού άλλωσε τον οργανισμό μου. Ξημερώνει η Δευτέρα κι απο νωρίς το πρωί να περιμένω την ιατρό έξω απο το ιατρείο της, σ' ένα διάδρομο της πολυκατοικίας. Ωράριο λειτουργίας από τις 09:00' αλλά η ώρα έφθασε και μισή κι ακόμα να φανεί. Βλέπω ένα κινητό στην πινακίδα της πόρτας κι αρχίζω να καλώ, αλλά δεν απαντά. Αρχίζω να σκέφτομαι διάφορα, πως αρρώστησε κι ίδια. Τί στο καλό, οι γιατροί δεν αρρωσταίνουν ποτέ; Μάλλον θα ξενύχτησε λέω, ήταν & σαββατοκύριακο, κάπου θα διασκέδαζε μέχρι αργά. Κόσμος πάει κι έρχεται σε άλλα ιατρεία & γραφεία, αλλά η δικιά μου πουθενά. Αλήθεια γιατί δεν πάω σε κάποιο άλλο από εκείνα που έχουν ήδη ανοίξει; Ρωτώ τον θυρωρό της πολυκατοικίας, που συνήθως γνωρίζουν τα πάντα για τους ενοίκους τους, χωρίς όμως να έχει κι αυτός κάτι περισσότερο να μου πεί. Με ενημερώνει ότι αφήνει κάποιο σημείωμα στην πόρτα της όταν αργεί ή απουσιάζει. Πλησιάζει δέκα η ώρα, κι επιτέλους το τηλέφωνό της απαντά! Την καλημερίζω ρωτώντας την άν θ' ανοίξει σήμερα το ιατρείο της και μου εξηγεί ότι καθυστέρησε επειδή της έτυχε ένα επείγον περιστατικό. Σε λίγη ώρα, μετά τις δέκα, πράγματι φθάνει χαμογελώντας. Μ' ενημερώνει μάλιστα για την επείγουσα περίπτωση, ένα εγκεφαλικό σε κάποιο σπίτι που έπρεπε να πάει, και καλά έκανε. Έπειτα απ' αυτό αισθάνθηκα ήδη κάπως καλύτερα, έχοντας μόνο ένα κρυολόγημα όπως διέγνωσε. Μού έγραψε τη συνταγή για αντιβίωση, σιρόπι & ντεπόν κι έτσι αποχαιρέτησα το ...καλοκαίρι.

στιγμες

"Si 'sta voce te scelta ínt' a nuttata
Mentre t' astrigne 'o sposo tuio vicino,
statte scetata, si vuo sta scetata
ma fa' vele ca duorme, a suonno chino."
[Αν η φωνή αυτή σε ξυπνάει μέσα στη νύχτα
ενώ αγκαλιάζεις τον άντρα σου στο πλάι
μείνε ξύπνια, αν θές να μείνεις ξύπνια
αλλά κάνε πως κοιμάσαι, έναν ύπνο βαθύ.]
(Voce é notte, ναπολιτάνικο τραγούδι
Ε. Νικολάρντι & Ε. Ντε Κούρτις)
[Foto: Bernard Plossu]

Μέσα Σεπτέμβρη. Ο συνωστισμός & ο συγχρωτισμός αυξάνεται κατακόρυφα. Στους δρόμους, στις διασταυρώσεις στις υποχρεώσεις. Στα γραφεία, στα σχολεία, στα νοσοκομεία.
Το χρώμα ξεθωριάζει γρήγορα από το κορμί όπως και οι αναμνήσεις του καλοκαιριού.
Τώρα, ο καθένας όπως και οι περισσότεροι θα βρισκόμαστε αναγκαστικά, ανάμεσα σε άλλους με ...άλλους.

νυχτερινό

Βράδυ Σαββάτου, ενός ζεστού Σεπτέμβρη, που επιμένει στην καλοκαιρινή ζεστή & υγρή ατμόσφαιρα.
Η νύχτα με τυλίγει αθόρυβη & αφοπλιστική, καταφέρνει να χαλαρώσει ό,τι η μέρα με φορτίζει.
Εναλλαγές ρόλων παραιτήσεις & νέοι διορισμοί. Διάλογοι & μονόλογοι.
Απαιτήσεις, υποχωρήσεις, διευκρινήσεις.
Ποιό ποτό άραγε να ταιριάζει με τη νύχτα..

"Τί σου έχω δώσει, το ξέρω. Τί έχεις πάρει, δεν το ξέρω."
[Αν. Πόρτσια]

Χαμενο δικιο

"...Μια δυσάρεστη ανατριχίλα με διαπερνάει καθώς τον ακούω να λέει πως «Αυτή η πρώτη φορά που αγαπάς ποτέ δεν ξεχνιέται» Το ιδρωμένο χέρι του αποζητάει δειλά ν' ακουμπήσει το δικό μου σαν σανίδα σωτηρίας. Εγώ αυτόματα, με το πρόσχημα πως πίνω κρασί, το απομακρύνω. Όχι, δεν είναι πρόσχημα, είναι ανάγκη. Να κατεβάσω δύο μπουκάλια κρασιά. Πώς αλλιώς να χωνέψω πως ο ήρωας των παιδικών μου χρόνων είναι διαταραγμένος;
Φεύγω τρεκλίζοντας, αδημονώ να γυρίσω στη μίζερη γκαρσονιέρα μου, να κοιμηθώ χωρίς όνειρα. Αλλά στο δρόμο σκοντάφτω και βάζω τα κλάματα..."

Πόσο έντονα συναισθήματα νιώθουμε ακούγοντας να παίζει ένας καλός πιανίστας ένα υπέροχο μουσικό έργο, απολαμβάνοντας τις εναλλαγές, πότε δυνατά, πότε χαμηλά, γρήγορα ή αργά, ανάλογα με τις απαιτήσεις του συνθέτη! Κάπως έτσι ένιωσα από την ευχάριστη έκπληξη που δοκίμασα διαβάζοντας τα μικρά διηγήματα της Χρύσας Σπηλιώτη, που τα ενώνει μεταξύ τους μια λεπτή χρυσοκόκκινη κλωστή με τίτλο "Χαμένο δίκιο"
Δεκαπέντε μικρά διαμαντάκια που διηγείται το καθένα την ιστορία του με σωστές δόσεις συναισθημάτων & εντυπώσεων.
Με πρωταγωνιστές ανθρώπους της καθημερινότητας που τους φωτίζει με την πένα της σαν προβολέας η συγγραφέας, ζωντανεύοντας τους χαρακτήρες της τόσο όμορφα & παραστατικά που προκαλούν αυθόρμητα ένα νοητικό χειροκρότημα στο τέλος της κάθε μικρής ιστορίας. Ιστορίες που όλες επιφυλάσσουν και μια ανατροπή.
Όταν το αγόρασα σκέφθηκα προς στιγμή να διαβάζω μιά ιστορία της κάθε μέρα αλλά δεν μπόρεσα να το αφήσω από τα χέρια μου πριν τις διαβάσω όλες σ' ένα απόγευμα!

"..ποτέ μου δε θέλησα να πάρω το αίμα μου πίσω, να εκδικηθώ. Βαριέμαι και μόνο στη σκέψη. Η μόνη μου εκδίκηση είναι ότι ξέρει καλά πως δεν τον έχω πια καμία απολύτως ανάγκη, πως δεν τον είχα ποτέ. Τα παιδιά του τον χρειάζονται, κι ας τα βρεί μαζί τους. Μπορώ μάλιστα να πω ότι δε μ' ενοχλεί πια που του μοιάζουν, αν του μοιάζουν. Μοιάζουν και σ' εμένα, αν μου μοιάζουν. Μάλλον γίνονται κάτι δικό τους, ξεχωριστό. Ευτυχώς, τα παιδιά πήραν γρήγορα διαζύγιο κι απ' τους δυό μας..."

o ηχος της σιωπης

Πως με φωνάζει η σιωπή

κάθε βράδυ

και με καλεί

κοντά σου...


[Γ.Κοντος]

dead end

Οταν ο δρόμος γίνεται αδιέξοδος τί μπορεί να περιμένεις ?

Ισως το επόμενο καλοκαίρι!