Χαμενο δικιο

"...Μια δυσάρεστη ανατριχίλα με διαπερνάει καθώς τον ακούω να λέει πως «Αυτή η πρώτη φορά που αγαπάς ποτέ δεν ξεχνιέται» Το ιδρωμένο χέρι του αποζητάει δειλά ν' ακουμπήσει το δικό μου σαν σανίδα σωτηρίας. Εγώ αυτόματα, με το πρόσχημα πως πίνω κρασί, το απομακρύνω. Όχι, δεν είναι πρόσχημα, είναι ανάγκη. Να κατεβάσω δύο μπουκάλια κρασιά. Πώς αλλιώς να χωνέψω πως ο ήρωας των παιδικών μου χρόνων είναι διαταραγμένος;
Φεύγω τρεκλίζοντας, αδημονώ να γυρίσω στη μίζερη γκαρσονιέρα μου, να κοιμηθώ χωρίς όνειρα. Αλλά στο δρόμο σκοντάφτω και βάζω τα κλάματα..."

Πόσο έντονα συναισθήματα νιώθουμε ακούγοντας να παίζει ένας καλός πιανίστας ένα υπέροχο μουσικό έργο, απολαμβάνοντας τις εναλλαγές, πότε δυνατά, πότε χαμηλά, γρήγορα ή αργά, ανάλογα με τις απαιτήσεις του συνθέτη! Κάπως έτσι ένιωσα από την ευχάριστη έκπληξη που δοκίμασα διαβάζοντας τα μικρά διηγήματα της Χρύσας Σπηλιώτη, που τα ενώνει μεταξύ τους μια λεπτή χρυσοκόκκινη κλωστή με τίτλο "Χαμένο δίκιο"
Δεκαπέντε μικρά διαμαντάκια που διηγείται το καθένα την ιστορία του με σωστές δόσεις συναισθημάτων & εντυπώσεων.
Με πρωταγωνιστές ανθρώπους της καθημερινότητας που τους φωτίζει με την πένα της σαν προβολέας η συγγραφέας, ζωντανεύοντας τους χαρακτήρες της τόσο όμορφα & παραστατικά που προκαλούν αυθόρμητα ένα νοητικό χειροκρότημα στο τέλος της κάθε μικρής ιστορίας. Ιστορίες που όλες επιφυλάσσουν και μια ανατροπή.
Όταν το αγόρασα σκέφθηκα προς στιγμή να διαβάζω μιά ιστορία της κάθε μέρα αλλά δεν μπόρεσα να το αφήσω από τα χέρια μου πριν τις διαβάσω όλες σ' ένα απόγευμα!

"..ποτέ μου δε θέλησα να πάρω το αίμα μου πίσω, να εκδικηθώ. Βαριέμαι και μόνο στη σκέψη. Η μόνη μου εκδίκηση είναι ότι ξέρει καλά πως δεν τον έχω πια καμία απολύτως ανάγκη, πως δεν τον είχα ποτέ. Τα παιδιά του τον χρειάζονται, κι ας τα βρεί μαζί τους. Μπορώ μάλιστα να πω ότι δε μ' ενοχλεί πια που του μοιάζουν, αν του μοιάζουν. Μοιάζουν και σ' εμένα, αν μου μοιάζουν. Μάλλον γίνονται κάτι δικό τους, ξεχωριστό. Ευτυχώς, τα παιδιά πήραν γρήγορα διαζύγιο κι απ' τους δυό μας..."