καιρος

H απότομη αλλαγή του καιρού άλλωσε τον οργανισμό μου. Ξημερώνει η Δευτέρα κι απο νωρίς το πρωί να περιμένω την ιατρό έξω απο το ιατρείο της, σ' ένα διάδρομο της πολυκατοικίας. Ωράριο λειτουργίας από τις 09:00' αλλά η ώρα έφθασε και μισή κι ακόμα να φανεί. Βλέπω ένα κινητό στην πινακίδα της πόρτας κι αρχίζω να καλώ, αλλά δεν απαντά. Αρχίζω να σκέφτομαι διάφορα, πως αρρώστησε κι ίδια. Τί στο καλό, οι γιατροί δεν αρρωσταίνουν ποτέ; Μάλλον θα ξενύχτησε λέω, ήταν & σαββατοκύριακο, κάπου θα διασκέδαζε μέχρι αργά. Κόσμος πάει κι έρχεται σε άλλα ιατρεία & γραφεία, αλλά η δικιά μου πουθενά. Αλήθεια γιατί δεν πάω σε κάποιο άλλο από εκείνα που έχουν ήδη ανοίξει; Ρωτώ τον θυρωρό της πολυκατοικίας, που συνήθως γνωρίζουν τα πάντα για τους ενοίκους τους, χωρίς όμως να έχει κι αυτός κάτι περισσότερο να μου πεί. Με ενημερώνει ότι αφήνει κάποιο σημείωμα στην πόρτα της όταν αργεί ή απουσιάζει. Πλησιάζει δέκα η ώρα, κι επιτέλους το τηλέφωνό της απαντά! Την καλημερίζω ρωτώντας την άν θ' ανοίξει σήμερα το ιατρείο της και μου εξηγεί ότι καθυστέρησε επειδή της έτυχε ένα επείγον περιστατικό. Σε λίγη ώρα, μετά τις δέκα, πράγματι φθάνει χαμογελώντας. Μ' ενημερώνει μάλιστα για την επείγουσα περίπτωση, ένα εγκεφαλικό σε κάποιο σπίτι που έπρεπε να πάει, και καλά έκανε. Έπειτα απ' αυτό αισθάνθηκα ήδη κάπως καλύτερα, έχοντας μόνο ένα κρυολόγημα όπως διέγνωσε. Μού έγραψε τη συνταγή για αντιβίωση, σιρόπι & ντεπόν κι έτσι αποχαιρέτησα το ...καλοκαίρι.