Μονοπάτια
Hμέρα Πέμπτη. Η ζυγαριά γέρνει προς το τέλος της εργάσιμης εβδομάδας. Φθινοπωρινή εβδομάδα. Απαραίτητη για να σβήσει κάπως απότομα ένα ζεστό καλοκαίρι.
Σκέψεις για εξορμήσεις σε νοτισμένα από τη βροχή ορεινά μονοπάτια, ή για κινηματογραφικές αίθουσες με κάποια περιπετειώδη αναζήτηση σε συναισθηματικά ή αστυνομικά μονοπάτια.
Σκέψεις για έξοδο νυχτερινή, ή για διάβασμα και μουσική...
Σκέψεις για ένα σαββατοκύριακο που επιθυμούμε να κάνουμε όλα όσα δεν προλαβαίνουμε σε μια εβδομάδα.
Έτσι για να βγει η εβδομάδα....
posted by Caesar @ 9/25/2008 12:05:00 AM
8 Comments
8 Comments:
Και μετά,τι;Μια άλλη εβδομάδα,μέχρι την Πέμπτη και τις ίδιες πάλι σκέψεις για το Σαββατοκύριακο που ακολουθεί;Καμιά φορά σκέπτομαι πόσα του φορτώνουμε,του καημένου του Σαβ/κύριακου και μετά έχουμε παράπονο...Από προγράμματα μέχρι ελπίδες και όνειρα,όλα τα φορτώνουμε για το τέλος της εβδομάδας.
@ ο.θ.π.κ.
Μέχρι στιγμής έτσι φαίνεται, ατέρμονο. Γι αυτό έχουν ιδιαίτερη αξία τα απρογραμμάτιστα, ή οι εκπλήξεις, όταν προκύπτουν!
Μου έκαναν εντύπωση οι τελευταίες γραμμές."Ετσι για να βγεί η βδομάδα" και αυτόματα σκέφτηκα: "΄Ετσι για να βγεί η ζωή μας.Δεν καταλαβαίνουμε και σκεφτόμουνα και τον εαυτό μου, ότι αυτό είναι αντίληψη που έχουμε υποτάξει τη ζωή μας.Μια απλοποίηση και μια ομογενοποίηση του τέλους που αδίστακτη τσακίζει τις μέρες μας.
@ albus genius,
To θέμα είναι ποιός έχει υποτάξει ποιόν.
Εκόντες άκοντες πιστεύω, οι περισσότεροι έχουμε προσδεθεί στο άρμα της ανάγκης για την καθημερινή επιβίωση.
Το γεγονός αυτό, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί δεν αφήνει & πολλά περιθώρια ή ευκαιρίες για διαφορετική αντίληψη της ζωής, παρά μόνο σε ελάχιστους που έχουν επιλύσει & δεν τους απασχολούν οι νόρμες εργασίας.
Ετσι, παραμένουμε υποταγμένοι & εγκλωβισμένοι προς το παρόν στις μυλόπετρες του συστήματός μας.
Καλησπέρα Caesar!
Μεγαλο το θεμα που θετεις ειδικά έτσι όπως το ανέπτυξες στην κουβεντα σου με τον albus genius.
Δε θελω να μακρυγορήσω, δε θελω να κουράσω κανεναν ειδικα εν όψει Σ/Κ :)...Απλα, νομιζω πως οι ρυθμοι που ακολουθουμε στην καθημερινότητα μας δεν επιβάλλονται από καμια ανάγκη επιβίωσής μας. Δουλεύουμε....για να δουλευουμε ;) για να παιρνουμε καινουρια κινητα, τηλεορασεις, αυτοκινητα...
Μπορουμε ανετα να ζησουμε χωρις αυτά.
Από την άλλη, ειναι και το αισθημα ανασφαλειας να κανουμε κατι διαφορετικό από το σύνολο.
Anyway :) ειπα να μην μακρυγορησω...
Τα Σ/Κ ειναι ωραια γιατι απλουστατα ο χρονος μας ανηκει. Κι αυτο από μονο του ειναι όμορφο. Και καλα θα κάνουμε να μην τα παραφορτωνουμε με πολλές προσδοκίες.
Εγω απλα θα σου ευχηθω να περάσεις όμορφα και ξεχωριστα :)
@ elmelissa ,
Mεγάλο και διαχρονικό λοιπόν. Πράγματι μια μεγάλη κατηγορία είναι όπως αυτή που περιγράφεις, δλδ στο επόμενο επίπεδο της ανάγκης διαβίωσης, που αφορά την εμμονή στο κυνήγι της διαρκούς ανανέωσης των υλικών αγαθών. Εδώ πλέον είναι θέμα επιλογής του τρόπου ζωής.
Υπάρχει όμως κι ένα έντονο αίσθημα ανασφάλειας, ειδικά τώρα όπως εκδηλώνεται & διογκώνεται στην άλλη άκρη του αντλαντικού με παγκόσμιες επιπτώσεις.
Ας είναι όμως, το Saturday Night Fever μας περιμένει:)
"To θέμα είναι ποιός έχει υποτάξει ποιόν."
΄Εχει άραγε σημασία; Στη σχέση της υποταγής, αυτός που υποτάσσει έχει την ανάγκη του υποταγμένου και αυτός που υποτάσσεται την ανάγκη του αφέντη. Σκοπός είναι να βγούμε έξω από αυτό το λούκι.
΄οσο για τις νόρμες πιστεύω πως μόνο η δημιουργκή εργασία στις μέρες μας δεν έχει νόρμες. ΄ολα τα άλλα εξισώνονται, εξομοιώνονται. Παντογράφοι αντιγραφείς.
@ albus genius,
Δεν ξέρω αν είναι εύκολο να βγεί κανείς απο αυτό το λούκι. Η υποταγή καλιεργείται από την παιδική ηλικία.
Η δημιουργική εργασία έχει ήδη περιορισθεί από την εποχή του Τέιλορ με το μοντέλο του για τη "γραμμή παραγωγής"
Παραθέτω εδώ ένα μικρό απόσπασμα: "Αναζητώντας τον τέλειο τρόπο επεξεργασίας ατσαλιού, ο Τέιλορ απομόνωσε και χρονομέτρησε κάθε στάδιο της διαδικασίας. Καθώς η μέθοδος ετέθη σε εφαρμογή, εφηύρε νέους τρόπους για τη βελτίωση του συστήματος, τροποποιώντας ένα εργαλείο, εξαλείφοντας μια κίνηση και ούτω καθεξής. Επίσης εξέδωσε κάρτες με οδηγίες ώστε οι εργάτες δεν χρειάζονταν να σκεφθούν: ο Τέιλορ είχε σκεφθεί για εκείνους. Τα επόμενα 30 χρόνια ο Τέιλορ συνέχισε να βελτιώνει τους κανόνες της επιστημονικής οργάνωσης, για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι «στο παρελθόν ο άνθρωπος ήταν πρώτος ενώ στο μέλλον πρώτο πρέπει να είναι το σύστημα».
Το μοντέλο αυτό το σατύρισε με μεγάλη επιτυχία ο Τσάρλι Τσάπλιν στους "Μοντέρνους Καιρούς"
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home