καθ' οδόν

Ατέλειωτα καλοκαιρινά χιλιόμετρα.
Σε διαδρομές ημερήσιες & νυχτερινές.
Με παρέα ή χωρίς, ακούγοντας το θόρυβο του δρόμου, του αυτοκινήτου, του ανέμου.
Πάντα με την αίσθηση της ελευθερίας να σου κλείνει το μάτι σε κάθε ευθεία του δρόμου.
Σήμερα εδώ, αύριο κάπου αλλού κι ο δρόμος δεν τελειώνει πουθενά...

au bord de l' infini

je ne suis que du sable / Δεν είμαι παρά άμμος
Du sable indefferent / άμμος αδιάφορη
Sous le soleil roux / κάτω απ' τον κόκκινο ήλιο

Je ne suis qu' une rive / Είμαι μια όχθη
Eperduement perdue / ανεπανόρθωτα χαμένη
Au bord de l' infini / στην άκρη του απείρου

Mais je t' attends toi qui me veux / Μα σε προσμένω εσένα που μ' αναζητάς
Toi maree leonine / εσένα παλίρροια λιονταρίσια
Dieu qui me creeras pour me devorer / Θεέ που θα με πλάσεις για με σπαράξεις

Eau qui me boiras / Νερό που θα με πιείς
Feu qui m' incendieras / φωτιά που θα με κατακάψεις
J' attends que tu m' exauces me dissolves / Περιμένω να μ' ακούσεις να με συντρίψεις

En sable encore plus fin / σε άμμο ακόμα πιό ψιλή
Encore plus indifferent / ακόμα πιο αδιάφορη
Sous le soleil roux / κάτω απ' τον κόκκινο ήλιο

[ IVAN GOLL ]
(Chansons Malaises)
Mετάφραση Ε.Χ. Γονατάς

αδεια η πολη

Δεν είναι που φεύγουν οι περισσότεροι κι η πόλη αδειάζει κάθε μέρα & πιό πολύ
Είναι που έφυγες κι εσύ...
Είναι που βλέπω τη θέση σου άδεια
Στο γραφείο, στο λεωφορείο, στο παράθυρο, στο πάρκιν που άφηνες το αυτοκίνητό σου...
Στο μπαλκόνι σου που μένει κλειστό
Είναι που λείπει η οπτασία σου, ένας κόσμος ολόκληρος.....
.................................................
«Βουλιάζει το φεγγάρι / χάνεται στο νερό / σαν το μαργαριτάρι που του 'κλεψαν το φως
.................
Πώς να στο πω πώς να στο πω / είμαι ένας άγνωστος γνωστός / πώς να στο πω πώς να στο πω / απ' τη φωτιά σου παίρνω φως / πέφτω και πετώ πώς να στο πω / πώς να στο πω......»
[Μ. Ξυδούς]

στο μπαλκονι

Πολύ μ' αρέσει τα καλοκαιρινά βράδυα, μετά τον κάματο της μέρας, να κάθομαι σε μια αναπαυτική σεζ-λογκ στο μπαλκόνι. Συντονισμένος σ' ένα ραδιοφωνικό σταθμό, ακούω τη γαλάζια ραψωδία του Γκέρσουιν, ανάβω ένα κοχίμπα με την κάφτρα του να κοκκινίζει σαν φάρος στη νύχτα, παρακολουθώντας τον καπνό του να χάνεται ψηλά στον ουρανό, σαν την επανάσταση που εξατμίστηκε & δίνει τη θέση της σ' ένα νέο κατεστημένο... Τέλος πάντων παρεκλίναμε. Aνακατεύω με το χέρι τα παγάκια στο ποτήρι μου με το ουίσκυ και .... « Καθώς το φεγγάρι προχωρεί & την κυριεύει από τα πόδια. Πλέει ανάσκελα μέσα στο φως κι από τα γυμνά στήθη, που ανεβοκατεβαίνουν, φτάνει μια μυρωδιά περιβολιού & θάλασσας»...
ξαναγεμίζω το ποτήρι μου & πίνοντας μια γερή γουλιά κοιτώντας... « ψηλά στην καμινάδα της ταράτσας. Ο άνεμος της παίρνει μαλλί, φουστάνι. Λάμπει απ' το ίδιο της το δέρμα & στρέφεται δεξιά κι αριστερά σαν πουλί ανεξήγητα ευτυχισμένο» Aκούγεται μια μικρή νυχτερινή μουσική & βλέπω ότι «προτού κοιμηθεί το βράδυ, ποτίζει τις γλάστρες και, στο δυνατό φώς της βεράντας, το σώμα της διαγράφεται μέσα απ" το αραχνοϋφαντο νυχτικό. Τη μπερδεύεις με τα λουλούδια»
Το ποτό έχει κυριεύσει κάθε κύτταρο του κορμιού μου, & πρέπει να κάνω προσεχτικά βήματα κρατώντας γερά την κουπαστή, ατενίζοντάς την « που αφήνει να πέσει το νυχτικό της, το ξανασηκώνει, τέλος το πατά & κάθεται αντικρύ στη μπαλκονόπορτα με λυμένο πίσω της το στηθόδεσμο...»
Nομίζω πως ακούω την Τζάνις Τζόπλιν να τραγουδάει σπαρακτικά summertime...
Tα χαράματα θα με ξυπνήσει ο ήλιος στο μπαλκόνι με τον "Μικρό Ναυτίλο" να περιμένει υπομονετικά να με πάρει πάλι μαζί του χίλια μύρια κύματα μακρυά ;)
[H φωτό πρέπει να είναι από το flick.com
& οι στίχοι του Οδ. Ελύτη]

Reflections in a Golden Eye

Είμαι στο δροσερό περιβάλλον μιας τράπεζας, στα αναπαυτικά καθίσματα αναμονής. Τα κλιματιστικά και τα φιμέ τζάμια δεν αφήνουν το ζεστό καλοκαίρι να πλησιάσει πολύ.
Περιμένω τη σειρά μου να έρθει, έχοντας πάντα τ' ακουστικά για ν' ακούω ραδιόφωνο από το κινητό, παρατηρώντας στο φωτεινό πίνακα ν' αλλάζουν αριθμοί και άνθρωποι.
Η αναμονή μου επιβραβεύεται με μια συμπαθητική όμορφη κι ευγενική υπάλληλο στο γκισέ!
Κατά τη διάρκεια της συναλλαγής πρόσεξα στην άκρη του ταμείου της μερικά χρωματιστά διακοσμητικά κεράκια & θέλοντας ν' αστειευτώ τη ρώτησα αν βρίσκονται εκεί από τα χριστούγεννα.
Μ' ένα συγκαταβατικό & καλοσυνάτο χαμόγελο μου διευκρινίζει ότι δεν τα χρησιμοποιεί μόνο για κείνη τη περίοδο και η ίδια όταν κάθεται τα βράδυα στο μπαλκόνι της τ' ανάβει για να χαλαρώσει με τό ήρεμο & απαλό φώς που προσφέρουν, ρωτώντας με αν το εφαρμόζω κι εγώ αυτά τα καλοκαιρινά βραδυνά.
Αμέσως φαντάστηκα την υπέροχη νυχτερινή σκηνή, καθισμένος αναπαυτικά απέναντί της στο μπαλκόνι με τις ανταύγειες των κεριών στα χρυσά της μάτια, σαν ναυαγός σ' ανεξερεύνητο νησί απολαμβάνοντας έναν επίγειο παράδεισο με δροσερά κοκτέιλ...
Ο ηλεκτρονικός θόρυβος από τον επόμενο αριθμό προτεραιότητας μ' επανέφερε στην πραγματικότητα & ευχαριστώντας την για όλα, απομακρύνθηκα...

υγ: εντάξει, έμοιαζε λίγο με την Elizabeth Taylor ;))

στιγμες

Είναι καλοκαίρι, ζέστη, με τη ζωή να προσπαθεί ν' αντισταθεί στη ραθυμία της εποχής & να συνεχίσει με τους κανονικούς της ρυθμούς.
Με τα κλιματιστικά & τα σκούρα γυαλιά. Με τα αναψυκτικά & τα δροσερά νερά. Στις πλατείες, στα μαγαζιά, στα γραφεία & σε κάθε εργασία.
Και τα καράβια να φεύγουν & να χάνονται στον ορίζοντα σκίζοντας την καρδιά του καλοκαιριού σαν ένα κατακκόκινο, γλυκό & δροσερό καρπούζι.
Το καλοκαίρι θα έρχεται πάντοτε, εσύ όμως...

«..και τότε μου πέρασε απ' το νού πως είναι στιγμές, αγάπη μου, όταν δεν είμαι μαζί σου στη δουλειά, την ώρα του φαγητού, στο αίθριο της υπηρεσίας, στις φωτοτυπίες που σφραγίζω, στο λεωφορείο για το σπίτι, που βρίσκω στο σώμα μου, στα ρούχα μου, στην ανάσα μου, τη μυρωδιά από χρυσάνθεμα που εσύ αναδίδεις, τόσο που νιώθω κοντά σου λες και κατοικώ μέσα σου, σαν νάσουν, πόσο θα τόθελα, η μοναδική τροφή μου, η πατρίδα μου, η πόλη μου, η εστία μου, λές και το αίμα σου φωτίζει τη φωνή μου κι εγώ περπατώ, στην Κίντα ντο Ζασίντο, οδηγημένος απ' το άρωμα των ματιών σου, για να συναντήσω ένα νεανικό στήθος να με περιμένει...»
[Αντ. Λόμπο Αντούνες]