στιγμες

Είναι καλοκαίρι, ζέστη, με τη ζωή να προσπαθεί ν' αντισταθεί στη ραθυμία της εποχής & να συνεχίσει με τους κανονικούς της ρυθμούς.
Με τα κλιματιστικά & τα σκούρα γυαλιά. Με τα αναψυκτικά & τα δροσερά νερά. Στις πλατείες, στα μαγαζιά, στα γραφεία & σε κάθε εργασία.
Και τα καράβια να φεύγουν & να χάνονται στον ορίζοντα σκίζοντας την καρδιά του καλοκαιριού σαν ένα κατακκόκινο, γλυκό & δροσερό καρπούζι.
Το καλοκαίρι θα έρχεται πάντοτε, εσύ όμως...

«..και τότε μου πέρασε απ' το νού πως είναι στιγμές, αγάπη μου, όταν δεν είμαι μαζί σου στη δουλειά, την ώρα του φαγητού, στο αίθριο της υπηρεσίας, στις φωτοτυπίες που σφραγίζω, στο λεωφορείο για το σπίτι, που βρίσκω στο σώμα μου, στα ρούχα μου, στην ανάσα μου, τη μυρωδιά από χρυσάνθεμα που εσύ αναδίδεις, τόσο που νιώθω κοντά σου λες και κατοικώ μέσα σου, σαν νάσουν, πόσο θα τόθελα, η μοναδική τροφή μου, η πατρίδα μου, η πόλη μου, η εστία μου, λές και το αίμα σου φωτίζει τη φωνή μου κι εγώ περπατώ, στην Κίντα ντο Ζασίντο, οδηγημένος απ' το άρωμα των ματιών σου, για να συναντήσω ένα νεανικό στήθος να με περιμένει...»
[Αντ. Λόμπο Αντούνες]