στο μπαλκονι

Πολύ μ' αρέσει τα καλοκαιρινά βράδυα, μετά τον κάματο της μέρας, να κάθομαι σε μια αναπαυτική σεζ-λογκ στο μπαλκόνι. Συντονισμένος σ' ένα ραδιοφωνικό σταθμό, ακούω τη γαλάζια ραψωδία του Γκέρσουιν, ανάβω ένα κοχίμπα με την κάφτρα του να κοκκινίζει σαν φάρος στη νύχτα, παρακολουθώντας τον καπνό του να χάνεται ψηλά στον ουρανό, σαν την επανάσταση που εξατμίστηκε & δίνει τη θέση της σ' ένα νέο κατεστημένο... Τέλος πάντων παρεκλίναμε. Aνακατεύω με το χέρι τα παγάκια στο ποτήρι μου με το ουίσκυ και .... « Καθώς το φεγγάρι προχωρεί & την κυριεύει από τα πόδια. Πλέει ανάσκελα μέσα στο φως κι από τα γυμνά στήθη, που ανεβοκατεβαίνουν, φτάνει μια μυρωδιά περιβολιού & θάλασσας»...
ξαναγεμίζω το ποτήρι μου & πίνοντας μια γερή γουλιά κοιτώντας... « ψηλά στην καμινάδα της ταράτσας. Ο άνεμος της παίρνει μαλλί, φουστάνι. Λάμπει απ' το ίδιο της το δέρμα & στρέφεται δεξιά κι αριστερά σαν πουλί ανεξήγητα ευτυχισμένο» Aκούγεται μια μικρή νυχτερινή μουσική & βλέπω ότι «προτού κοιμηθεί το βράδυ, ποτίζει τις γλάστρες και, στο δυνατό φώς της βεράντας, το σώμα της διαγράφεται μέσα απ" το αραχνοϋφαντο νυχτικό. Τη μπερδεύεις με τα λουλούδια»
Το ποτό έχει κυριεύσει κάθε κύτταρο του κορμιού μου, & πρέπει να κάνω προσεχτικά βήματα κρατώντας γερά την κουπαστή, ατενίζοντάς την « που αφήνει να πέσει το νυχτικό της, το ξανασηκώνει, τέλος το πατά & κάθεται αντικρύ στη μπαλκονόπορτα με λυμένο πίσω της το στηθόδεσμο...»
Nομίζω πως ακούω την Τζάνις Τζόπλιν να τραγουδάει σπαρακτικά summertime...
Tα χαράματα θα με ξυπνήσει ο ήλιος στο μπαλκόνι με τον "Μικρό Ναυτίλο" να περιμένει υπομονετικά να με πάρει πάλι μαζί του χίλια μύρια κύματα μακρυά ;)
[H φωτό πρέπει να είναι από το flick.com
& οι στίχοι του Οδ. Ελύτη]