Διαφυγη

Αυτές δεν είναι διακοπές. Είναι επιπλέον δουλειά με αυξημένα καθήκοντα. Προετοιμασίες, έξοδα & όνειρα που καταλήγουν τις περισσότερες φορές κατώτερες των προσδοκιών. Η πίεση για το διαφορετικό από το καθημερινό, διογκώνει τη φαντασία που καταλήγει όμως στην καθημερινότητα των διακοπών...

«Όταν θα έρθει η μέρα του τελευταίου ταξιδιού / όταν το πλοίο θα είναι έτοιμο να φύγει για να μην ξαναγυρίσει / θα με βρείτε εκεί / χωρίς αποσκευές / σχεδόν γυμνό / όπως τον γιο της θάλασσας».
(Αντόνιο Ματσάδο)

Νυχτερινές διαδρομές, νυχτερινά ταξίδια μικρά ή μεγάλα & νυχτερινές σκέψεις με παγωμένα ποτά είναι ο καλύτερος συνδυασμός αυτές τις ζεστές ώρες. Έτσι πάει.
Ένας δρόμος στην εξοχή δίπλα σ' ένα μικρό ποτάμι που γίνεται σαν λιωμένο ασήμι κάτω από το φώς του φεγγαριού & οδηγεί σε κάποιον αγαπημένο προορισμό γύρω στα μεσάνυχτα.
Εκεί, έξω στην πέτρινη αυλή ενός σπιτιού, με μια μικρή συντροφιά, κι ο κόσμος μοιάζει για λίγο μακρινός. Ο χρόνος συντονίζεται απαλά μαζί μας, σ' ένα νυχτερινό κουβεντολόι, ζαλισμένος κι αυτός από δυνατό ποτό.
Δίπλα μου δυό υπέροχα μικρά βελούδινα χείλη με μαγεύουν αφάνταστα συνδυάζοντας την αρμονία μιας αφροδίτης με οξυδερκείς διαλόγους! Αναλογίζομαι αν "Είναι διγαμία ν' αγαπάς και να ονειρεύεσαι" & ρίχνω κι άλλα παγάκια στο ποτήρι μου...

Bonsai

Τί νόημα έχει να είσαι με κάποιον άμα δε σου αλλάζει τη ζωή; αναρωτιέται ο Χούλιο σ'αυτή την υπέροχη μικρή ιστορία του Αλεχάντρο Σάμπρα, «μπονσάι» κι εγώ αισθάνομαι ικανοποιημένος που την διάβασα, έπειτα από μια φοβερά καταπληκτική παρουσίαση από το μπλόγκ alef. γιατί οι ζωές μας είναι απίστευτα απλές αλλά και πολύπλοκες, ανάλογα με τις διαδρομές που ακολουθούμε χωρίς να ξέρουμε τις περισσότερες φορές πού θα μας οδηγήσουν.

«Η γνώση δεν σου επιτρέπει πάντα να εμποδίζεις κάτι, αλλά τουλάχιστον όσα γνωρίζουμε τα κρατούμε, αν όχι στα χέρια μας, τουλάχιστον στη σκέψη μας, όπου τα τακτοποιούμε όπως θέλουμε, και μας δίνεται έτσι η α υ τ α π ά τ η πως με κάποιο τρόπο τα ελέγχουμε»
[Marcel Proust - Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο]

"Το πρώτο ψέμα που είπε ο Χούλιο στην Εμίλια ήταν πως είχε διαβάσει Μαρσέλ Προυστ. Δε συνήθιζε να λέει ψέματα για τα διαβάσματά του, αλλά εκείνη τη δεύτερη νύχτα, όταν και οι δυό καταλάβαιναν πως ξεκινούσαν κάτι, όσο κι αν κρατούσε εντέλει, επρόκειτο να είναι σοβαρό...."

Μια ιστορία, ανάλαφρη που γίνεται βαριά. Είναι η ιστορία δύο φοιτητών που είχαν πάθος με την αλήθεια, με το να πετάνε φράσεις που φαίνονταν αληθινές, να καπνίζουν αιώνια τσιγάρα & να κλείνονται στη βίαιη αυταρέσκεια εκείνων που αισθάνονται καλύτεροι, πιό αγνοί από τους άλλους, απ' αυτή την τεράστια & αξιοπεριφρόνητη ομάδα που αποκαλείται οι άλλοι.

Αlejandro Zambra "Bonsai"

Αν ποτέ γνωρίσεις έναν άγγελο
κοίταξε να του κόψεις τα φτερά
για να μή σου φύγει...




"Πού πήγε η μέρα η δίκοπη που είχε τα πάντα αλλάξει;
Δε θα βρεθεί ένας ποταμός να ‘ναι για μας πλωτός;
Δε θα βρεθεί ένας ουρανός τη δρόσο να σταλάξει
για την ψυχή που νάρκωσε κι ανάθρεψε ο λωτός;
Στην πέτρα της υπομονής προσμένουμε το θάμα
που ανοίγει τα επουράνια κι είν’ όλα βολετά
προσμένουμε τον άγγελο σαν το πανάρχαιο δράμα
την ώρα που του δειλινού χάνουνται τ’ ανοιχτά τριαντάφυλλα.
Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας,
μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαρύς ρυθμός
ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας
τρίκυμισμα της θάλασσας…
Ο κόσμος είναι απλός."
[Γ. Σεφερης]

Lettre a D.

«Μου είχες υποσχεθεί ότι θα ξανάρθεις αλλά δεν ήμουν εντελώς σίγουρος. Ήταν ευκολότερο να φτιάξεις τη ζωή σου χωρίς εμένα παρά με εμένα. Δεν είχες ανάγκη από κανέναν για να βρεις τη θέση σου στον κόσμο. Είχες ένα φυσικό κύρος, ταλέντο επικοινωνίας και οργάνωσης° είχες χιούμορ° ήσουν άνετη και έκανες και τους άλλους να αισθάνονται άνετα σε οποιαδήποτε κατάσταση° πολύ γρήγορα γινόσουν η έμπιστη και η σύμβουλος των ανθρώπων που συναναστρεφόσουν. Κατανοούσες ενστικτωδώς, με εκπληκτική γρηγοράδα, τα προβλήματα των άλλων και τους βοηθούσες να δουν καθαρά μέσα τους...»

Το «Γράμμα στη Ντ.» είναι η ιστορία ενός έρωτα.

Το έγραψε ο Αντρέ Γκορζ προς τη βαριά άρρωστη σύζυγό του Ντορίν. Δημοσιεύθηκε στη Γαλλία το φθινόπωρο του 2006. Έναν χρόνο αργότερα η είδηση της αυτοκτονίας του ζευγαριού έκανε τον γύρο του κόσμου.

«Αφουγκράζομαι την αναπνοή σου, το χέρι μου σε αγγίζει. Και οι δυο θα θέλαμε να μην χρειαστεί να ζήσουμε μετά το θάνατο του άλλου. Εχουμε πει πολλές φορές πως στην απίθανη περίπτωση που θα είχαμε μια δεύτερη ζωή, θα θέλαμε να την περάσουμε μαζί».


«Δεν θέλω να παραλάβω ένα δοχείο με τις στάχτες σου», έγραψε. Και το εννοούσε.


και οι φιλόσοφοι αυτοκτονούν από έρωτα.