πριμα

"Σαν το πουλί περίχαρη πετούσε και η καρδιά μου
κι ελεύτερη τριγύριζεν ανάμεσα απ' τα ξάρτια.
Κάτου απ' τον ξάστερο ουρανό κυλούσε το καράβι
σα μεθυμένος άγγελος από λαμπρότατο ήλιο...."

Charles Baudelaire


Για εκείνους που συνεχίζουν τις διακοπές τους, για όσους αρχίζουν τώρα τις διακοπές τους και, για εκείνους που είναι μόνιμα σε διακοπές.
Προτιμώ την τελευταία κατηγορία, αλλά οι προτιμήσεις πάλι δεν εισακούστηκαν.

tickets

Οι ιστορίες που διαδραματίζονται σε μια διαδρομή με το τρένο έχουν τη δική τους γοητεία. Οι συνθήκες που ταξιδεύει κάποιος, ο προορισμός, η συντροφιά του που μπορεί να είναι η παρέα του, η οικογένειά του, ακόμη και η μοναχικότητά του επηρεάζουν διαφορετικά την εξέλιξη του ταξιδιού. Οι περισσότεροι αν όχι όλοι σ' έναν κοινό προορισμό, τουλάχιστον μέχρι τον σταθμό αποβίβασης, γράφουν τη δική τους ιστορία στη διάρκεια του ταξιδιού τους.
Η ευτραφής χήρα ενός στρατηγού που συνοδεύεται από τον νεαρό που κάνει την κοινωνική θητεία του, προσφέροντας υπηρεσίες στην απαιτητική & δύστροπη χήρα, που ταξιδεύει για να πάει στο μνημόσυνο του συζύγου της, καταλαμβάνοντας πρώτη θέση χωρίς να έχει το αντίστοιχο εισητήριο, είναι μια απο τις μικρές ιστορίες της διαδρομής. O ηλικιωμένος σύμβουλος φαρμακευτικής εταιρίας που αναγκάζεται να ταξιδέψει κι αυτός με το τρένο επειδή αναβλήθηκαν οι αεροπορικές πτήσεις, προσπαθεί να γράψει στο λάπτοπ ένα μήνυμα στην γοητευτική γραμματέα για να την ευχαριστήσει για τη βοήθειά της στην έκδοση των εισητηρίων του, ονειροπολεί σε ρομαντικές προσεγγίσεις με την παρουσία της. Και οι τρεις νεαροί φίλαθλοι που ταξιδεύουν για να παρακολουθήσουν την αγαπημένη τους ομάδα θα δώσουν την πιο ζωηρή νότα στη διαδρομή όταν το εισητήριο του ενός κλέβει το μικρό παιδί μιας ταλαίπωρης οικογένειας μεταναστών. Πάντα σε κάποιο ταξίδι θα υπάρχουν πρωταγωνιστές που θα δίνουν τον τόνο και το χρώμα της διαδρομής μας. Είτε αυτή είναι μέσα σ' ένα τρένο, είτε στην ίδια τη ζωή μας που μοιάζει κι αυτή σαν ένα ταξίδι.
Από τους Όλμι, Κιαροστάμι και Λόουτς που εναλλάσσονται σαν αθέατοι μηχανοδηγοί ενός συρμού που ταξιδεύει συνεχώς μόνο που το θέαμα εδώ δεν είναι έξω από τα παράθυρα του τρένου...

song

".....
I' ll drink of the clear stream

And hear the linnet's song;

And there I'll lie and dream

The day along:

And, when night comes, I'll go

To places fit for woe;

Walking along the darken'd valley,

With silent Melancholy."

[William Blake]

δασος

Πόσα χρόνια χρειάζονται για να μεγαλώσει ένα δένδρο, πόσα χρόνια χρειάζονται για να αναπτυχθεί ένα δάσος!
Πόσα πράγματα μας προσφέρει ένα δάσος χωρίς να ζητάει κάτι παρά μόνο το σεβασμό μας.
Κι εμείς, ως βάρβαροι πριονίζουμε το κλαδί στο οποίο καθόμαστε και το καταστρέφουμε σε λίγες ώρες.
Το δάσος χωρίς τον άνθρωπο μπορεί να υπάρχει, ο άνθρωπος όμως χωρίς το δάσος δεν μπορεί να ζήσει.

Zabriskie Point

Δεν γνωρίζω σε τι θα αναφέρεται η δική μας εποχή από τους επόμενους, μελλοντικά, αλλά η χρονιά του '68 ήταν μάλλον επαναστατική. Φοιτητικές εξεγέρσεις, παιδιά των λουλουδιών, ο πόλεμος στο Βιετνάμ, Γούντστοκ, κλπ. Αφορμή για την αναφορά η ταινία Zabriskie Point, του Μικελάντζελο Αντονιόνι που γυρίστηκε το 1970 στην Αμερική και επανεκδόθηκε πρόσφατα. Κι επειδή η επαναστατική μας φύση παραμένει πάντα έστω και σε κατάσταση ύπνωσης, αξίζει να την ξαναδεί κανείς.
Ο νεαρός Μάρκ κυνηγημένος, έπειτα από τη συμμετοχή του σε μια φοιτητική διαδήλωση, θα επιβιβαστεί σ' ένα μικρό αεροπλανάκι αφήνοντας την πόλη πετώντας προς την Κοιλάδα του Θανάτου στην Καλιφόρνια. Παράλληλη πορεία στον ατέλειωτο αυτοκινητόδρομο & η Ντάρια, που εγκαταλείπει τη δουλειά της γραμματέως, & οδηγεί μόνη της, συνταντώνται και καταλήγουν μαζί στο Zabriskie Point. Μια περιοχή που κάποτε ήταν λίμνη η οποία στέγνωσε πριν από εκατομμύρια χρόνια. Αναλυτική, ενδιαφέσουσα & ουσιαστική περιγραφή της ταινίας συνάντησα εδω.

νυχτερινά

Είμαι η έρημη ασφαλτωμένη δημοσιά που αφήνεται
σα μεθυσμένη ανηφορίζοντας με τις μοτοσυκλέτες
αισθαντικό, ολονύχτιο φως που αγρυπνά
σ' ερημικό πρατήριο βενζίνης - γιατί βλέπω
τα ολόκλειστα αυτοκίνητα σαν παίρνουν τη στροφή
με τις σβηστές τους μηχανές, γιατί τα βλέπω
μες στο εκτυφλωτικό τους φως να σου ανάβουν
εξαίσια υπερκόσμια μουσική - κι ακόμα, είμαι
το ξαφνικό μελάνιασμα στο καθαρό λουσμένο φως
η κλειδωμένη μου φωνή μέσα στα δάχτυλα
μέσα στο σώμα

Κι εγώ μετεωρίζομαι σα φλέβα
καλοκαιριού, σα να 'χω σβήσει όλα
τα φώτα μου και περιμένω ακόμα

[Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Πρατήριο βενζίνης]

Οι νύχτες του καλοκαιριού έχουν πάντα κάτι να μας πούν. Όπου & να βρισκόμαστε, ταξιδεύοντας εκεί που κάποιος μας περιμένει, ή απλώς ταξιδεύοντας επειδή μας αρέσει το ταξίδι τη νύχτα. Ακούγοντας ραδιόφωνο ή διαβάζοντας κάτι, ένα βιβλίο μια ποιητική συλλογή, ή ακόμη καλύτερα, γράμματα αγαπημένα. Ρεμβάζοντας & πίνοντας, η νύχτα οδηγεί εκεί που η μέρα δεν μπορεί. Άκουσε τους λογισμούς της νύχτας, τους ψίθυρους & τους μακρινούς θορύβους από τα σφυρίγματα των τρένων. Δες εκείνα που δεν φαίνονται τη μέρα & γράψε τ'όνομά σου στ' αστέρια...

run...

Καθώς έτρεχε με σταθερό ρυθμό δίπλα στη θάλασσα λίγο πριν την ανατολή, προσπαθούσε να διατηρεί τις σκέψεις του μακριά από κάθε έννοια της ζωής του.
Η πρωινή ατμόσφαιρα είναι πάντα ήσυχη, χωρίς περιττούς θορύβους.
Δεν θυμάται πότε ακριβώς ξεκίνησε να τρέχει, ούτε αν έτρεχε για να προλάβει ή για να ξεφύγει από κάτι.
Αλλά είχε γίνει πλέον τρόπος ζωής.
"Όταν δεν μπορώ να πραγματοποιήσω τίποτα,
πόσα πραγματοποιώ ! "
[Αντονιο Πορτσια]

La boheme

Ένα από τα θρυλικά τραγούδια του Charles Aznavour με τον Jacques Plante είναι το
"La boheme". Tη δεκαετία του '60 τότε που το Γαλλικό τραγούδι συναγωνίζονταν το Ιταλικό, δημιουργήθηκαν μεγάλες επιτυχίες που ακούγονται ευχάριστα μέχρι σήμερα. Οι στίχοι από το "La boheme έτσι όπως είναι καταχωρημένοι σε κάθε εικόνα όπως ένας πίνακας ζωγραφικής, μου στάλθηκαν από συμπλόγκερ και την ευχαριστώ. Δεν γνωρίζω όμως τον δημιουργό αυτής της ωραίας δουλειάς για να τον αναφέρω εδώ.
"Je vous parle d'un temps / Que les moins de vingt ans / Ne peuvent pas connaître
Σας μιλώ για μια εποχή / που οι κάτω των είκοσι / δεν μπορούν να γνωρίζουν
Montmartre en ce temps-là / Accrochait ses lilas
Η Μονμάρτη τον καιρό εκείνο / άφηνε τις πασχαλιές να αιωρούνται
Jusque sous nos fenêtres / Et si l'humble garni
Μέχρι κάτω απο τα παράθυρά μας / Κι αν το ταπεινό δωμάτιο
Qui nous servait de nid / Ne payait pas de mine
Που το είχαμε για φωλιά / Δεν ήταν και τόσο σπουδαίο
C'est là qu'on s'est connu / Moi qui criait famine / Et toi qui posais nue
Ήταν εκεί που γνωριστήκαμε / Εγώ με πείνα που κραύγαζε / και συ που πόζαρες γυμνή
La bohème, la bohème / Ça voulait dire on est heureu
Ανέμελη ζωή, ανέμελη ζωή / Ήμασταν δλδ ευτυχισμένοι
La bohème, la bohème / Nous ne mangions qu'un jour sur deux
Ανέμελη ζωή, ανέμελη ζωή / Δεν τρώγαμε παρά μια μέρα για δύο...
Dans les cafés voisins / Nous étions quelques-uns / Qui attendions la gloire
Μέσα στα γειτονικά καφενεία / Ήμασταν μερικοί / Που αναμέναμε τη δόξα...
Et bien que miséreux / Avec le ventre creux
Και αν και εντελώς φτωχοί / Με την κοιλιά μέσα...
Nous ne cessions d'y croire / Et quand quelque bistrô
Δεν παύαμε να πιστεύουμε σ' αυτό / Και όταν κάποιο μαγειρείο
Contre un bon repas chaud / Nous prenait une toile
Με αντάλλαγμα ένα καλό ζεστό γεύμα / Μας έπαιρνε ένα καμβά...
Nous récitions des vers / Groupés autour du poêle / En oubliant l'hiver
Απαγγέλαμε στίχους / Μαζεμένοι γύρω από τη σόμπα / Ξεχνώντας το χειμώνα...
La bohème, la bohème / Ça voulait dire tu es jolie
Ανέμελη ζωή, ανέμελη ζωή / Σήμαινε πως είσαι ωραία
La bohème, la bohème / Et nous avions tous du génie
Ανέμελη ζωή, ανέμελη ζωή / Και μας κατείχε όλους μας ορμή ελπιδοφόρα
Souvent il m'arrivait / Devant mon chevalet / De passer des nuits blanches
Συνέβαινε συχνά / Μπροστά στο καβαλέτο μου / Να περνώ νύχτες λευκές..
Retouchant le dessin / De la ligne d'un sein / Du galbe d'une hanche
Διορθώνοντας το σχέδιο / Της γραμμής ενός στήθους / Του περιγράμματος ενός ισχύου
Et ce n'est qu'au matin / Qu'on s'assayait enfin / Devant un café-crème
Και δεν ήταν παρά πρωί / Όταν καθόμασταν τελικά / Μπροστά σ' ένα καφέ με κρέμα...

Epuisés, mais ravis / Fallait-il que l'on s'aime / Et qu'on aime la vie!
Εξαντλημένοι μα συνεπαρμένοι / Ακριβώς επειδή αγαπιόμασταν / Και αγαπούσαμε τη ζωή...
La bohème, la bohème / Ça voulait dire on a vingt ans
Ανέμελη ζωη, ανέμελη ζωή / Πήγαινε να πει / Πως είμαστε είκοσι χρονων...
La bohème, la bohème / Et nous vivions de l'air du temps
Ανέμελη ζωή, ανέμελη ζωή / Και αναπνέαμε τον αέρα της εποχής...
Quand au hasard des jours / Je m'en vais faire un tour / A mon ancienne adresse
Όταν τυχαία κάποια μέρα / Πήγα κι έκανα μια βόλτα / Στην παληά μου διεύθυνση...
Je ne reconnais plus / Ni les murs, ni les rues / Qui ont vu ma jeunesse
Δεν αναγνώρισα πια / Ούτε τους τοίχους, μήτε τους δρόμους / Που είχε δει η νεότητά μου..
En haut d'un escalier / Je cherche l'atelier / Dont plus rien ne subsiste
Από μια σκάλα ψηλά / Ψάχνω να βρώ το εργαστήριο / Απ' το οποίο δεν έχει απομείνει τίποτα...
Dans son nouveau décor / Montmartre semble triste / Et les lilas sont morts
Στο νέο της σκηνικό / Η Μονμάρτη μοιάζει θλιμμένη / Και οι πασχαλιές είναι νεκρές...
La bohème, la bohème / On était jeunes, on était fous
Ανέμελη ζωή, ανέμελη ζωή / Ήμασταν νέοι, ήμασταν τρελλοί...
La bohème, la bohème / Ça ne veut plus rien dire du tout...!"
Ανέμελη ζωή, ανέμελη ζωή / Δεν σημαίνει τίποτα απολύτως πια...