νυχτερινά

Είμαι η έρημη ασφαλτωμένη δημοσιά που αφήνεται
σα μεθυσμένη ανηφορίζοντας με τις μοτοσυκλέτες
αισθαντικό, ολονύχτιο φως που αγρυπνά
σ' ερημικό πρατήριο βενζίνης - γιατί βλέπω
τα ολόκλειστα αυτοκίνητα σαν παίρνουν τη στροφή
με τις σβηστές τους μηχανές, γιατί τα βλέπω
μες στο εκτυφλωτικό τους φως να σου ανάβουν
εξαίσια υπερκόσμια μουσική - κι ακόμα, είμαι
το ξαφνικό μελάνιασμα στο καθαρό λουσμένο φως
η κλειδωμένη μου φωνή μέσα στα δάχτυλα
μέσα στο σώμα

Κι εγώ μετεωρίζομαι σα φλέβα
καλοκαιριού, σα να 'χω σβήσει όλα
τα φώτα μου και περιμένω ακόμα

[Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Πρατήριο βενζίνης]

Οι νύχτες του καλοκαιριού έχουν πάντα κάτι να μας πούν. Όπου & να βρισκόμαστε, ταξιδεύοντας εκεί που κάποιος μας περιμένει, ή απλώς ταξιδεύοντας επειδή μας αρέσει το ταξίδι τη νύχτα. Ακούγοντας ραδιόφωνο ή διαβάζοντας κάτι, ένα βιβλίο μια ποιητική συλλογή, ή ακόμη καλύτερα, γράμματα αγαπημένα. Ρεμβάζοντας & πίνοντας, η νύχτα οδηγεί εκεί που η μέρα δεν μπορεί. Άκουσε τους λογισμούς της νύχτας, τους ψίθυρους & τους μακρινούς θορύβους από τα σφυρίγματα των τρένων. Δες εκείνα που δεν φαίνονται τη μέρα & γράψε τ'όνομά σου στ' αστέρια...