χαρταετοι

Πάντοτε μου άρεσαν οι χαρταετοί. Αυτό το περίεργο παιχνίδι με τους αιθέρες. Αλλά εγώ σταθερά στο έδαφος και να κρατώ επαφή με τον σπάγγο. Νιώθοντας τα τινάγματα και την πίεση του αέρα ψηλά. Σαν να έχεις κάτι ζωντανό που προσπαθεί να ξεφύγει, να πετάξει μακρυά. Απο τις ελάχιστες φορές που κοιτάει κανείς προς τον ουρανό για αρκετή ώρα. Όταν όλες τις υπόλοιπες μέρες παραμένουμε προσηλωμένοι στα επίγεια προβλήματα & απολαύσεις. Σε μια οθόνη, σε κάποιο γραφείο ή σε μια αποθήκη, σε κάποιο βιβλίο, στην κίνηση του δρόμου, στο πρόσωπο του συνομιλητή μας, στην εφημερίδα, γενικά το επίπεδο των ματιών μας. Σαν να είμαστε φυλακισμένοι από κάποια αόρατη οροφή, το βλέμμα μας μέχρι εκεί, στριμωγμένο. Ενώ με τον χαρταετό! Ανακαλύπτουμε ξανά το μακρυνό & απέραντο, το ατελείωτο, το άπειρο. Ξαναθυμόμαστε για λίγο τα όμορφα συναισθήματα & την απόλαυση του μικρού παιδιού. Το μεγαλείο που νιώθεις όταν ξεγελάς τη βαρύτητα που μας κρατάει όλη μας τη ζωή κολλημένους, όχι μόνο σε φυσικό επίπεδο αλλά και σε νοητικό, ιδεολογικό. Σε αποφάσεις & κινήσεις γήινες, προσγειωμένες & ασφαλείς. Aλλά και πως αλλιώς να γίνει, αφού ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να πετάει. Ας είναι όμως, μου έχει μείνει μια σκηνή με τον Steve McQueen στο ανεμοπλανο, στην ταινία "Thomas Crown affair" με την υπέροχη μουσική του Michel Legrand, εδω.
Αν σας προκύψει κανένας χαρταετός στα πόδια σας, μπορεί να είναι & ο δικός μου που θα τον έχω αφήσει ελεύθερο να ίπταται όσο αντέξει.

bal masqué

"Ζωή είναι να είσαι άλλος..."
Ποτέ δεν είδα ούτε & θα δω κάποτε το πρόσωπό σου. Ποτέ δεν θα μάθω αν υπήρξες αληθινά. Γνωρίζω μόνο τις σκέψεις σου, όπως τις αποτυπώνεις με τις λέξεις που επιλέγεις, πάντα με προσοχή, γιατι θέλεις να είσαι όσο πιο σαφής γίνεται.Το προφίλ σου διαμορφώνεται όπως μια φιγούρα στην ομίχλη ή όπως ένα πάζλ με κάθε σου λέξη, με κάθε σου σχόλιο, με κάθε κείμενο. Όμως ποτέ δεν θα συμπληρωθεί, δεν θα σχηματιστεί ολόκληρη η εικόνα σου. Κι έτσι συνεχίζουμε & διασχίζουμε τη ζωή μας ανάμεσα & ενδιάμεσα στο ρεύμα του πλήθους, πλησιάζοντας ή απομακρυνόμενοι κάθε φορά όπως σ'ενα χορό μεταμφιεσμένων, διαβάζοντας & παρακολουθώντας αυτά που μας ενώνουν παρά την απόσταση που χωρίζει πάντα τους ανθρώπους.

"Τι όμορφο να είναι κανείς ερωτευμένος και να το ξέρει! Αυτή είναι η διαφορά. Θα έπρεπε να στενοχωριέμαι που την έχασα για δεύτερη φορά, κι όμως κάτι με κάνει να χαίρομαι. Η εικόνα της, που έχω αποτυπώσει στη μνήμη μου, πλανιέται αόριστα, ανάμεσα στην αληθινή και την ιδανική της μορφή. Αυτή την εικόνα αφήνω να βγαίνει από μέσα μου τώρα. Δεν ξέρω αν είναι πραγματική ή αν είναι μόνον η αφορμή μιας πραγματικότητας, πάντως έχει για μένα μιαν απίθανη μαγεία. Δεν ανησυχώ γιατί το ξέρω πως πρέπει να είναι εδώ στην πόλη το σπίτι της, κι αυτό μου φτάνει αυτή τη στιγμή. Αυτή η δυνατότητα είναι μια πρϋπόθεση για να μπορώ να τη φαντάζομαι έτσι - και να εντρυφώ σιγά σιγά στο όραμά της. Και θα έπρεπε να μη βρίσκω γαλήνη, εγώ, που θεωρούμαι ο κατεξοχήν αγαπημένος των θεών, και να μην έχω τη σπάνια ευτυχία να ερωτεύομαι ολοένα; Αυτό είναι κάτι που καμία Τέχνη, καμιά σπουδή δεν μπορεί να εξασφαλίσει, είναι ένα δώρο. Αλλά θα μπορέσω να αγγίζω πάντα μια αγάπη και να βρίσκομαι σε τέτοια επαφή που να μπορώ να ξέρω πόσο καιρό θα διαρκέσει... Λατρεύω αυτή την αγάπη όσο καμιά από τις άλλες, τις προηγούμενες. Η περίσταση, μα την αλήθεια, δεν αφήνει πολλές ευκαιρίες για να επωφεληθεί κανείς, κι αυτό είναι το απελπιστικό: δεν είναι τέχνη να πλανεύει κανείς ένα κορίτσι, αλλά είναι ευτυχία να βρει κανείς μια που ν'αξίζει να πλανευτεί..."
[Soeren Kierkegaard (Το ημερολόγιο ενος διαφθορέα) Koπεγχάγη 15 Φεβρουαρίου 1843]
Προσυπογράφω
Caesar

παρενθεσεις

"Αν πρέπει να κλείσεις το παράθυρο/όπου φαίνονται τα μάτια σου,/κλείσε πριν τα μάτια σου."
[Α.P.]
Το σαββατοκύριακο είναι μια παρένθεση, ένα ανάχωμα στην καθημερινότητα της εβδομάδας. Συνήθως μια παρένθεση είναι για κάτι σύντομο κι εκτός γραμμής, αλλά κάποιες φορές το περιεχόμενό της μπορεί να είναι πιο πλούσιο κι ενδιαφέρον από την υπόλοιπη κατάσταση σε τέτοιο βαθμό που πολλές φορές επιζητούμε ν'ανοίγουμε αρκετές παρενθέσεις στη ζωή μας.
Ο εργαζόμενος πχ επιθυμεί & προσμένει την παρένθεση των διακοπών του από το καθημερινό άχθος της εργασίας του.
Η παρένθεση ενός μικρού ή μεγάλου ταξιδιού.
Οι διάγοντες μια μακρά σχέση οικογενειακή, θα επιθυμούν διακαώς την παρένθεση μιας παράλληλης σχέσης.
Γενικά νομίζω πως η ίδια η ζωή μας είναι μια μικρή παρένθεση στο άπειρο...
Λίγες από τις σκέψεις που έτρεχαν μαζί μου, στην εθνική οδό επιστρέφοντας κάποιο απόγευμα μιας Κυριακής

Μπεντζαμιν Μπατον

Σαββατόβραδο κι επιλογή κινηματογραφικής ταινίας. Οι προβολές, οι αποστάσεις ο χώρος, και ο συνδυασμός των απόψεων της συντροφιάς συνέτειναν σε μια απίστευτη ιστορία. Μπένζαμιν Μπάτον! Η προβολή που επιλέξαμε ήταν για τις 21:30' έλα όμως που την ίδια σκέψη είχαν πολλοί πιο προνοητικοί εξ ημών κι έτσι φθάνοντας στο ταμείο δεν υπήρχε θέση. Η επόμενη προβολή ήταν για τις 23:30'. Τί κρίμα που το ρολόι δεν γυρίζει ανάποδα! Με αποφασιστική κίνηση προμηθευτήκαμε δύο εισιτήρια για την επόμενη προβολή. Έτσι προέκυψαν δύο ώρες χωρίς πρόγραμμα που αναλώθηκαν στους πέριξ χώρους και ιδιαίτερα στις βιτρίνες των καταστημάτων για ενημέρωση της μόδας προς τέρψη της μικρής μου συνοδού. Δυστυχώς ούτε το βιολογικό μου ρολόι γυρίζει πίσω και η κούραση της μέρας αρχίζει να με καταλαμβάνει. Να μη τα πολυλογούμε όταν πλησίασε η ώρα της έναρξης, η ζεστή αίθουσα και η αναπαυτική πολυθρόνα σχεδόν με υπνώτιζαν. Η μόνη ελπίδα ανάκαμψης πλέον ήταν στο φίλμ, να είναι ενδιαφέρον. Και πράγματι από την αρχή η πρωτοτυπία της απίστευτης ιστορίας του Σκοτ Φιτζέραντλ (1920) για τον Μπέντζαμιν Μπάτον κατόρθωσε να με κρατήσει δύο ώρες σε διαρκή προσοχή αλλά και απόλαυση που μπορεί να προσφέρει η 7η τέχνη μεταφέροντας υπέροχα στην οθόνη αυτη τη φανταστική ιστορία ενός ανθρώπου που διήνυσε τη ζωή του αντίστροφα, χωρίς τελικά να αποφύγει την κοινή μοίρα όλων μας. Η άλλη πλευρά του χρόνου που πάλι οδηγεί στο ίδιο σημείο, στο σημείο μηδέν, κονιορτοποιώντας όλα τα πρόσκαιρα αναχώματα που προσπαθεί πάντα να δημιουργήσει ο άνθρωπος. Υπέροχη σκηνοθεσία από τον Φίντσερ και άψογη ερμηνεία του Μπραντ Πιτ σε όλες τις μεταμορφώσεις του, όπως και η Κέιτ Μπλάνσετ, αλλά και η Τίλντα Σουίντον στο ρόλο της παντρεμένης ερωμένης του Μπάτον. Τα συναισθήματα που προκαλεί όπως και τα υπαρξιακά θέματα που προκύπτουν από αυτό το περίεργο ταξίδι στο χρόνο επηρεάζουν έντονα και προκαλούν σίγουρα κάποια αναθεώρηση της σύντομης τελικά ζωής μας.
Βγαίνοντας από τον κινηματογράφο ένοιωθα νεότερος κατά δέκα τουλάχιστον χρόνια & η συνοδός μου άλλα τόσα ...μεγαλύτερη:))