χαρταετοι

Πάντοτε μου άρεσαν οι χαρταετοί. Αυτό το περίεργο παιχνίδι με τους αιθέρες. Αλλά εγώ σταθερά στο έδαφος και να κρατώ επαφή με τον σπάγγο. Νιώθοντας τα τινάγματα και την πίεση του αέρα ψηλά. Σαν να έχεις κάτι ζωντανό που προσπαθεί να ξεφύγει, να πετάξει μακρυά. Απο τις ελάχιστες φορές που κοιτάει κανείς προς τον ουρανό για αρκετή ώρα. Όταν όλες τις υπόλοιπες μέρες παραμένουμε προσηλωμένοι στα επίγεια προβλήματα & απολαύσεις. Σε μια οθόνη, σε κάποιο γραφείο ή σε μια αποθήκη, σε κάποιο βιβλίο, στην κίνηση του δρόμου, στο πρόσωπο του συνομιλητή μας, στην εφημερίδα, γενικά το επίπεδο των ματιών μας. Σαν να είμαστε φυλακισμένοι από κάποια αόρατη οροφή, το βλέμμα μας μέχρι εκεί, στριμωγμένο. Ενώ με τον χαρταετό! Ανακαλύπτουμε ξανά το μακρυνό & απέραντο, το ατελείωτο, το άπειρο. Ξαναθυμόμαστε για λίγο τα όμορφα συναισθήματα & την απόλαυση του μικρού παιδιού. Το μεγαλείο που νιώθεις όταν ξεγελάς τη βαρύτητα που μας κρατάει όλη μας τη ζωή κολλημένους, όχι μόνο σε φυσικό επίπεδο αλλά και σε νοητικό, ιδεολογικό. Σε αποφάσεις & κινήσεις γήινες, προσγειωμένες & ασφαλείς. Aλλά και πως αλλιώς να γίνει, αφού ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να πετάει. Ας είναι όμως, μου έχει μείνει μια σκηνή με τον Steve McQueen στο ανεμοπλανο, στην ταινία "Thomas Crown affair" με την υπέροχη μουσική του Michel Legrand, εδω.
Αν σας προκύψει κανένας χαρταετός στα πόδια σας, μπορεί να είναι & ο δικός μου που θα τον έχω αφήσει ελεύθερο να ίπταται όσο αντέξει.