Who is who

Είναι αξιοπερίεργο φαινόμενο, μερικές φορές οι ανθρώπινες αντιδράσεις. Εκεί που νομίζεις ότι είσαι σίγουρος για κάποιους, έρχεται η στιγμή που εκπλήσσεσαι από την στάση τους και τη συμπεριφορά τους.
Μάλλον όμως, αυτός θα είναι ο κανόνας.
Δύσκολα θα συναντήσεις ανθρώπους με σταθερό χαρακτήρα & συμπεριφορά.
Τουλάχιστον έτσι πιστεύει η Φέι Γουέλντον, και το περιγράφει πολύ κατατοπιστικά με το δικό της τρόπο:
"Δεν υπάρχει ένας εσωτερικός εαυτός, κάτι γνήσιο και αληθινό που να μπορεί ο καθένας μας ν' ανακαλύψει. Είμαστε εκατοντάδες εαυτοί κι ο καθένας τους είναι στρεβλωμένος από τους ανθρώπους που συνάντησε στη ζωή του. Είμαστε το άθροισμα αυτών των στρεβλώσεων"

MANSLAUGHTER (DRABET)

(Ανθρωποκτονία)
Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα & συναρπαστική σε ψυχολογικό επίπεδο ιστορία, & εξαιρετική ταινία από τον Περ Φλι (Δανία) μέρος της τριλογίας του. Ένας καθηγητής κοινωνιολογίας, παντρεμένος, και μια φοιτήτρια ακτιβίστρια έρχονται κοντά με τις ιδέες τους και αναπτύσσεται μια σχέση που βάζει σε φοβερή δοκιμασία την οικογένεια, την καριέρα, τη φιλία, τον έρωτα, την ιδεολογία, τον κομφορμισμό, τις ανθρώπινες αντοχές. Δυνατές στιγμές εκτυλίσσονται σαν αρχαία τραγωδία από έναν σύγχρονο σκηνοθέτη, που σε καθηλώνουν βάζοντας σε συνεχώς σε δίλημμα για τις επιλογές των ηρώων της ιστορίας & για τις ανθρώπινες σχέσεις. Μια διαδρομή που φθάνει και ξεπερνάει τα όρια του εαυτού μας. Είμαστε, άραγε πάντοτε κυρίαρχοι των αποφάσεών μας & πιστεύουμε ότι μπορούμε να ελέγχουμε τον εαυτό μας κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες ; Πολύ αμφιβάλλω γι αυτό;)) Αλλά, πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο, έστω και μέχρι εκεί που μπορεί ο καθένας μας, γιατί είναι στη φύση μας, γιατί ο άνθρωπος θα είναι πάντα ανήσυχος...
ΓΙΕΣΠΕΡ ΚΡΙΣΤΕΝΣΕΝ , ΠΕΡΝΙΛΑ ΑΟΥΓΚΟΥΣΤ , ΜΠΕΑΤΕ ΜΠΙΛΕ , ΣΑΡΛΟΤΕ ΦΙΧ
άλλωστε, [τη ζωή τη βιώνουμε ατενίζοντας προς τα εμπρός, αλλά την κατανοούμε κοιτάζοντας προς τα πίσω]
Σ.Κίρκεργκορ

MATCH POINT

Από την elen . στην Σκάρλετ και το Μatch Point
Το συγκλονιστικό στοιχείο σ' αυτή την ταινία είναι ο παράγοντας των συγκυριών στη ζωή ή αλλιώς της τύχης ή της ατυχίας. Ο βαθμός της παρέμβασης ή της συμμετοχής παραμέτρων, ανεξάρτητα από τη θέλησή μας, που μπορούν να επηρεάσουν από λίγο ως πολύ την πορεία μας, συμβάλλοντας στην επιτυχία ή στην αποτυχία μας. Οι παράπλευρες απώλειες που συνοδεύουν τις αποφάσεις μας. Κάθε επιλογή λοιπόν είναι και μια μικρή θυσία, μια μικρή απώλεια; και τί γίνεται όταν είναι μή αναστρέψιμη; πόσο επηρεάζει την προσωπική μας ζωή κάποιος άλλος άνθρωπος; πόση δύναμη μπορεί να έχει μια μικρή λεπτομέρεια ! Επιδιώκουμε συνήθως τον έλεγχο και καταλήγουμε στο χάος ή μέσα από αλλεπάλληλες επιλογές, εξαιτίας της τύχης, της φύσης, του καταναγκασμού, της συνήθειας, της λογικής, του πάθους, της επιθυμίας, οδεύουμε σε ατραπούς με απρόοπτα αποτελέσματα...
Αριστουργηματικό λοιπόν το Match Point από τον μοναδικό Γούντυ Άλλεν που παίζει ταχυδακτυλουργικά με τα αναπάντητα ερωτήματα της φιλοσοφίας μέσα στην καθημερινότητά μας, με τους Σκάρλετ Γιόχανσον, Μπραϊαν Κοξ κ.α.


[Ποιος τη ζωή μου, ποιος παραφυλά / στου κόσμου τα στενά ποιος σημαδεύει;/ πού πήγε αυτός που ξέρει να μιλά / που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει;]
(Μ. Ελευθερίου)

Κι εγώ προσπαθώ ν΄αφήνω τη ζωή μου να βρίσκει το δρόμο της, όπως ενα ιστιοφόρο στην πορεία του ανέμου...

Η μικρή τουλίπα

Την περίμενε να έλθει με το αυτοκίνητό της, όπως του είχε τηλεφωνήσει, μάλλον ξαφνικά, οδηγώντας, και κάπως αναστατατωμένη. Έτσι του φάνηκε τουλάχιστον. Είχε καιρό να δεί τη μικρή του φίλη, τη μικρή τουλίπα όπως την έλεγε. Την είχε επιθυμήσει.
Ο ίδιος έφθασε λίγο νωρίτερα στη μεγάλη πλατεία ξεφεύγοντας με το ποδήλατό του, από την κίνηση του δρόμου και το μποτιλιάρισμα, ανάμεσα από τα κενά των αυτοκινήτων, τους πεζόδρομους και τις ζαρντινιέρες. Ο σκύλος του τον ακολούθησε τρέχοντας πλάϊ του και τώρα ξεκουράζονταν πάνω στο δροσερό χορτάρι της πλατείας.
Κάθισε σ' ένα cafe, δίπλα σ' ένα τεράστιο παράθυρο να την περιμένει, χαζεύοντας το πολύχρωμο πλήθος έξω...
Μόλις έφθασε πρόσεξε αμέσως τον σπασμένο προφυλακτήρα του αυτοκινήτου και η απορία ζωγραφίστηκε αμέσως στο πρόσωπό του. Μα όταν κατέβηκε και πλησίασε, την κοιτούσε προσεκτικά να σιγουρευτεί ότι ήταν καλά, κρατώντας την σφιχτά με τα δυό του χέρια διατρέχοντάς την με το βλέμμα του από πάνω μέχρι κάτω, και μόνο τότε το πρόσωπό του φωτίστηκε χαρούμενο σαν μικρό παιδί.
Με μια χορευτική κίνηση σαν υπόκλιση, κάθισε δίπλα του χαμογελαστή για ν΄απολαύσει μαζί του τον ζεστό καφέ που άχνιζε στα φλυτζάνια τους στο γελαστό απόγευμα.
Χείμαρος ορμητικός οι λέξεις της, για τη ζωή της, για τον έρωτά της το μεγάλο της παράπονο. Άλλωστε γι αυτό ζήτησε να τον δεί, ήταν ο μόνος που την καταλάβαινε πάντα, που την άκουγε με προσοχή και κατανόηση, που την ηρεμούσε.
Συνέχιζε, καταθέτοντας χωρίς περιστροφές τις σκέψεις της για τις μοναχικές διαδρομές της ψυχής της και της αγάπης. Για τα αδιέξοδα που αφήνουμε να δημιουργούνται χωρίς να το καταλαβαίνουμε κι εγκλωβιζόμαστε μέσα σε χώρους που δεν μας αφήνουν ούτε ν΄αναπνεύσουμε. Για την χαρά που καταντά καταπίεση και σκλαβιά, για τα χρώματα μέσα μας που ξεβάφουν γρήγορα...
Η μπάσα φωνή του Λουις Αρμστρογκ μουρμούριζε για έναν υπέροχο κόσμο, καθώς η μέρα αποσύρονταν, και της υπενθύμισε τα σοφά λόγια της Στέλα Μπόουεν "Το να πάψεις να είσαι ερωτευμένος είναι μια λεπτή και σημαντική διαδικασία, εξίσου απαραίτητη στο δρόμο της σοφίας με την αντίστροφη εμπειρία"
Ειπώθηκαν κι άλλα, πολλά κι αισθανόταν ήδη πιο όμορφα μετά την συνάντηση. Τα σύννεφα είχαν εξαφανιστεί κι ο ήλιος ήσυχος και ράθυμος βυθίζονταν σιγά-σιγά αφήνοντας στη θέση του τα φώτα της πόλης, μέχρι να επιστρέψει και πάλι, στην ώρα του όπως πάντα, κάνοντας εκείνη τη στιγμή τις αγαπημένες της τουλίπες ν΄αποκτήσουν τέτοια χρώματα όπως καμμία φορά μέχρι τώρα δεν είχε ξαναδεί, κρατώντας στο χέρι το βιβλίο που της είχε μόλις χαρίσει ο καλός της φίλος αποχαιρετώντας την...

sine qua non.

The good shepherd

Αλλη μια πρόσφατη ταινία αξιώσεων που έτυχε να παρακολουθήσω χωρίς να βαρεθώ ούτε ένα λεπτό είναι και ο "Καθοδηγητής" Όλο το πορτρέτο ενός αόρατου αλλά υπαρκτού κόσμου και μηχανισμού, που κινείται αθόρυβα δίπλα μας, παράλληλα με την επίσημη βιτρίνα των κυβερνήσεων. Μια διακριτική περιγραφή του κοινωνικού περίγυρου και της δυναμικής παρέμβασης των μυστικών υπηρεσιών στη ροή των γεγονότων του κόσμου. Αλλά όχι μόνον αυτό. Ταυτόχρονα μέσα από την προσωπική ιστορία ενός ανθρώπου που του έλαχε μια ζωή διαφορετική από τις συνήθεις, παρουσιάζεται η διαρκής ένταση και ψυχολογική πίεση ανάμεσα στις καθημερινές απαιτήσεις της οικογένειας του και της δουλειάς του. Όλα παίζονται χωρίς υπερβολές,(απλοί παπουτσήδες του βασιλιά είμαστε, του λέει ο δάσκαλός του) αλλά με τον ρεαλισμό και την προσέγγιση που χρειάζεται όλο αυτό το διαχρονικό παρασκήνιο από την ίδρυση ενός ισχυρού μηχανισμού μυστικών υπηρεσιών ανάμεσα σε δύο υπερδυνάμεις, μέχρι σήμερα. Ο Μάτ Νέιμον υποδειγματικός στον ρόλο του, το σενάριο του Έρικ Ροθ που εδώ πιστεύω ότι ξεπερνά τον Τζον Λε Καρέ και η σκηνοθεσία τον Ρ. Ντε Νίρο δυνατή !

The pursuit of happiness

Πολλές φορές την αναζητούμε, άλλοτε με μανία, με πάθος με πείσμα, κι άλλοτε για την ίδια την επιβίωση. Μια αληθινή ιστορία που μεταφέρεται με επιτυχία στην οθόνη, χωρίς περιττά πράγματα. Ένας μαραθώνιος της καθημερινότητας, ένας διαρκής αγώνας στο ρίγκ της επιβίωσης, χωρίς ανάσα. Μια προσπάθεια που αξίζει να πετύχει γιατί τα δίνει όλα για όλα. Καταπληκτική ερμηνεία από τον Γουίλ Σμίθ στο ρόλο του Κρίς Γκάρντνερ που έφθασε στην κορυφή της Γουολ Στριτ.
Mια ιστορία που αξίζει να τη δεί κανείς !

carpe diem

Εσύ, Λευκονόη μου, μή ρωτάς, δεν κάνει να το ξέρεις ποιό τέλος μας ορίσαν οι θεοί, / και μή γυρεύεις με λογαριασμούς αστρολόγων να το βρείς. / Πόσο καλύτερο είναι αντοχή να 'χεις γι' αυτά που σου μέλλονται. / χειμώνες πολλούς κι αν μας έχει χαρισμένους ο Δίας / ή αν αυτόν μας χάρισε στερνόν...
...δείξε τη φρονιμάδα σου / λαγάριαζε λοιπόν κι έτοιμα έχε τα κρασιά, κι αφού η ζωή είναι λίγη, / περιόρισε την προσδοκία τη μακρινή που έχεις πλάσει. / Όσο μιλούμε, ο φθονερός ο χρόνος έχει κιόλας πετάξει / δίνε όσο μπορείς πιο λίγη πίστη στο αύριο, / μα άδραξε το σήμερα (carpe diem)
[Οράτιος Ωδές Ι,11]

Κι ένα μικρό απόσπασμα από τον πάντα απολαυστικό & ζωντανό identitycafe στο σημερινό του post :

"...Ξυπνα, ζησε, καταλαβε ποσο λιγο σου μενει ακομα εδω. Οσο μεγαλωνουμε, ολο και πιο σπανια δινουμε στον εαυτο μας τη χαρα αυτη, η απλως ολοι οι κανονες γυρω μας δεν μας αφηνουν...Ειμαι σιγουρος οτι θα παθω καρδιακο επεισοδιο αν αρχισω να τρεχω σαν τρελος, ποσο μαλλον που αρχιζω και βλεπω ολο και πιο πολλες γκριζες τριχες στους κροταφους..."

No limits, Identitycafe.