carpe diem
Εσύ, Λευκονόη μου, μή ρωτάς, δεν κάνει να το ξέρεις ποιό τέλος μας ορίσαν οι θεοί, / και μή γυρεύεις με λογαριασμούς αστρολόγων να το βρείς. / Πόσο καλύτερο είναι αντοχή να 'χεις γι' αυτά που σου μέλλονται. / χειμώνες πολλούς κι αν μας έχει χαρισμένους ο Δίας / ή αν αυτόν μας χάρισε στερνόν...
...δείξε τη φρονιμάδα σου / λαγάριαζε λοιπόν κι έτοιμα έχε τα κρασιά, κι αφού η ζωή είναι λίγη, / περιόρισε την προσδοκία τη μακρινή που έχεις πλάσει. / Όσο μιλούμε, ο φθονερός ο χρόνος έχει κιόλας πετάξει / δίνε όσο μπορείς πιο λίγη πίστη στο αύριο, / μα άδραξε το σήμερα (carpe diem)
[Οράτιος Ωδές Ι,11]
Κι ένα μικρό απόσπασμα από τον πάντα απολαυστικό & ζωντανό identitycafe στο σημερινό του post :
"...Ξυπνα, ζησε, καταλαβε ποσο λιγο σου μενει ακομα εδω. Οσο μεγαλωνουμε, ολο και πιο σπανια δινουμε στον εαυτο μας τη χαρα αυτη, η απλως ολοι οι κανονες γυρω μας δεν μας αφηνουν...Ειμαι σιγουρος οτι θα παθω καρδιακο επεισοδιο αν αρχισω να τρεχω σαν τρελος, ποσο μαλλον που αρχιζω και βλεπω ολο και πιο πολλες γκριζες τριχες στους κροταφους..."
No limits, Identitycafe.
posted by Caesar @ 3/04/2007 06:28:00 PM
5 Comments
5 Comments:
Ο captain, my captain, αυτες οι ηλιολουστες μερες σε προκαλουν να τις αδραξεις!
Ειτε τρεχεις απελευθερωμενος with no limits ειτε περπατας νωχελικα στην παραλια, αυτες οι μερες σε προκαλουν να τις ΖΗΣΕΙΣ..
"Listen, you hear it? - - Carpe - - hear it? - - Carpe, carpe diem, seize the day boys, make your lives extraordinary"
(να βαλω και το.. cinetouch, αν και ειναι κριμα που αυτη η υπεροχη φραση εχει συνδεθει κυριως με τον "κυκλο των χαμενων ποιητων" και οχι με το ποιημα του Ορατιου -thnx που μας το εμαθες...)
Εζησα τα πάθη σα μια φωτιά, τάδα ύστερα να μαραίνονται
και να σβήνουν,
και μ' όλο που ξέφευγα απόνα κίνδυνο, έκλαψα
γι' αυτό το τέλος που υπάρχει σε όλα. Δόθηκα στα πιο μεγάλα
ιδανικά, μετά τ' απαρνήθηκα,
και τους ξαναδόθηκα ακόμα πιο ασυγκράτητα. Ενοιωσα
ντροπή μπροστά στους καλοντυμένους,
και θανάσιμη ενοχή για όλους τους ταπεινωμένους και τους
φτωχούς,
είδα τη νεότητα να φεύγει, να σαπίζουν τα δόντια,
θέλησα να σκοτωθώ, από δειλία ή ματαιοδοξία,
συχώρεσα εκείνους που με σύντριψαν, έγλυψα εκεί που
έφτυσα,
έζησα την απάνθρωπη στιγμή, όταν ανακαλύπτεις, πλέον
αργά, ότι είσαι ένας άλλος
από κείνον που ονειρευόσουνα, ντρόπιασα τ' όνομά μου
για να μη μείνει ούτε κηλίδα εγωισμού απάνω μου -
κι ήταν ο πιο φριχτός εγωισμός. Tις νύχτες έκλαψα,
συνθηκολόγησα τις μέρες, αδιάκοπη πάλη μ' αυτόν τον
δαίμονα μέσα μου
που τα ήθελε όλα, τούδωσα τις πιο γενναίες μου πράξεις,
τα πιο καθάρια μου όνειρα
και πείναγε, τούδωσα αμαρτίες βαρειές, τον πότισα αλκοόλ,
χρέη, εξευτελισμούς,
και πείναγε. Bούλιαξα σε μικροζητήματα
φιλονίκησα για μιας σπιθαμής θέση, κατηγόρησα,
έκανα το χρέος μου από υπολογισμό, και την άλλη στιγμή,
χωρίς κανείς να μου το ζητήσει
έκοψα μικρά-μικρά κομάτια τον εαυτό μου και τον μοίρασα
στα σκυλιά.
Tώρα, κάθομαι μες στη νύχτα και σκέφτομαι, πως ίσως πια
μπορώ να γράψω
ένα στίχο, αληθινό.
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
@ neutrino:
...παραμένουν άπιαστες όμως σαν, όνειρο ;)))
@ elena :
δύσκολες αυτοκριτικές για να τις αντέξει κανεις !
Οσο πιο ανάξια είναι η ζωή, τόσο πιο ανυπόφορος ο θάνατος. (Σαρτρ)
Αίσθησις,
Δεν ξέρω, ίσως, κάπου συναντώνται και τα δύο. Αν και την κόλαση την έβλεπε στους άλλους !
(...Κάθε καλό και κάθε κακό βρίσκεται στην αίσθησή μας, όμως θάνατος σημαίνει στέρηση της αίσθησης...)
[Επίκουρος, επιστολή
στον Μενοικέα 124-127]
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home