The good shepherd
Αλλη μια πρόσφατη ταινία αξιώσεων που έτυχε να παρακολουθήσω χωρίς να βαρεθώ ούτε ένα λεπτό είναι και ο "Καθοδηγητής" Όλο το πορτρέτο ενός αόρατου αλλά υπαρκτού κόσμου και μηχανισμού, που κινείται αθόρυβα δίπλα μας, παράλληλα με την επίσημη βιτρίνα των κυβερνήσεων. Μια διακριτική περιγραφή του κοινωνικού περίγυρου και της δυναμικής παρέμβασης των μυστικών υπηρεσιών στη ροή των γεγονότων του κόσμου. Αλλά όχι μόνον αυτό. Ταυτόχρονα μέσα από την προσωπική ιστορία ενός ανθρώπου που του έλαχε μια ζωή διαφορετική από τις συνήθεις, παρουσιάζεται η διαρκής ένταση και ψυχολογική πίεση ανάμεσα στις καθημερινές απαιτήσεις της οικογένειας του και της δουλειάς του. Όλα παίζονται χωρίς υπερβολές,(απλοί παπουτσήδες του βασιλιά είμαστε, του λέει ο δάσκαλός του) αλλά με τον ρεαλισμό και την προσέγγιση που χρειάζεται όλο αυτό το διαχρονικό παρασκήνιο από την ίδρυση ενός ισχυρού μηχανισμού μυστικών υπηρεσιών ανάμεσα σε δύο υπερδυνάμεις, μέχρι σήμερα. Ο Μάτ Νέιμον υποδειγματικός στον ρόλο του, το σενάριο του Έρικ Ροθ που εδώ πιστεύω ότι ξεπερνά τον Τζον Λε Καρέ και η σκηνοθεσία τον Ρ. Ντε Νίρο δυνατή !
Labels: cinema
posted by Caesar @ 3/14/2007 11:16:00 AM
14 Comments
14 Comments:
Αυτό το έβαλα μόλις να κατεβαίνει! Πιστεύω το σ/κ θα δω αρκετές ταινίες και ίσως είναι ανάμεσα σε αυτές και αυτό!
"Ψυχολογικη κατασκοπια".. Η συγκρουση των δυο ιδανικων, της πατριδας και της οικογενειας. Μια συνεχης προσπαθεια υπηρεσιας της αληθειας, μεσα απο ψεμματα. Μεχρι που μπορει ομως να φτασει ενας ανθρωπος που καλειται να υπηρετησει ενα "θολο" ιδανικο, για το οποιο το μονο που ξερει ξεκαθαρα ειναι η δικη του πιστη σε αυτο;
Παρα πολυ ενδιαφερουσα η σκιαγραφηση των συγκρουσεων αυτων, περνωντας σε πρωτο πλανο την προσωπικη ιστορια ενος απο τους πρωτους πρακτορες της CIA.
Ερμηνειες πολυ καλες - εξαιρετικη η μεταφορα της ατμοσφαιρας. Αλλα πιο σημαντικη και αξιομνημονευτη ειναι για μενα η προσπαθεια να υπαρξει μια αντικειμενικοτητα (καυτο θεμα οι μυστικες υπηρεσιες, ειδικα οταν η ταινια γυριζεται απο μεγαλα στουντιο)-η ταινια δεν προσπαθησε ουτε να ωραιοποιησει καταστασεις, αλλα ουτε ουτε και να εξαπολυσει αβασιμες και αναρθρες κατηγοριες.
Συνολικα, ενιωσα οτι παρακολουθουσα μια μεγαλη ταινια, που ομως της ελειπε το.. μεγαλειο. Ενω ολα ηταν καλοκουρδισμενα και γυρισμενα με μετρο και μυαλο, νομιζω πως το μονο κακο αυτης της ταινιας ηταν οτι της ελειπε η "καρδια". Ισως βεβαια γιατι σε τετοιες καταστασεις, οπως αυτες που περιγραφονται στην ταινια, μπορεις να επιβιωσεις μονο αν δεν εχεις καρδια..
@ debby :
με αφοσίωση & προσοχή, όχι πολλές μαζί ! :)
@ νετρίνα :
άψογη η αναφορά σου, τέλειος ο επίλογος στο σχόλιό σου !!!
Καλημέρα σας.
Συμφωνώ και επαυξάνω.
Δεν του το είχα του Ντε Νίρο.
Εξαιρετική σκηννοθεσία.
Αψογος ο Ματ.
Γιατί δεν πήρε Οσκαρ;
Μια ένσταση μόνο που μου χάλαγε όλη την ατμόσφαιρα.
Από κακή έως φριχτή η Τζολί.
Α ρε δημοσιότητα , τι κάνεις!
@ Maro_k :
ναι, για την Τζολί, αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι, αυτός δεν ήταν κι ο ρόλος της τελικά στην ιστορία...
Καίσαρα, καίσαρα, προσοχή, 15 Μαρτίου!
Μπορεί να μην είμαι μάντις, αλλά σε συμβουλεύω να προσέχεις τη μέρα των Μαρτίων Ειδών..
"Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή.
Και τες φιλοδοξίες σου να υπερνικήσεις
αν δεν μπορείς, με δισταγμό και προφυλάξεις
να τες ακολουθείς. Κι όσο εμπροστά προβαίνεις,
τόσο εξεταστική, προσεκτική να είσαι.
Κι όταν θα φθάσεις στην ακμή σου, Καίσαρ πια·
έτσι περιωνύμου ανθρώπου σχήμα όταν λάβεις,
τότε κυρίως πρόσεξε σα βγεις στον δρόμον έξω,
εξουσιαστής περίβλεπτος με συνοδεία,
αν τύχει και πλησιάσει από τον όχλο
κανένας Aρτεμίδωρος, που φέρνει γράμμα,
και λέγει βιαστικά «Διάβασε αμέσως τούτα,
είναι μεγάλα πράγματα που σ’ ενδιαφέρουν»,
μη λείψεις να σταθείς· μη λείψεις ν’ αναβάλεις
κάθε ομιλίαν ή δουλειά· μη λείψεις τους διαφόρους
που χαιρετούν και προσκυνούν να τους παραμερίσεις
(τους βλέπεις πιο αργά)· ας περιμένει ακόμη
κ’ η Σύγκλητος αυτή, κ’ ευθύς να τα γνωρίσεις
τα σοβαρά γραφόμενα του Aρτεμιδώρου."
(Κ.Π.Καβάφης)
μπαίνει και αυτο στην λίστα :-)
@ neutrino :
Ώστε γι αυτό προσπάθησε να μου δώσει το σημείωμα ο Αρτεμίδωρος εκείνη τη μέρα !
@ elena :
όπως και η Λίστα του Σίντλερ :))
Καλά θα πάω να τη δω. Αν κ δεν με πολυπείθει
H ταινία κατά τη γνώμη μου έπασχε από υπερβολικό σενάριο, όπως κι η άλλη με τα πετρέλαια πέρσι.
Πολύ πληροφορία. Υπάρχει μια τάση με ταινίες με τόσο σφιχτοδεμένη πλοκή που νιώθεις καμιά φορά να πνίγεσαι, πρέπει να είσαι καρφωμένος μήπως χάσεις ένα νεύμα, ένα ψίθυρο, μια ματιά που κάτι ενδέχεται να δηλώνει μετά. Τελικά βρίσκεσαι να πηγαίνεις σινεμά για χαλάρωση και να βγαίνεις με ένταση απ' την τσίτα μη χάσεις τίποτα.
Το ίδιο ρεύμα ισχύει και στη λογοτεχνία με βιβλία π.χ. όπως το Σπίτι από Φύλλα.
Στο τέλος όμως διαπιστώνεις οτι το όλο εγχείρημα είναι περισσότερο κατασκευή απ' οτι τέχνη.
Η ταινία μου άρεσε, φυσικά όμως δε με ξετρέλανε. Θα συμφωνήσω με τη Μάρω οτι η Αντζελίνα ήταν απογοητευτική πλήρως. Μια δυνατή σκηνή είχε σ' όλο το έργο και την έθαψε...
Το άλλο που δεν είπε κανείς ήταν το φρικτό μακιγιάζ. Ο Ματ Ντέιμον δεν έπειθε καθόλου για την ηλικία του. Ειδικά όταν τον έβλεπες δίπλα στο 19χρονο γιο.
Και κάτι που δεν έπιασα: κατάλαβε κανείς από που κι ως που ο γιος βρέθηκε στην καρδιά της Αφρικής;;; Υπήρχε κάποια πληροφορία γι' αυτό; Το εξηγούσε το σενάριο;
Ευρωπαϊκός κινηματογράφος ξανά και ξανά. Χθες είδα το Little miss sunshine. Έξυπνη ταινία και με ωραίο μαύρο χιούμορ. Φέτος γενικά δεν έφυγα απ' το σινεμά με το ευφορικό αίσθημα οτι έχω δει αριστούργημα. Μόνη εξαίρεση η Βαβέλ, μια ταινία φοβερή απ' όλες τις απόψεις.
Πολλά είπα...χαιρετώ! :D
@ zoi20 :
κάτι θα σου δώσει ;)
@ Ladychill :
ναι, δεν ήταν για χαλάρωση, το αντίθετο...
και μάλλον ήταν η κορυφή του παγόβουνου απ' όσα γίνονται σ' αυτά τα χωράφια...
Χμμ..επρεπε να σου στείλω εσένα τη πρόσκληση για τις αγαπημένες ταινίες μου φαίνεται!
Καλο σου βραδυ :))
@ Άγνωστη :
thx :))
αλλά λειτουργώ καλύτερα έτσι, απρογραμμάτιστα,τουλάχιστον εδώ ;))
Πήγα και είδα την ταινία χτες το βράδυ. Με έπεισε η κριτική σου.
Έχω να βαρεθώ έτσι από τότε που είδα τη "Γέφυρα του ποταμού Κβάι"!
Τι ταινία είναι αυτή όπου ο πρωταγωνιστής δεν μιλάει; Σπανίως άνοιγε το στόμα του να πει δυο κουβέντες, κι ανάμεσά τους έκανε και πεντάλεπτη παύση!
Ήταν και στενά τα καθίσματα του κινηματογράφου κι όταν βγήκαμε έξω περπατούσαμε σαν τον Ντε Νίρο στο έργο (στη σκηνή με τις πατερίτσες).
Άστα, Caesar, σκυλοβαρέθηκα.
Το ξέρεις φαντάζομαι πως σ' εκτιμώ, αλλά τα γούστα μας στις ταινίες δεν θα μπορούσαν να διαφέρουν περισσότερο! :)
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home