άλλο ένα καλοκαίρι...

Διαβάζοντας σ' ένα παραθαλάσσιο στέκι, και ρεμβάζοντας πότε-πότε προς τη θάλασσα, σκέφτομαι ότι τυπικά το καλοκαίρι ...σαλπάρει την τελευταία μέρα του Αυγούστου. Σαν κάποιο πλοίο που θα το συνόδευε ο πλοηγός στην έξοδό του από το β. ημισφαίριο. Γυρνώντας πάλι στην ανάγνωση νιώθω τη φωνή του αγαπημένου Τίτου να διαβάζει "Άλλο ένα καλοκαίρι"

"Για σκέψου να μην πρόφταινα
κι αυτό το καλοκαίρι
να δω το φως ξανά εκτυφλωτικό
να νιώσω την αφή του ήλιου στο κορμί μου
να οσμιστώ δροσερές και χαλασμένες μυρωδιές
να γευτώ γλυκόξινες και πιπεράτες γεύσεις
ν’ ακούω τα τζιτζίκια ως τα κατάβαθα της νύχτας
να καταλαβαίνω τους δικούς μου που αγαπώ
να μην αδημονώ μ’ αυτούς που με στηρίζουν
να σκέφτομαι κι εκείνους που θέλησα να ξεχάσω
να βρίσκω φίλους που έρχονται από μακριά
ν’ αφήνω κι άλλες ζωές να μπαίνουν στη δική μου
να κολυμπάω σε θάλασσες ζεστές
ν’ αντικρίζω φρέσκα σώματα γυμνά
ν’ αναπολήσω έρωτες, να ονειρευτώ καινούργιους
ν’ αντιληφθώ τα πράγματα που αλλάζουν.
Έτσι καθώς το πρόφτασα αυτό το καλοκαίρι
λέω να ελπίζω για προσεχή Χριστούγεννα
για κάποια επόμενη Πρωτοχρονιά
άσε να δούμε και για παραπέρα."

 Τίτος Πατρίκιος [Άλλο ένα καλοκαίρι]

 

"Όλα τα πήρε το καλοκαίρι" κι εγώ πήρα μαζί μου τις τελευταίες γουλιές από τον καφέ που μου σέρβιρε η όμορφη Νικολέτα και τράβηξα κατά τη δύση...

ps...ακόμα ένα καλοκαίρι χωρίς εσένα...