Paris Texas

Eνας άντρας (H. D. Stanton) περιπλανιέται μόνος στην έρημο της Αριζόνα. Ταλαιπωρημένος, βαδίζει συνεχώς χωρίς να δείχνει από ποιό μέρος έρχεται και ποιός είναι ο προορισμός του. Το νερό στο παγούρι του τελείωσε και όταν φθάνει σε κάποιο ήσυχο & απόμακρο μπαρ, καταρέει. Ειδοποιείται ο αδερφός του που έρχεται από τις ανατολικές πολιτείες και τον συναντάει, έπειτα από 4 χρόνια. Δείχνει να μη θυμάται πολλά και σιγά σιγά τον ακολουθεί στο σπίτι του, με το αυτοκίνητο επειδή δεν αντέχει το αεροπλάνο. Εκεί βρίσκεται ο οκτάχρονος γιος του που έχει να τον δει από τεσσάρων ετών. Τον φροντίζει ο αδερφός του με τη γυναίκα του και τους έχει σαν γονείς του. Επανασυνδέεται με το παιδί του και προσπαθεί μαζί του να ξαναβρεί την μητέρα του (Nastassja Kinski). Όταν την εντοπίζει, χωρίς η ίδια να το γνωρίζει ακόμη, ακολουθεί ένας καταπληκτικός μονόλογος, απολογισμός, εξομολόγηση, ομολογία, παραδοχή από τον ίδιο, για την ..καταστροφική δύναμη του έρωτα, που είναι ένα από τα καλύτερα σημεία της ιστορίας όπως και η μουσική του Ry Cooder. που συνοδεύει την ταινία και αξίζει να την έχει κανείς. Το 9ο κομμάτι από το soundtrack περιέχει κι αυτόν τον μονόλογο του πρωταγωνιστή με τίτλο I knew These People...

"...ήξερα αυτούς τους ανθρώπους... αυτούς τους δυο ανθρώπους. Ήταν πολύ ερωτευμένοι.. Η κοπέλα ήταν πολύ νέα, γύρω στα 17 με 18. Ο άντρας ήταν αρκετά μεγαλύτερός της. Ήταν τραχύς άνθρωπος και ασυμβίβαστος κι εκείνη ήταν πολύ όμορφη. Όταν ήταν μαζί, όλα γίνονταν μια περιπέτεια... Κι αυτό της άρεσε. Και τα ψώνια στον μπακάλη ήταν ένα περιπετειώδες ταξίδι. Γελούσαν συνέχεια... Του άρεσε να την κάνει να γελάει. Δεν τους ενδιέφερε τίποτα άλλο γιατί το μόνο που ήθελαν ήταν να είναι μαζί... Ήταν συνέχεια μαζί...
-Πρέπει να ήταν πολύ ευτυχισμένοι.
-Ναί, ήταν... Ήταν πραγματικά ευτυχισμένοι... Κι εκείνος την αγαπούσε πιο πολύ απ' ό,τι πίστευε ότι μπορούσε ν' αγαπήσει. Δεν άντεχε την απουσία της όταν πήγαινε στη δουλειά. Έτσι παράτησε τη δουλειά του για να μένει στο σπίτι μαζί της. Έβρισκε άλλη δουλειά όταν τους τελείωναν τα λεφτά... Και μετά την άφηνε... Σύντομα όμως εκείνη άρχισε ν' ανησυχεί.
-Γιατί?
-Μάλλον για τα λεφτά... Δεν ήξερε πότε θα έρθει ο επόμενος μισθός.
-Το έχω ζήσει αυτό!
-Εκείνος άρχισε να νιώθει ότι είχε κοπεί στα δυο... Έπρεπε να δουλέψει για να τη ζήσει αλλά δεν άντεχε να είναι μακρυά της.. Όσο ήταν μακρυά της τον έπιανε τρέλα.. Είχε αρχίσει να τρελαίνεται στ' αλήθεια.. Είχε αρχίσει να φαντάζεται ένα σωρό πράγματα... Είχε αρχίσει να πιστεύει ότι τον απατούσε.. Γύριζε από τη δουλειά και την κατηγορούσε της φώναζε κι έσπαγε ό,τι είχαν στο τροχόσπιτό τους..........................]
H σκηνοθεσία του W. Wenders είναι υποδειγματική με υπέροχα χρώματα, που θυμίζουν πίνακες του Χόπερ και η ταινία διατηρεί τη φρεσκάδα της παρ' όλα τα χρόνια.
Ένας αυθεντικός άνθρωπος, ένας αντιήρωας, ένας αντικομφορμιστής που υποδύεται θαυμάσια ο πρωταγωνιστής, Stanton, & που σίγουρα θα τον έχει συμπαθήσει ο καθένας μας!