εμεις οι δυο

[flickr.com]
Έχω συνήθως πρόβλημα με τον ελεύθερο χρόνο μου. Δεν μου φθάνει. Όπως δεν μας φθάνουν κι άλλα πράγματα στη ζωή μας. Βρέθηκα όμως να βαδίζω για λίγο κάπου στην ακτή Θεμιστοκλέους και βλέπω με νοσταλγία πλέον τη θάλασσα και τα καράβια που ταξιδεύουν στον ορίζοντα. Σε λίγο που θα νυχτώσει θα φαίνονται σαν φώτα που ταξιδεύουν μόνα τους μέσ στη νύχτα.
Νιώθω τις τελευταίες ζεστές ανάσες του καλοκαιριού με τον απογευματινό ήλιο να μεγαλώνει τον ίσκιο μου στο πεζοδρόμιο.
Οι εποχές αλλάζουν κι εμείς μαζί τους και, οι στίχοι της Λ. Νικολακοπούλου. μοιάζουν να έρχονται από κάποιο ανοιχτό ακόμη, παράθυρο, σαν φθινοπωρινός πρόλογος...
"Θα συννεφιάζει πιο συχνά το πρωί / Στο παράθυρο η ζωή μια σταλιά / Από Σεπτέμβρη τα μονά κι οι Ζυγοί / κι όλα γύρω -γύρω γη / Αγκαλιά / Στο φεγγαράκι χορηγοί / Εμείς οι δυο πιο δυνατοί / Εμείς οι δυο- ρώτα με τι / Εμείς οι δυο - τόσο κουτοί / σταθερά / Θα ευχαριστιόμαστε που γινόμαστε / κάτι αντίθετο απ' την απάτη / κι αυτό είναι κάτι / Μετά θα βάλω το καλό μου παλτό / κι ό,τι γύρω είναι βαλτό / Έτσι απλά,μες τα σκουπίδια θα πετώ ..."