διαδρομες

Το απόγευμα με βρήκε να κάθομαι στη βεράντα του 5ου ορόφου, λίγο πριν χαθεί ένας κουρασμένος ήλιος. Ένα τραγουδάκι με τη φωνή του Βασίλη έρχεται από κάπου και νιώθω να γλυστράω σ' ένα ταξίδι στο παρελθόν. Κοιτάζω προς τη δύση τον κατακόκκινο ουρανό και το βλέμμα μου ακολουθεί τα αεροπλάνα που φεύγουν σε διάφορους προορισμούς. Σε κάποιο από αυτά θα βρίσκεσαι καθισμένη δίπλα στο παράθυρο. Σε σκέφτομαι να ρίχνεις μια τελευταία ματιά από ψηλά πριν απομακρυνθείς προς τα δυτικά.
...σαν δυο φωτάκια βραδινού αεροπλάνου / τα δυο σου μάτια και χαράζουν τον αέρα / η αγκαλιά σου είναι η σκάλα του Μιλάνου / κι εγώ απόψε έχω επίσημη πρεμιέρα.....
Πάρε με πάρε με / μέσα σου να κρυφτώ / σαν να μην έζησα / πριν απ' το βράδυ αυτό....
Θέλω να δω το πρόσωπο σου ανθισμένο / να με φιλάς όλη τη νύχτα όσο αντέξεις
σαν φλιπεράκι γελαστό ξετρελαμένο / σου δίνω ακόμα μία μπίλια για να παίξεις
Κι ύστερα ξάπλωσε κοντά μου και κοιμήσου / εγώ θα πιάσω μια γωνίτσα στο κρεβάτι / όχι πως έχω το κλειδί του παραδείσου / μα σ' αγαπώ κι αυτό νομίζω είναι κάτι....
[Στίχοι: Αφροδίτη Μάνου]

Τελικά το καλοκαίρι κάποιος το παίρνει μαζί του, δεν μπορεί να φεύγει μόνο του