Άλκηστις Πρωτοψάλτη - Λίνα Νικολακοπουλου
Ένα μωρό, μωρό παιδί χρόνια
έχει κρυφτεί στο σώμα μου
τρώει μπογιές, καρδιές, φωτιές, χιόνια
και την κολώνια μου
Μέρα νύχτα κλαίει
δε με θες μου λέει
τρέχει στην μπανιέρα γυμνό
λούζει τα μαλλιά μου
πλένει τα φιλιά μου
βγάζει απ' την ψυχή μου καπνό
Ένα μωρό, μωρό παιδί χρόνια
έχει κλειδιά απ' το σπίτι μου
κάνει ζημιές, βρωμιές, χαρές, ψώνια
κάτω απ' τη μύτη μου
Χρόνια μ' αρρωσταίνει
χρόνια μου γελά
μου 'χες πει θα ζούμε καλά
μούρη μου σπασμένη
ρούχα μου απαλά
σου 'χα πει θα ζούμε καλά
Ένα μωρό-μωρό παιδί φως μου
για να με δεις το χτένισα
κι αν μ' αγαπάς
καιρό-καιρό δως μου
δώρο στο γέννησα
Χρόνια ερωτευμένο
παραμυθιασμένο
μ' ένα μυαλουδάκι γερό
που όταν λέει πεθαίνω
τρέχω του μαθαίνω
τι θα πει μωρό μου
Μπορώ
[Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου]
5 Comments:
μπορω..
πολυ σωστα και μελωδικα μιλαει η πρωτοψαλτη για το παιδι που αλλοτε κρυφα κι αλλοτε φανερα ζει μεσα μας..
This comment has been removed by the author.
Blogger Caesar said...
@ ❤
έτσι ακριβώς και, όπως είπε, μεταξύ άλλων σε μια πρόσφατη κι ενδιαφέρουσα συνέντευξή της η αγαπημένη στιχουργός Λ. Ν. ...είναι όμως σαφές ότι εγώ ήμουν το παιδί μου, που το μεγάλωσα....
αχ,αυτό το παιδάκι...
Είπαμε ο/θ/π/κ, "αιών παις εστί παίζων πεσσεύων, παιδός η βασιλείη" ;)
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home