προσεγγισεις

Mια ξεχωριστή μέρα μπορεί να είναι η οποιαδήποτε. Η στιγμή που προσφέρει την διαφορά μπορεί να συμβεί οποτεδήποτε. Αυτή είναι που αξίζει περισσότερο από κάθε γιορτή & επέτειο, που έχουν πιο πολύ χαρακτήρα ανάμνησης. Πριν όμως από το γεγονός υπάρχει συνήθως μια προεργασία. Μια έντονη αλλά και ενδιαφέρουσα κατάσταση είναι λοιπόν η αναμονή πριν το γεγονός. Επιδιώκοντας κάτι και προσπαθώντας να το αποκτήσουμε, οι αισθήσεις μας γεμίζουν με όλες τις πιθανές επιλογές και περιπτώσεις που μπορούν να οδηγήσουν στην τελική έκβαση. Η προτεραιότητα που δίνουμε γι' αυτό, παράλληλα με τις άλλες υποχρεώσεις μας στις καθημερινές μας ασχολίες, χρωματίζει ιδιαίτερα την ατμόσφαιρα με δικά μας όνειρα, γύρω από το συγκεκριμένο ενδιαφέρον μας. Μιλάμε πάντα για κάτι ξεχωριστό, για την αναμονή που δημιουργείται από έντονα συναισθήματα και πάνω από τα συνηθισμένα. Ιδιαίτερα για 'κείνα που γεννιούνται εξ' αιτίας ενός ερεθίσματος που πηγάζει από ένα συνδυασμό προσωπικών μας αναζητήσεων και επιλογών. Η αναμονή αυτή δεν κουράζει, αντιθέτως ενεργεί θετικά συντηρώντας, επικεντρώνοντας & αυξάνοντας το ενδιαφέρον μας σ' αυτό που θέλουμε πολύ να συμβεί. Σαν μια ουσία που ντοπάρει τη σκέψη στα όρια μιας ηδονικής πνευματικής εξάρτησης. Το μυαλό μας φαίνεται να ανεβάζει στροφές & να λειτουργεί πιό ξεκάθαρα, επινοώντας λύσεις & προσεγγίσεις για να ξεπερνιούνται τα όποια εμπόδια στη διαδρομή. Η αδημονία & η λαχτάρα, όσο επιμηκύνεται η προσέγγιση, παίρνουν διαστάσεις ασυνήθιστες που εξιτάρουν τα γεγονότα και η καθημερινότητα βιώνεται διαφορετικά. "Είμαστε ερωτευμένοι με ό,τι μας λείπει" αλλά εγώ θα έλεγα ότι είμαστε ερωτευμένοι με μια διαρκή αναζήτηση σε μια ατέλειωτη διαδρομή. Πιστεύω τελικά ότι οι στιγμές που προηγούνται έχουν, προκαλούν, της ίδιας έντασης συναισθήματα, άν όχι ακόμη πιο έντονα, με το τελικό γεγονός. Ακριβώς γιατί είναι τελικό.
"Και ονειρευόμαστε μια θεία ώρα που θα μας πρόσφερε τα πάντα. Οχι την πλήρη ώρα, αλλά την ακέραιη ώρα. Την ώρα όπου όλες οι στιγμές του χρόνου θα χρησιμοποιούνταν από την ύλη, την ώρα όπου όλες οι πραγματωμένες μέσα στην ύλη ώρες θα χρησιμοποιούνταν από τη ζωή, την ώρα όπου όλες οι ζωντανές στιγμές θα ήταν αντικείμενο αίσθησης, αγάπης, σκέψης..."
[Gaston Bachelanrd, L' Intuition de l' isntant]

Σταθμοι

Σε μιά αποβάθρα ενός σταθμού. Κρύο, συννεφιά κι ένας ήλιος που καταρέει. Κάποιοι να περιμένουν την άφιξη & κάποιοι την αναχώρηση. Δεν ξέρω τί είναι καλύτερα. Ο χρόνος τρέχει με διαφορετική αίσθηση για τον καθένα. Κάποιους θα ενώσει & κάποιους θα χωρίσει. Πρόσωπα χαρούμενα & λυπημένα. Πρόσωπα αδιάφορα & αναστατωμένα. Αργά & δυνατά πλησιάζει ο συρμός, σαν το πεπρωμένο. Σε λίγο καθένας θα πάρει τον δρόμο του...
Ανεβαίνω & βρίσκω μια θέση δίπλα στο παράθυρο. Παρατηρώ τις τελευταίες κινήσεις & ετοιμασίες για την αναχώρηση. Μια μικρή αναστάτωση. Ετσι είναι πάντα οι αποχαιρετισμοί....
Μ'ένα δυνατό κι επίμονο σφύριγμα, για να ξεκινήσει το ταξίδι. Η πόλη χαλαρώνει σιγά σιγά την αγκαλιά της και μας αφήνει για κάπου αλλού.
Ενα ταξίδι πάνω στις ράγες κι ανάμεσα στις γραμμές ενός βιβλίου σου που ξεφυλίζω.
Μια ανταύγεια, τα χαρακτηριστικά του προσώπου σου, σχηματίζονται στο παράθυρο σαν αντανάκλαση. Μ' ακολουθείς ή σ' ακολουθώ; Το ταξίδι αρχίζει ή τελειώνει;
[Χτες το βράδυ κάποιο τραίνο / στο σκοτάδι χάθηκε / μού ’πες να σε περιμένω / κι η καρδιά ζεστάθηκε / Μού ’πες να σε περιμένω / μα δεν ήσουνα στο τραίνο / όνειρό μου αγαπημένο..]
(Ν.Γκατσος)

The Bridges of Madison County

Ο σύντομος αλλά υπέροχος έρωτας δύο ώριμων ανθρώπων...
Μια γυναίκα, σύζυγος & μητέρα σε μια ήσυχη επαρχιακή πόλη, γνωρίζει αυτή την, επανάσταση του συναισθήματος όταν συμβαίνει μια απρόοπτη συνάντηση μ' έναν πενηνταδιάχρονο φωτορεπόρτερ για τις γέφυρες του Μάντισον που βρίσκονται στην περιοχή της.

Η σκηνή που εκτυλίσσεται, μέσα στο αυτοκίνητο σε μια διασταύρωση, περιμένοντας την αλλαγή του σηματοδότη, είναι η κορύφωση της ιστορίας. Τα δευτερόλεπτα που διαρκεί η αναμονή μέχρι να αποφασίσει αν θα ακολουθήσει το όνειρο, ή θα παραμείνει στην μονότονη οικογενειακή της ζωή, θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν κάτι σαν, συναισθηματικό θρίλερ, με μια ανεπανάληπτη & μοναδική ερμηνεία από την Μeryll Streep.

"Παρ' όλα αυτά όσο δυνατή & να είναι η σκέψη είναι εντελώς ανίσχυρη απέναντι στην επανάσταση του συναισθήματος"
[F.Pessoa]

Συνειρμοι

"Η Χέπμπορν, υποδυόμενη τη νεαρή Χόλι Γκολάιτλι από το μυθιστόρημα του Τρούμαν Καπότε, εμφανίζεται με το μαύρο φόρεμα στην πρώτη σκηνή της ταινίας, την ώρα που βγαίνει από ένα ταξί."
.........................

...Άκουσε. Ξέρεις εκείνες τις μέρες που τα έχεις βάψει κόκκινα;
<<Εννοείς μαύρα>>.
<<Οχι>>, είπε αργόσυρτα. <<Όχι, μαύρα τα βάφεις γιατί πάχυνες ή γιατί βρέχει συνεχώς. Και τότε έχεις τις μαύρες σου, αυτό είναι όλο. Αλλά όταν τα βλέπεις κόκκινα, τότε τα πράγματα είναι σκούρα στ' αλήθεια. Τρέμεις και γίνεσαι μούσκεμα στον ιδρώτα αλλά δεν ξέρεις γιατί. Απλά και μόνο ότι θα συμβεί κάτι κακό, χωρίς να ξέρεις, περί τίνος πρόκειται. Το έχεις νιώσει ποτέ αυτό το συναίσθημα;>>
<<Πολύ συχνά. Μερικοί το ονομάζουν Angst, υπαρξιακό άγχος>>.
<<Εντάξει,Angst. Αλλά πώς το αντιμετωπίζεις;>>
<<Νομίζω πως ένα ποτό πάντα βοηθά>>.
<<Το έχω δοκιμάσει αυτό. Εχω δοκιμάσει και την ασπιρίνη. Ο Ράστυ πιστεύει πως πρέπει να καπνίσω μαριχουάνα και το επιχείρησα για ένα διάστημα, αλλά το μόνο που με κάνει είναι να χαχανίζω. Το καλύτερο φάρμακο διαπίστωσα πως είναι να μπαίνω σε ένα ταξί και να πηγαίνω μέχρι το Τίφφανυς. Το ήρεμο και μεγαλοπρεπές περιβάλλον του με καλμάρει αμέσως, τίποτε κακό δεν μπορεί να πάθεις εκεί μέσα με όλους αυτούς τους ευγενικούς κουστουμαρισμένους κυρίους και τη μυρωδιά που αφήνει το ασήμι και τα πορτοφόλια από δέρμα κροκοδείλου. Αν έβρισκα ένα μέρος που στην καθημερινή μου ζωή θα με έκανε να αισθάνομαι όπως στο Τίφφανυς, τότε θα αγόραζα μερικά έπιπλα και θα έδινα όνομα στο γάτο. Σκεφτόμουν οτι πιθανόν μετά τον πόλεμο, ο Φρέντ κι εγώ...>>
Σήκωσε τα μαύρα γυαλιά της, και τα μάτια της με τις αποχρώσεις του γκρι, του γαλάζιου και του πράσινου, πήραν την έκφραση του ανθρώπου που βλέπει μακριά...
.........
Αυτά έλεγε, μεταξύ άλλων, η νεαρή Χόλι Γκολάιτλι στον Τρούμαν Καπότε, η ηρωίδα του στη νουβέλα "Breakfast at Tiffany's" ...
.......................
Ανακατεύοντας το ζεστό ρόφημα και τις σκέψεις μου ένα σαββατιάτικο πρωινό στην αίθουσα αναχωρήσεων του αεροδρομίου, συνέχισα για λίγο στο διεισδυτικό κείμενο που είχα μπροστά μου..
............
<<Να μή σου τύχει να αγαπήσεις αγρίμι, κ. Μπέλ>>, τον συμβούλεψε η Χόλι. <<Αυτό ήταν το λάθος του Ντοκ. Μάζευε πάντα άγρια πλάσματα σπίτι του. Ενα γεράκι με πληγωμένη φτερούγα. Μια άλλη φορά έναν κοτζάμ αγριόγατο με σπασμένο ποδάρι. Δεν μπορείς όμως να δίνεις συνέχεια την ψυχή σου στα αγρίμια: όσο περισσότερο αφιερώνεσαι σε αυτό, τόσο εκείνα συνέρχονται. Ωσπου να δυναμώσουν αρκετά και να το σκάσουν στο δάσος. Ή να πετάξουν σ' ένα δένδρο. Υστερα σε ένα ψηλότερο δένδρο. Μετά στον ουρανό. Αυτή θα είναι η κατάληξη, κ. Μπελ. Αν αφήσεις τον εαυτό σου να αγαπήσει ένα άγριο πλάσμα, θα καταντήσεις να κοιτάς τον ουρανό>>.
............................
Εκείνη τη στιγμή το αεροπλάνο σου απογειώθηκε κι εγώ απόμεινα να το κοιτάζω στον ουρανό μεχρι που χάθηκε από τα μάτια μου...