Συνειρμοι

"Η Χέπμπορν, υποδυόμενη τη νεαρή Χόλι Γκολάιτλι από το μυθιστόρημα του Τρούμαν Καπότε, εμφανίζεται με το μαύρο φόρεμα στην πρώτη σκηνή της ταινίας, την ώρα που βγαίνει από ένα ταξί."
.........................

...Άκουσε. Ξέρεις εκείνες τις μέρες που τα έχεις βάψει κόκκινα;
<<Εννοείς μαύρα>>.
<<Οχι>>, είπε αργόσυρτα. <<Όχι, μαύρα τα βάφεις γιατί πάχυνες ή γιατί βρέχει συνεχώς. Και τότε έχεις τις μαύρες σου, αυτό είναι όλο. Αλλά όταν τα βλέπεις κόκκινα, τότε τα πράγματα είναι σκούρα στ' αλήθεια. Τρέμεις και γίνεσαι μούσκεμα στον ιδρώτα αλλά δεν ξέρεις γιατί. Απλά και μόνο ότι θα συμβεί κάτι κακό, χωρίς να ξέρεις, περί τίνος πρόκειται. Το έχεις νιώσει ποτέ αυτό το συναίσθημα;>>
<<Πολύ συχνά. Μερικοί το ονομάζουν Angst, υπαρξιακό άγχος>>.
<<Εντάξει,Angst. Αλλά πώς το αντιμετωπίζεις;>>
<<Νομίζω πως ένα ποτό πάντα βοηθά>>.
<<Το έχω δοκιμάσει αυτό. Εχω δοκιμάσει και την ασπιρίνη. Ο Ράστυ πιστεύει πως πρέπει να καπνίσω μαριχουάνα και το επιχείρησα για ένα διάστημα, αλλά το μόνο που με κάνει είναι να χαχανίζω. Το καλύτερο φάρμακο διαπίστωσα πως είναι να μπαίνω σε ένα ταξί και να πηγαίνω μέχρι το Τίφφανυς. Το ήρεμο και μεγαλοπρεπές περιβάλλον του με καλμάρει αμέσως, τίποτε κακό δεν μπορεί να πάθεις εκεί μέσα με όλους αυτούς τους ευγενικούς κουστουμαρισμένους κυρίους και τη μυρωδιά που αφήνει το ασήμι και τα πορτοφόλια από δέρμα κροκοδείλου. Αν έβρισκα ένα μέρος που στην καθημερινή μου ζωή θα με έκανε να αισθάνομαι όπως στο Τίφφανυς, τότε θα αγόραζα μερικά έπιπλα και θα έδινα όνομα στο γάτο. Σκεφτόμουν οτι πιθανόν μετά τον πόλεμο, ο Φρέντ κι εγώ...>>
Σήκωσε τα μαύρα γυαλιά της, και τα μάτια της με τις αποχρώσεις του γκρι, του γαλάζιου και του πράσινου, πήραν την έκφραση του ανθρώπου που βλέπει μακριά...
.........
Αυτά έλεγε, μεταξύ άλλων, η νεαρή Χόλι Γκολάιτλι στον Τρούμαν Καπότε, η ηρωίδα του στη νουβέλα "Breakfast at Tiffany's" ...
.......................
Ανακατεύοντας το ζεστό ρόφημα και τις σκέψεις μου ένα σαββατιάτικο πρωινό στην αίθουσα αναχωρήσεων του αεροδρομίου, συνέχισα για λίγο στο διεισδυτικό κείμενο που είχα μπροστά μου..
............
<<Να μή σου τύχει να αγαπήσεις αγρίμι, κ. Μπέλ>>, τον συμβούλεψε η Χόλι. <<Αυτό ήταν το λάθος του Ντοκ. Μάζευε πάντα άγρια πλάσματα σπίτι του. Ενα γεράκι με πληγωμένη φτερούγα. Μια άλλη φορά έναν κοτζάμ αγριόγατο με σπασμένο ποδάρι. Δεν μπορείς όμως να δίνεις συνέχεια την ψυχή σου στα αγρίμια: όσο περισσότερο αφιερώνεσαι σε αυτό, τόσο εκείνα συνέρχονται. Ωσπου να δυναμώσουν αρκετά και να το σκάσουν στο δάσος. Ή να πετάξουν σ' ένα δένδρο. Υστερα σε ένα ψηλότερο δένδρο. Μετά στον ουρανό. Αυτή θα είναι η κατάληξη, κ. Μπελ. Αν αφήσεις τον εαυτό σου να αγαπήσει ένα άγριο πλάσμα, θα καταντήσεις να κοιτάς τον ουρανό>>.
............................
Εκείνη τη στιγμή το αεροπλάνο σου απογειώθηκε κι εγώ απόμεινα να το κοιτάζω στον ουρανό μεχρι που χάθηκε από τα μάτια μου...