Summertime

[ Kατεδαφίζονται τα καλοκαίρια / στη σειρά όσο παλιώνω..../
Όσο περνά ο καιρός / και κάνω ένα προχώρημα / βαθύτερο μεσ' στην παραδοχή / τόσο καταλαβαίνω γιατί βαραίνεις / κι αποχτάς τη σημασία που δίνουν / στα ερείπια οι άνθρωποι..]


[ Ναυαγισμένος ουρανός που δεν νυχτώνει,
τα μάτια σου .. ]



[ Μου αρκεί να γεύομαι / της απουσίας σου την αίσθηση /
Μου αρκεί να γεύομαι / την αέναη προσδοκία..]
..........................................................
(Ν.-Α. Ασλάνογλου)

Αυγουστος

[ Στην εξοχή εκεί έχω αφήσει τη ψυχή / στη πολη αυτη, ουτε ελπίδα ούτε φιλί / Μες στο βυθό θα μείνω εκεί θα ξεχαστώ / σε μια στροφή, στην άσφαλτο άδειο κορμί ]

Αύγουστος, στην Αθήνα. Τρομερός μήνας. Σε όνειρα και σχέδια, σε προσδοκίες και απογοητεύσεις. Μια έξοδος, που ίσως καταστρώνεται και σχεδιάζεται ολόκληρο το χρόνο. Μάλλον και κάθε χρόνο. Μια άτυπη συμφωνία, απ' όλους μας για όλους. Για τη μεγάλη φυγή. Την ηρωική έξοδο. Την έσχατη. Οι τελευταίοι που παίρνουν τα πάντα μαζί τους.

Οι πόρτες των διαμερισμάτων κλείνουν και μαζί μ' αυτές τα όποια μυστικά. Μέχρι που κάποιος "διαρρήκτης" τα φέρνει στην επιφάνεια. Διαβάζει, βλέπει, ακούει εκείνα που δεν λέγονται εύκολα. Εκείνα που γίνηκαν έμμονες ιδέες. Οι δαίμονές μας. Που μας ακολουθούν σε κάθε σκέψη, σε κάθε βήμα, ακόμη και τώρα. Στις αποσκευές, στο αυτοκίνητο, στον συνεπιβάτη μας, στο δρόμο, στο πάρκιν, και να μας περιμένουν ήδη εκεί που θα τερματίσουμε...

[ Κι όλο ζητώ πανώ στο νήμα να σταθώ καρδιά μου, / Κι ακροβατώ από ένα θαύμα να πιαστώ Παναγιά μου, /
Φεύγει η ζωή μονάχη δίχως γυρισμό...]

Και να μή μπορούμε ν' απαλλαγούμε από τη βιασύνη, στις διακοπές, στη διασκέδαση, στο εστιατόριο, στο δρόμο, προπάντων εκεί, για να προλάβουμε όσα δεν καταφέραμε σ' όλο τον υπόλοιπο χρόνο...

Και το θαύμα, που κάθε χρόνο αναβάλεται. Θα γίνει τώρα; Θα το δούμε; Θ' αντέξουμε και φέτος ή θα διαλυθούμε; Kάθε χρόνο στο ίδιο έργο θεατές..

[ Μια φυλακή και πως να βγω μες από ΄κει / ποια να ΄ναι η αρχή έρωτας, λάθος ή αφορμή; / Πριν να χαθώ, μες απ΄το τίποτα που ζω, / θα γεννηθώ σε άλλο κόσμο να βρεθώ.]

Ένας έρωτας πεθαίνει για να ξαναγεννηθεί ένας καινούργιος.....

Οι φωτογραφίες είναι από την καταπληκτική ταινία "Δεκαπενταύγουστος" του Κ. Γιάνναρη και οι στίχοι του Τάκη Συρέλλη.

Αισθηση καλοκαιρινη

[Για όποιον η θάλασσα στον ήλιο είναι "τοπίο"-η ζωή μοιάζει εύκολη και ο θάνατος επίσης. Αλλά για τον άλλον είναι κάτροπτο αθανασίας. είναι "διάρκεια". Μια διάρκεια που μόνον το ίδιο της το εκθαμβωτικό φώς δεν σ' αφήνει να τη συλλάβεις...]
(Οδ. Ελ.)
.....
Δεν νομίζω να έχει προσεγγίσει άλλος, περισσότερο από τον Ο. Ελύτη, με τόση διεισδυτική ματιά το φώς του ήλιου & το χρώμα της θάλασσας. Συνήθως δεν αντιλαμβανόμαστε αμέσως ή και καθόλου όλο το μέγεθος & την ομορφιά μιας τοποθεσίας, παρασυρόμενοι από τις ρεαλιστικές ανάγκες & υποχρεώσεις. Πολλές εικόνες όμως βρίσκονται εκεί, γύρω μας & χρειάζεται έναν ξεναγό της σκέψης & της ποίησης όπως ο Ελύτης για να νιώσει κανείς τη μαγεία του τόπου & του κόσμου, πέρα από την πρώτη εντύπωση.
...........
[Φυλαγμένα μέσα μου για πάντα / Στη διάθεση του καθενός: ο βόρειος βράχος / Ορμώντας αλλ' ακίνητος / Η μοναξιά των ιερών κυμάτων...]
Πόσο δύσκολο είναι μερικές φορές να περιγράψεις τα συναισθήματα που έρχονται σαν τα κύματα ή τα χρώματα του καλοκαιριού
................
[Ο ήλιος σκάει μέσα μας κι εμείς κρατάμε την παλάμη στο στόμα έντρομοι..]
........
Ο νούς μεθάει από την καλοκαιρινή διάθεση, τα μικρά καθρεπτάκια της θάλασσας το μεσημέρι, το νέκταρ που ξεχυλίζει στο τραπέζι & τις αισθήσεις μας σαν ναύτες πάνω στα κατάρτια, να θέλουν να ξεχυθούν στο πέλαγο αναζητώντας το άπιαστο όνειρο, πριν χαθεί το καλοκαίρι...

Ελαχιστο

Πόσο δύσκολο είναι να κατακτήσεις μόνο το ελάχιστο και ν' απαλλαγείς από τόσα & τόσα περιττά....

[Γυμνός, Iούλιο μήνα, το καταμεσήμερο. Σ' ένα στενό κρεβάτι, ανάμεσα σε δυο σεντόνια χοντρά, ντρίλινα, με το μάγουλο πάνω στο μπράτσο μου που το γλείφω και γεύομαι την αρμύρα του.

Kοιτάζω τον ασβέστη αντικρύ στον τοίχο της μικρής μου κάμαρας. Λίγο πιο ψηλά το ταβάνι με τα δοκάρια. Πιο χαμηλά την κασέλα όπου έχω αποθέσει όλα μου τα υπάρχοντα: δυο παντελόνια, τέσσερα πουκάμισα, κάτι ασπρόρουχα. Δίπλα, η καρέκλα με την πελώρια ψάθα. Xάμου, στ' άσπρα και μαύρα πλακάκια, τα δυο μου σάνταλα. Έχω στο πλάι μου κι ένα βιβλίο.

Γεννήθηκα για να 'χω τόσα. Δεν μου λέει τίποτε να παραδοξολογώ. Aπό το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε. Mόνο που 'ναι πιο δύσκολο. Kι από το κορίτσι που αγαπάς επίσης φτάνεις, αλλά θέλει να ξέρεις να τ' αγγίξεις οπόταν η φύση σού υπακούει. Kι από τη φύση - αλλά θέλει να ξέρεις να της αφαιρέσεις την αγκίδα της.]



(Οδ. Ελύτης O μικρός ναυτίλος, Ίκαρος 1985)