Να μιλω για σενα και για μενα

Eίχε τουλάχιστον την ευκαιρία και τη συγκυρία, τη δυνατότητα και την τύχη μέχρι τώρα,       να την βλέπει, να την ακούει, να τη διαβάζει, να τη θαυμάζει, για τον τρόπο που περπατάει, που στέκεται, που κάθεται, που σκέφτεται, που κοιτάει, που γράφει, που γελάει, που θυμώνει, που ξεθυμώνει, που αναπνέει, που φυσάει τη μύτη, που μιλάει, που δεν τον αγαπάει. "…Έτσι σ’ έχω κοιτάξει που μου αρκεί / Να ‘χει ο χρόνος όλος αθωωθεί..”

Να την καμαρώνει, να την περιμένει κάθε πρωί για να δέχεται την πρωινή της χαμογελαστή καλημέρα, να συνεργάζεται μαζί της, να την έχει δίπλα του, πλάι του, κοντά του, ως συνεργάτιδα, το πουλέν του, μέχρι….

Μέχρι που τους απομάκρυνε η … τηλεργασία, οι ειδικές άδειες απουσία, οι υποχρεωτικές αποστάσεις από τον ...πλησίον.

Τώρα, από μακρυά πια κι άγνωστο για πόσο ακόμη, τη φωνάζει στο τηλέφωνο, πόσο του λείπει, . “να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου” σπαράζοντας μέσα του κι ο ίδιος… “Είμ΄ εγώ που φωνάζω κι είμ’ εγώ που κλαίω -ακούς; Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει -ακούς;”

Ο ίδιος, εκείνος, που κάθε φορά που θα απουσίαζε από τη δουλειά της, με την κανονική της άδεια, θα μετρούσε και θα έσβηνε την κάθε ημέρα απουσίας της, με το μονόγραμμα του ονόματός της, από το μεγάλο χάρτινο ημερολόγιο τοίχου του γραφείου.

Eνα όνομα αρκτικόλεξο: Σοφή, Όμορφη, Φανταστική, Ιδανική, Ανεπανάληπτη.

“Έτσι μιλώ για σένα και για μένα…. /
…/ πάντα εσύ τ΄αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο…./
Επειδή σ’ αγαπώ και σ΄αγαπώ…/ πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει…/
…Που μ΄αφήνεις, που πας και ποιος, μ’ ακούς; Σου κρατεί το  χέρι πάνω απ΄τους κατακλυσμούς…”
[Ο. Ε.]