Mεσάνυχτα στο Παρίσι

Aν μπορούσες να βρεθείς κάπου στο παρελθόν ποιά εποχή θα διάλεγες; Ποιούς ανθρώπους θα ξανάβλεπες; Υποθέτω ότι εξαρτάται κι από τα ενδιαφέροντά σου, καλλιτεχνικά, επιστημονικά,  ερευνητικά κλπ. Ο ήρωας της ταινίας φθάνοντας στο αγαπημένο του Παρίσι με την αρραβωνιαστικιά του και τους γονείς της, προσπαθεί να βρεί την έμπνευση για να γράψει το μυθιστόρημά του. Κουρασμένος όμως από την πραγματικότητα κι απογοητευμένος απο τις προσδοκίες του, κι ενώ όλα δείχνουν να ακολουθούν το δρόμο τους μέσα στα συνηθισμένα πλαίσια εντός ορίων, προκύπτει το απροσδόκητο, το ασύληπτο, το φανταστικό, το απόλυτα κινηματογραφικό. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, μεταφέρεται στο παρελθόν και βρίσκεται ανάμεσα στους αγαπημένους του συγγραφείς και διάσημους καλλιτέχνες να συνδιαλέγεται μαζί τους, όπως το ζεύγος Φιτζέραλντ, ο Χεμικγουέι, η Γετρούδη Στάιν, ο Πικάσο, o Nταλί, ο Μπονουέλ κι έπειτα ο Λωτρέκ, ο Ντεγκά και άλλοι.
Το παρελθόν δεν είναι νεκρό, λέει ο Φόκνερ, ούτε καν ξεπερασμένο κι ο Γούντι Άλεν, με τον μοναδικό του τρόπο ζωντανεύει το Παρίσι της χρυσής εποχής της δεκαετίας του '20.
Ποιά εποχή όμως θα προτιμήσει ο πρωταγωνιστής για να ζήσει;  ή μήπως ο καθένας μας πιστεύει ότι είναι καλύτερο το παρελθόν σε σχέση με το παρόν του...

"Seated woman at the piano"

Humphrey Jennings (1907-1950)
 "Seated woman at the piano"

Τη βλέπω και την ακούω. Την βλέπω να παίζει στο πιάνο και τα δάκτυλά της θαρρείς και χορεύουν πάνω στα πλήκτρα. Θα 'λεγες ότι είναι μαγικά, έτσι όπως δημιουργούν τη μουσική που πλημμυρίζει το χώρο και φθάνει σε όλα τα κύτταρα των αισθήσεων μου.
Βουλιάζω όσο πιο αναπαυτικά στην πολυθρόνα μου, γεμίζω το ποτήρι μου, και το μυαλό μου γεμίζει κι εκείνο με ηχόραμα που με τυλίγει απόλυτα.
Σκέφτομαι πόσο απλή και καλή μπορεί να είναι η ζωή μας για λίγο κι αφήνομαι να χαθώ και πάλι στις μαγικές της μελωδίες...
Πόσες ώρες θα μπορούσα να μείνω έτσι, ταξιδεύοντας στα μυστικά κύματά της αφήνοντας πίσω τ' απόνερα και τις παραφωνίες της καθημερινότητας...

Romeo et Juliette.

"Η ελεγεία ενος παράλογου κόσμου"

"Δεν είμαι ο μόνος που λέει πως ο κόσμος έγινε αβίωτος. Οι λαοί παραληρούν. Οι άνθρωποι ξεπέρασαν ακόμα και τα όρια της αγένειας. Δεν υπάρχει πλέον επιλογή ανάμεσα σ' αυτήν ή την άλλη αιτία. Ο γενικευμένος τρόμος που βιώνουμε κάνει τους πιο ευαίσθητους ανίκανους να υπομείνουν ατό το τεράστιο φορτίο. Φθάνουν στο χείλος της αυτοκτονίας, εκτός αν τους σκοτώσουν. Οι άλλοι, οι πιο δυνατοί, ζουν μέσα στον τρόμο σαν μέσα στο στοιχείο τους, φυσικά και φυσιολογικά..."

[Η ελεγεία ενός παράλογου κόσμου]  Ευγ. Ιονέσκο (1912-1994) 

Kι όμως θα 'λεγε κανείς πως γράφτηκε μόλις τώρα.

Δεν γνωρίζω πότε ακριβώς το έγραψε, αλλά νομίζω ότι έχει πολλές ομοιότητες & με τα σημερινά δεδομένα.