τα τελευταία οκτώ λεπτά

 

Ο Νίτσε είχε διατυπώσει μια περίεργη υπόθεση, τη θεωρία της "αιώνιας επιστροφής" (ότι μια μέρα όλα πρόκειται να επαναληφθούν όπως τα έχουμε ήδη βιώσει και η επανάληψη αυτή  θα επαναλαμβάνεται αενάως)  Αυτό βέβαια δεν νομίζω ότι έχει αποδειχθεί μέχρι σήμερα.  Μου ήρθε όμως στο μυαλό αυτή η σκέψη παρακολουθώντας τον ήρωα της ταινίας "τα τελευταία 8 λεπτά"  ο οποίος είναι αναγκασμένος να ζει ξανά και ξανά τα γεγονότα μέσα σ' ένα τρένο λίγο πριν συμβεί μια καταστροφική έκρηξη, μέχρι να ανακαλύψει την αιτία. Σε μια προσπάθεια, κάτω από ασυνήθιστες συνθήκες αλλά μέσα σε ένα σύγχρονο περιβάλλον όπως μια καθημερινή διαδρομή των επιβατών με ένα τρένο εξελίσσονται μοναδικά γεγονότα που "συμβαίνουν" σε κάποια διαφορετική ...χρονική διάσταση. 
Τα παράδοξα και τα γοητευτικά ταξίδια στο χρόνο πάντα θα μας προσελκύουν. Όπως και στα "Τελευταία 8 λεπτά" η φανταστική μάχη με το χρόνο.
Άλλωστε το σινεμά προσφέρει ακόμη αυτή τη γοητεία.

return

Πήρε το δρόμο της επιστροφής

Έχοντας στις αποσκευές του

Μόνο την ανάμνησή της...
.............

στην εξοχη

Θα είσαι κάπου εκεί 
Ανάμεσα στις μαργαρίτες 
Στις προετοιμασίες
Στην υποδοχή 
Στο σερβίρισμα 
Στο τσούγκρισμα 
Στις ευχές και στα φιλιά 
Στις αναλαμπές των κεριών και των αστεριών 
Κι εγώ ανάμεσα στο πλήθος σαν θεατής 
Μιας παράστασης θεατρικής

Ενας μικρος επιλογος

Τράβηξε σιωπηλά το δρόμο της χωρις να κοιταξει ξανά πισω της διασχίζοντας τη μικρή απόσταση μέχρι την πόρτα χωρίς βιασύνη. Ο ήλιος είχε κατέβει χαμηλά κάνοντας τον ίσκιο της να μακραίνει και να χαϊδεύει όπως απομακρύνονταν τα αντικείμενα του σπιτιού. Θα 'λεγες ότι έπαιρνε μαζί της ακόμη και το φώς της μέρας. Θα γινόταν λοιπόν μια μακρινή ανάμνηση; Ήθελε να σηκωθεί να τρέξει να προλάβει, να σταματήσει αυτή την εξέλιξη. Σκέφτηκε όμως ότι η ροή των γεγονότων, όσο κι αν προσπαθούμε να την αλλάξουμε, η δυναμική της θα παραμένει η ίδια. Κι οι επιθυμίες μας ακολουθούν τον ρυθμό τους. Δεν επιβάλλονται. Μόνο προκαλούνται και προκύπτουν, πηγαία κι αυθόρμητα. Κι αυτό είναι σαν μια φλέβα χρυσού που χτύπησες και βρήκες. Ίσως κάποια στιγμή τελειώσει, αδειάσει. Κάπως έτσι έφερνε τις σκέψεις του, αναπολώντας στιγμές ευφορίας και ευδαιμονίας σαν μια εξάρτηση από τον άλλον. Αυτό είναι λοιπόν. Εξάρτηση. Ένας από τους δυό συνέρχεται, αποτοξινώνεται πρώτος. Σηκώθηκε αργά από την πολυθρόνα του και πλησίασε το παράθυρο. Έξω, η ζωή συνεχίζεται. Τα αυτοκίνητα εξακολουθούν να περνούν όπως πάντα στον δρόμο, ένα περίπτερο είχε ήδη ανάψει τα φώτα του κι οι άνθρωποι περπατούσαν απορροφημένοι στις καθημερινές τους ασχολίες. Πληκτρολόγησε την τελευταία του λέξη κι έσβησε τον υπολογιστή του.

a message

Η φωτεινή ανταύγεια πλημμύρισε ξαφνικά τη μικρή οθόνη
ένα όνομα σχηματίστηκε στο σκοτάδι
κι ένα μήνυμα γράφτηκε απαλά κι αθόρυβα
διατρέχοντας τη μικρή οθόνη του κινητού

Ο κόσμος γίνεται τόσο μικρός μερικές φορές
κι εσύ έχεις τον τρόπο σου να βρίσκεσαι παντού
σαν τα νετρίνα στο διάστημα.  

ενωπιον

Pierre BONNARD [Femme devant un miroir]
 
"Ἂν μείνεις γυμνὴ μπροστὰ στὸν καθρέφτη τὰ μεσάνυχτα βλέπεις βλέπεις τὸν ἄνθρωπο νὰ περνᾶ στὸ βάθος τοῦ καθρέφτη τὸν ἄνθρωπο μέσα στὴ μοίρα σου ποὺ κυβερνᾶ τὸ κορμί σου, μέσα στὴ μοναξιὰ καὶ στὴ σιωπὴ τὸν ἄνθρωπο τῆς μοναξιᾶς καὶ τῆς σιωπής..." [Γ.Σεφέρης]

Πολύ θά ήθελα να ήξερα τί σκέφτεσαι όταν βρίσκεσαι μόνη σου. Μπροστά στον καθρέπτη σου. Το πρωί ή το βράδυ καθώς βλέπεις τον εαυτό σου. Εκεί στο δωμάτιό σου. Λίγο πριν φύγεις για τη δουλειά σου ή μόλις επιστρέψεις κι ετοιμάζεσαι για να ξαπλώσεις.