Ενας μικρος επιλογος

Τράβηξε σιωπηλά το δρόμο της χωρις να κοιταξει ξανά πισω της διασχίζοντας τη μικρή απόσταση μέχρι την πόρτα χωρίς βιασύνη. Ο ήλιος είχε κατέβει χαμηλά κάνοντας τον ίσκιο της να μακραίνει και να χαϊδεύει όπως απομακρύνονταν τα αντικείμενα του σπιτιού. Θα 'λεγες ότι έπαιρνε μαζί της ακόμη και το φώς της μέρας. Θα γινόταν λοιπόν μια μακρινή ανάμνηση; Ήθελε να σηκωθεί να τρέξει να προλάβει, να σταματήσει αυτή την εξέλιξη. Σκέφτηκε όμως ότι η ροή των γεγονότων, όσο κι αν προσπαθούμε να την αλλάξουμε, η δυναμική της θα παραμένει η ίδια. Κι οι επιθυμίες μας ακολουθούν τον ρυθμό τους. Δεν επιβάλλονται. Μόνο προκαλούνται και προκύπτουν, πηγαία κι αυθόρμητα. Κι αυτό είναι σαν μια φλέβα χρυσού που χτύπησες και βρήκες. Ίσως κάποια στιγμή τελειώσει, αδειάσει. Κάπως έτσι έφερνε τις σκέψεις του, αναπολώντας στιγμές ευφορίας και ευδαιμονίας σαν μια εξάρτηση από τον άλλον. Αυτό είναι λοιπόν. Εξάρτηση. Ένας από τους δυό συνέρχεται, αποτοξινώνεται πρώτος. Σηκώθηκε αργά από την πολυθρόνα του και πλησίασε το παράθυρο. Έξω, η ζωή συνεχίζεται. Τα αυτοκίνητα εξακολουθούν να περνούν όπως πάντα στον δρόμο, ένα περίπτερο είχε ήδη ανάψει τα φώτα του κι οι άνθρωποι περπατούσαν απορροφημένοι στις καθημερινές τους ασχολίες. Πληκτρολόγησε την τελευταία του λέξη κι έσβησε τον υπολογιστή του.