ενος λεπτου σιγη

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για τη τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;

[Ντινος Χριστιανοπουλος "Ενός λεπτού σιγή"]

Οι στίχοι του Ν.Χ. νομίζω πως αγγίζουν κι εκφράζουν πολλούς ανθρώπους, ανεξάρτητα αν βρίσκονται στην μια ή στην άλλη πλευρά. Εννοώ με κάποια συντροφιά ή όχι. Γιατί υπάρχουν περιπτώσεις που είναι με παρέα αλλά, δεν είναι αυτή που θάθελαν... ή ακόμη χειρότερα οι πραγματικά απεγνωσμένοι συνάνθρωποί μας !
Όμως έχω την εντύπωση ότι ελάχιστοι έχουν βρεί το ψυχολογικό ανέβασμα ή το συναισθηματικό γέμισμα που θα μπορούσε να ικανοποιήσει αυτό το ...ανικανοποίητο που νιώθουμε, τουλάχιστον οι περισσότεροι.
Οπως κι αν είναι όμως η κατάσταση τις μέρες σαν κι αυτές γίνεται κάπως πιο έντονη.
Σε διαρκή αναζήτηση λοιπόν για το ξεδίψασμα της ψυχής μας, προσπαθούμε να βρούμε, να εντοπίσουμε, να ανιχνεύσουμε αυτό που θα μας κάνει να νιώσουμε την έκσταση όλων των αισθήσεων των απαιτήσεων & γιατί όχι και των παραισθήσεων...
Δεν ξέρω πόσοι το κατόρθωσαν αυτό. Δεν ξέρω αν το αντελήφθησαν καν ότι έφθασαν κάποια στιγμή πολύ κοντα σ' αυτό το σημείο.
Ας είναι όμως. Οι μέρες αυτές θα μας παρασύρουν. Είτε σε κάποιο όμορφο ταξίδι, είτε ακόμη καλύτερα σε κάποια ζεστή συντροφιά...;))

Ο ανθρωπος χωρις παρελθον...

Ενα περιστατικό βίαιου ξυλοδαρμού και ληστείας ενος ανδρα μόλις φθάνει στο Ελσίνκι για αναζήτηση εργασίας, τον κάνει να χάσει όλα του τα χρήματα, την ταυτότητά του αλλά το σημαντικότερο τη μνήμη του, καταλήγοντας στο νοσοκομείο κι έπειτα στο κοινωνικό περιθώριο. Ετσι ξεκινά το οδοιπορικό και η περιπλάνηση ενός ανθρώπου που σαν να έχει μηδενίσει το κοντέρ της ζωής του, προσπαθεί μόνος & χωρίς κανένα γνωστό σε μια ξένη πολιτεία να αντιμετωπίσει τα βασικά προβλήματα επιβίωσης πλέον, που προέκυψαν έτσι ξαφνικά & απρόοπτα. Και το ταξίδι, η οδύσσεια αρχίζει μέσα στον κοινωνικό ιστό, ξεδιπλώνοντας απλά, λιτά και ουσιαστικά χωρίς μελοδραματισμούς αλλά και με χιούμορ, πρακτικούς και φιλοσοφικούς προβληματισμούς. Διοχετεύοντας στον ίδιο τον θεατή, σχεδόν ανεπαίσθητα αλλά όλο & πιό έντονα, τις αντιδράσεις, τα συναισθήματα, τα εμπόδια & τους ανταγωνισμούς, τα πάθη & τις φοβίες αλλά και τις μικρές ή μεγάλες χαρές που προκαλούνται, παρακολουθώντας την πορεία του πρωταγωνιστή της ιστορίας και αφυπνίζοντας την ικανότητα & τη δυνατότητα που κρύβει ο άνθρωπος για αλληλεγγύη, αγάπη & αλληλοσεβασμό αλλά και για εκμετάλευση ή περιφρόνηση.

Απο τις κορυφαίες φάσεις της ιστορίας, η τυχαία εμπλοκή του σε ληστεία μιας τράπεζας από έναν εργολάβο, για την αποζημίωση των απολυμένων εργατών του - όπου θίγεται με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο το οικονομικό κατεστημένο - καθως και η στιγμή του αποχαιρετισμού της συζύγου του, όταν επανέρχεται η μνήμη του κι επιστρέφει για λίγο στο σπίτι του, για να ξαναφύγει και πάλι. Άλλωστε, όπως έργαψε και ο Β. Μαγιακόφσκι, "Δεν υπάρχουν ιδανικές οικογένειες, μόνο ιδανικός έρωτας μπορεί να υπάρξει"
Φινλανδική παραγωγή σε σκηνοθεσία Άκι Καουρισμάκι με πρωταγωνιστές τους Μάρκου Πέλτολα, Κάτι Ουτίνεν, Γιουχάνι Νιεμέλα, κατέκτησε το Mεγάλο Bραβείο Eπιτροπής και το Bραβείο Γυναικείας Eρμηνείας στην Kάτι Oύτινεν στο Φεστιβάλ των Kαννών. Ενα απλό ξεκάθαρο κινηματογραφικό διαμάντι, (που πρόβαλε πάλι πρόσφατα η ΕΤ1) ακτινοβολεί κι αυτό μαζί με τ' αστέρια των Χριστουγέννων...

οταν νυχτωνει

Ενας αέρας φυσάει και τη σκέψη μου παίρνει μακρυά, πάνω από τους δρόμους της πόλης & ταξιδεύει σαν δραπέτης που βρήκε για λίγο την πόρτα ανοιχτή

αποκτά άλλη διάσταση στο χώρο, σαν απαλή αύρα που κινείται αθόρυβα σ' ένα ρυθμό νωχελικό κι ανέμελο παίζοντας με τα φώτα & τις ανταύγειες της νύχτας

λένε πως κάποιες σκιές δραπετεύουν τα βράδυα και πως είναι οι σκέψεις μας που είναι φυλακισμένες στο μυαλό μας

ποτέ δεν ήταν αρκετές οι στιγμές μαζί σου, κι έτσι πρέπει να είναι, για να μή τελειώσουν ποτέ, για να σ' αναζητώ πάντα

να φωνάζω τ' όνομά σου ακόμα κι όταν περπατώ δίπλα σου στο δρόμο μές στο πλήθος και

να σ' αγγίζω κάθε στιγμή ξανά & ξανά

να περιμένω μέχρι να σε ξαναδώ πάλι και πάλι

να παραμιλώ με τ' όνομά σου

..................

Κι απόψε, μες την έρημη την πόλη, που με βρήκες πάλι, / πάρε με κοντά σου / Κρύψε με μες το παλτό σου, κάνε με κορμί δικό σου / ως την άκρη του μυαλού σου, ως την άκρη του ουρανού σου / Τύλιξέ με στο κασκόλ σου, σαν παιδί σαν άγγελό σου / να χαθώ στη μυρωδιά σου, να χωρέσω στ' όνομά σου.......
[Χ. Α.]