οταν νυχτωνει
Ενας αέρας φυσάει και τη σκέψη μου παίρνει μακρυά, πάνω από τους δρόμους της πόλης & ταξιδεύει σαν δραπέτης που βρήκε για λίγο την πόρτα ανοιχτή
αποκτά άλλη διάσταση στο χώρο, σαν απαλή αύρα που κινείται αθόρυβα σ' ένα ρυθμό νωχελικό κι ανέμελο παίζοντας με τα φώτα & τις ανταύγειες της νύχτας
λένε πως κάποιες σκιές δραπετεύουν τα βράδυα και πως είναι οι σκέψεις μας που είναι φυλακισμένες στο μυαλό μας
ποτέ δεν ήταν αρκετές οι στιγμές μαζί σου, κι έτσι πρέπει να είναι, για να μή τελειώσουν ποτέ, για να σ' αναζητώ πάντα
να φωνάζω τ' όνομά σου ακόμα κι όταν περπατώ δίπλα σου στο δρόμο μές στο πλήθος και
να σ' αγγίζω κάθε στιγμή ξανά & ξανά
να περιμένω μέχρι να σε ξαναδώ πάλι και πάλι
να παραμιλώ με τ' όνομά σου
..................
Κι απόψε, μες την έρημη την πόλη, που με βρήκες πάλι, / πάρε με κοντά σου / Κρύψε με μες το παλτό σου, κάνε με κορμί δικό σου / ως την άκρη του μυαλού σου, ως την άκρη του ουρανού σου / Τύλιξέ με στο κασκόλ σου, σαν παιδί σαν άγγελό σου / να χαθώ στη μυρωδιά σου, να χωρέσω στ' όνομά σου.......
[Χ. Α.]
Labels: διαδρομες
posted by Caesar @ 12/07/2007 11:49:00 PM
30 Comments
30 Comments:
...όταν νυχτώνει...γίνεσαι υπέροχα ρομαντικός. Καλημέρα!
@ Tradescadia
αθεράπευτα θα έλεγα, ιδιαίτερα όταν οι συνθήκες που επικρατούν απαιτούν μόνο τον ρεαλισμό μας...
"αλλά τα βράδυα τί όμορφα που μυρίζει η γή..."
όταν τα πνεύματα ηρεμούν & ανακτούν το χαμένο έδαφος.. ;))
τις λατρεύω αυτές τις βόλτες.
κι ακόμα πιο πολύ όταν τις κάνω μόνη μου.
με το κασκόλ και το παλτό μου. κι ένα σκουφάκι.
και με πρόσωπο παγωμένο αλλά πάντα λίγο χαμογελαστό.
Άλλωστε τ' όνομά σου παραπέμπει σε κάποιο χαμογελαστό πρόσωπο αγαπητή monaliza ;)
Ιδιαίτερα αυτές τις στολισμένες & φωτισμένες βραδιές που αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος της χρονιάς, ακόμη & μια μικρή βόλτα είναι πραγματική απόλαυση...
Moυ άρεσε πάρα πολύ η διάχυτη ευαισθησία που υπάρχει στο κείμενό σου,όπως & το μπλογκ σου που επισκέπτομαι για πρώτη φορά. Σίγουρα θα ξανάρθω!
"Nύχτα βασίλισσα που δρέπεις
καρπούς από τις επιθυμίες μας
και πας να τους χαρίσεις σε όσους
δεν αδίκησαν του πόθου τους τον ήλιο..."
Ν. Τ.
@ akb8862,
Χμ, ναί ίσως γιατί από την αναισθησία της καθημερινότητας έχουμε χορτάσει αγαπητέ φίλε ;))
@ onlysand,
ταπεινά υποκλίνομαι & το κρατώ σαν φυλαχτό στις όμορφες & μεγάλες νύχτες του χειμώνα :)
πρέπει όμως να μου πεις κι εσύ ένα σημάδι για να σε αναγνωρίσω κι εγώ...
ευαίσθητο κειμενο, όπως ευαίσθητες είναι πάντα και οι κριτικές σου για ταινίες ή βιβλία που σου άρεσαν...μ'αρέσει να σε διαβαζω,Caesar (και δεν περνώ, για να περνάς, να το ξέρεις αυτό...άλλωστε στο έχω ξαναπεί)
καλό σου βράδυ και καλή εβδομάδα!
:)
@ Monaliza ,
Περίμενέ με... θα έρθω. Κάποτε θα 'ρθω! Και μή με ρωτάς πώς θα μ' αναγνωρίσεις. Είμαι ντυμένος πάντα με τ' όνειρό σου !
[Αλκ. Παπαδάκη]
sweet elmelissa,
Προσπαθώ, κάθε φορά να βγάλω το, προσωπικό μάλλον, απόσταγμα από τη δημιουργία ενός συγγραφέα ή ενός σκηνοθέτη σε όποια κείμενα ή ταινίες μου άρεσαν. Πιστεύω πως σε κάθε δημιουργία, συγγραφική, κινηματογραφική, λογοτεχνική, ποιητική, μουσική, εικαστική, αρχιτεκτονική κλπ βρίσκονται κάποια σημεία που αποτελούν την κορύφωση της συγκεκριμένης δουλειάς του καλλιτέχνη.
Κι επειδή ο άνθρωπος είναι ένας μικρός ή μεγάλος δημιουργός αξίζει τον κόπο να παρασυρόμαστε λίγο - πολύ σ΄αυτό το δημιουργικό ρεύμα, που θέλω να πιστεύω, προωθεί τον ανθρώπινο πολιτισμό και κάνει τη ζωή μας πιό υποφερτή :)
Σ' ευχαριστώ που με θυμάσαι πάντα ;)
......θα περιμένω.....
Μερικές φορές, μας λείπουν οι λέξεις. Τότε δηλώνουμε απλώς το άηχο "παρών" μας στον περίπατο (και οι ευαίσθητοι συνοδοιπόροι μπρούν να δουν τον ήχο και την έκφραση που το συνοδεύει).
Καλή εβδομάδα!
@ monaliza,
"Ξύπνα αγάπη μου
η νύχτα τέλειωσε τ' αστέρια χάθηκαν
πρέπει να φύγεις..Μια ηλιαχτίδα σου χαϊδεύει τα μαλλιά...."
[K.Γιαννίδης]
@ just me
...και τον ήχο & την έκφραση και την ανάσα σου ;)
Καλή εβδομάδα κι απο΄μένα..
This comment has been removed by the author.
Μ'αρεσουν οι σκεψεις οταν συνωμοτουν με τις μνημες, γιατι ειναι αναρχες και ελισσονται, μες στο καταχειμωνο φευγουν, ξεφευγουν και με ταξιδευουν. Κι αυτο το ψυχρο χειμωνιατικο πρωινο αποφασισαν απροειδοποιητα να πεταξουν πανω απο τον υγρα μουντο Θερμαικο και να προγειωθουν προκλητικα σ'ενα λιβαδι παπαρουνες.
[ισως εφταιγε η Δημουλα:
"Θα πρέπει να ήταν άνοιξη
γιατί η μνήμη αυτή
υπερπηδώντας παπαρούνες έρχεται"]
Τυλιγμενη, αλλα οχι βιαστικη, επεστρεψα χτες σε μια κρυα νυχτωμενη Θεσσαλονικη που γιορταζει απουσιες με λαμπιονια, να αναπνεω αχνιστα, τα χερια βαθια μεσα στις τσεπες και χαμογελο κρυφο πισω απο το κασκολ. Τυλιγμενη, αλλα καθολου βιαστικη, μετα τις απαραιτητες συναφειες και τις συναναστροφες περπατησα στην παραλια.
Οταν νυχτωνει, με κανεις αθεραπευτα ρομαντικη.
Η ουσία μας είναι οι φυλακισμένες σκέψεις και οι αναζητήσεις μας ξεκινούν από το πως θα τις ελευθερώσουμε. ¨Ενας τρόπος είναι κι αυτός: μια βόλτα σε κάποια στιγμή που έχουμε τη διάθεση να δούμε το ΄χωρο με άλλα μάτια και να τον συνδέσουμε με τα πρόσωπα και τις καταστάσεις που κρύβονται στις φυλακισμένες σκέωεις μας.
Τα βράδια είναι άλλος ο κόσμος μας ceasar.. και τα βήματα σαν να ελαφραίνουν γιατί τότε μπορούμε να αφήσουμε τις σκέψεις μας να πετάξουν ελεύθερες, να αναπνεύσουν και να ζήσουν!
@ netrina
"Τυλιγμενη, αλλα οχι βιαστικη, επεστρεψα χτες σε μια κρυα νυχτωμενη Θεσσαλονικη..."
Ετσι σε φαντάζομαι, νάρχεσαι απο μακρυά μ ' ένα συνωμοτικό χαμόγελο, γεμάτη απο εικόνες, συναισθήματα & τις απαραίτητες [Αλεξανδρινές/Καβαφικές] συνάφειες & συναναστροφές, βαδίζοντας ανέμελα στην παραλία μιας μεθυσμένης πολιτείας, & να χάνεσαι παλι αργά μέσα στην αχλη της χρονιάς που φεύγει...
"Κοίτα να ντύνεσαι καλά, έρχεται κρύο,
ξέρεις δεν είπα πουθενά για μας τους δύο"
[Κυριάκος Ντούμος]
Οταν σε διαβάζω, με κανεις αθεραπευτα ρομαντικό ;))
@ passer-by ,
Μερικές φορές ακόμη και μια βόλτα σου φτιάχνει τη διάθεση. Ετσι, χωρίς προορισμό κι όπου σε βγάλει. Ενα βλέμμα, κάποιος χώρος, σκέψεις & άνθρωποι που στροβιλίζονται γύρω σου κι εσύ συνεχίζεις να προχωράς, να προχωράς για να συναντήσεις πρόσωπα & πράγματα που αγαπάς :)
@ sunshine,
....σαν ηλιαχτίδες αισιόδοξες ζεστές & χαμογελαστές, που μας δείχνουν το δρόμο μέσα στα σκοτάδια ;)
Εγώ...τη μέρα δεν είμαι τίποτε, τη νύχτα είμαι εγώ.
(Πεσσόα από το βιβλίο της ανησυχίας).
...η νύχτα ντύνεται γυναίκα και ξεκινά κατά τις δέκα...κι αυτός που ξέρει τι συμβαίνει ζει με τη νύχτα και σωπαίνει!
@ aisthisis
Διαβάζεις Φερν. Πεσσόα και ακούς την Αφροδ. Μάνου ;))
Είναι υπέροχοι και οι δυο !!
Ας το μοιραστούμε:
"...και η νυχτα με το σκοτεινό της μυστήριο διάτρητο απο άστρα.."
(F.Pessoa)
[από τα Marginalia]
.......................................
............
-Δεν υπάρχει άλλος φόβος, υπαρξιακός ας πούμε;
«Όχι, δόξα τω θεώ. Μ’ αρέσει που μεγαλώνω. Είμαι εγώ πια. Και κάθε μέρα είναι δικιά μου. Μια κουβέντα μ’ έναν άνθρωπο, ένα βιβλίο, μια ταινία –όλα είναι διαφορετικά πια. Τα ρουφάς. Δεν πετάς τίποτα».
[μικρό απόσπασμα από την συνέντευξη της Αφροδίτης Μάνου στον Β. Αγγελικόπουλο]
Τέλεια... μου άρεσε το κλίμα που επικρατεί το κείμενο, γλυκό και πολύ ρομαντικό :)
@ Άγνωστη
Mαζί το δημιουργούμε... :)
αυτοι οι στιχοι στο τελος..ολα τα λεφτα!!
"Κι απόψε, μες την έρημη την πόλη, που με βρήκες πάλι, πάρε με κοντά σου" άλλο ένα ταξίδι φίλε μου caesar
άλλο ένα.
μια καληνυχτα σ'αφηνω.
ήσυχη
@ φεγγαραγκαλιες ,
τα καλά τ' αφήνω πάντοτε για το τέλος ;))
@ elen,
τα πιό όμορφα ταξίδια είναι από ψυχή σε ψυχή elen ;)
Πόσο όμορφη η εικόνα που περιγράφεις...Νοιώθω το κρύο της χειμωνιάτικης νύχτας,κι αυτή τη ζεστασιά της καρδιάς...που τυλίγει με το παλτό της αυτούς που αγαπά...Ξέρεις τι ήθελα τώρα? Μια βόλτα,χριστουγεννιάτικη,σε δρόμους έρημους...Και αυτός να μου κρατά το χέρι..ζεστά...
Καλά χριστούγεννα καλέ μου...
Κι εγώ το ίδιο piXie,
έλα λοιπόν, πάμε ... :))
Toν περασμένο χρόνο,Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά,πέρασα στη Θεσσαλονίκη πολύ όμορφα και χάρηκα βόλτες μέσα στο κρύο,ζεστές σοκολάτες(ρόφημα)και ωραίο φαγητό.Δε θα πω το χιλιοειπωμένο και ίσως γι αυτό λίγο βαρετό(ότι είναι μια πόλη ερωτική,όμορφη,μυστική και τα σχετικά),πάντως την αγαπώ πάρα πολύ και πράγματι νιώθω μια ζέστη μέσα μου κάθε φορά που την επισκέπτομαι.Κάτι σαν επίσκεψη στο πατρικό σπίτι,αν υποθέσουμε ότι το πατρικό σπίτι θα "έπρεπε" πάντα να είναι ένα καταφύγιο,ένα λιμάνι,μια αγκαλιά.Με αυτό το σκεπτικό.
Ισως έτσι θα έπρεπε να είναι κάθε καταφύγιο αγαπημένο :)
Aλλιώς δε θα λεγόταν έτσι αλλά όπου φύγει φύγει!
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home