ΧΑΙΡΕ ΠΟΤΕ

«Δε με ενδιαφέρει τι θα γίνουν τα ποιήματά μου όταν πεθάνω. Δε με ενδιαφέρει τι θα συμβεί όταν δεν θα ζω. Ο θάνατος είναι απόλυτος. Άμα τελειώνουμε, να τελειώνουμε. Τελεία και παύλα. Όχι αποσιωπητικά. Τα αποσιωπητικά φτάνουν όσο ζούμε. Αν αυτό λέγεται εγωπάθεια, το δέχομαι προθύμως».
[K.Δημουλά]

Συνοδοιπόρος, μέσα από τις ποιητικές της γραμμές, από τις σπάνιες συνεντεύξεις της, από την διακριτική της παρουσία..
[Caesar]

«Τακτοποιημένη ζωή, άτακτα συναισθήματα. Όλοι έχουμε μέσα μας μια άλλη ζωή η οποία ενοχλεί, απαιτεί, παραπονιέται, δεν έζησε.»
[K. Δ.]

Σεμνή παρουσία με αισθητή δημιουργία λέξεων και εικόνων, συναισθημάτων και συμπερασμάτων....
[C.]

«Μόνη, ἐντελῶς μόνη, / περπατώ στο δρόμο / και πέφτω πάνω σε μεγάλα γεγονότα:
Ὁ ἥλιος σὰν ἐπειγόντως νὰ ἐκλήθη ἀπὸ τὴ Δύση / ἀφήνοντας ἡμιτελὲς τὸ δειλινό...
Στο χωρισμό μήτε αντίο / μήτε φιλί.»
[K. Δ.]

Ποιητική και συνάμα ρεαλιστική, όχι και τόσο εύκολος συνδυασμός....
[C.]

 «Η καθημερινότητα είναι καθημερινότητα. Τίποτα δεν την αλλάζει. Ούτε η ποίηση. Έζησα με έναν ποιητή αλλά αυτό είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο. Η ποίηση δεν είναι συνεχής. Επομένως η καθημερινότητα είναι η νικήτρια σε όλα. Μεγάλωσα τα παιδιά μου, ντάντεψα τα εγγόνια μου. Έκανα ενός κοινού ανθρώπου τη ζωή, γιατί έτσι ένοιωθα άλλωστε. Δεν άλλαξε κάτι ότι έγραφα κάποια ποιήματα. Οση φήμη κι αν απέκτησα έμεινα η μαμά, η γιαγιά, ο εαυτός μου..»
 «Δεν ξέρω πως ζουν οι ποιητές. Δεν ξέρω πως ζουν οι άλλοι ποιητές. Δεν έχω συστηματική επαφή με ποιητές, παρά με λίγους φίλους που συμπίπτει να είναι ποιητές.» [Κ.Δ.]

 

Δημιουργική, μετατρέποντας τη ζωή σε ποίηση...
[C.]

«Υπάρχουν στιγμές που ο άνθρωπος θέλει κάποιον να τον αγκαλιάσει χωρίς να υπάρξει συνέχεια. Αυτή η στιγμή του αγκαλιάσματος είναι πάρα πολύ μεγάλη στιγμή, περιεκτική. Η αγκαλιά σε παίρνει ολόκληρο και σε προστατεύει. Σχεδόν δεν έχει σχέση με τον σαρκικό έρωτα.»
[Κ.Δ.]

Τις λέξεις δεν τις διάλεγε, μάλλον την διάλεγαν οι ίδιες...
[C.]

«Ὁ ταχυδρόμος, / σέρνοντας στα βήματά του τὴν ελπίδα μου / μου ῾φερε και σήμερα ενα φάκελο μὲ τὴ σιωπή σου. /  Τὸ ὄνομά μου γραμμένο ἀπ᾿ ἔξω μὲ λήθη. / Η διεύθυνσή μου ἕνας ἀνύπαρκτος δρόμος.»
..............................
«Πολλά θα λεν οι στίχοι αυτοί, / θα δείτε, θα διαβάσετε. / Ο τελευταίος μόνο στίχος τίποτε δεν θα λέει. / Κοιτώντας θλιβερά τους προηγούμενους θα κλαίει…»
 [Κική Δημουλά]