Ως την άκρη τ' ουρανού

"…να γίνομαι άνεμος για τον χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο, ακόμα και όταν ουρανός δεν υπάρχει…." [Ο. Ε.]

Μα εσύ υπάρχεις. Καθημερινά, αδιάλειπτα, σχεδόν βασανιστικά. Ανάλαφρη σαν τον χαρταετό σε επιδέξια χέρια που σε ανεβάζουν στον ουρανό. Με μια πολύ λεπτή, αόρατη κλωστή προσπαθώ να με κρατώ κοντά σου.

Κάποτε δεν είσαι παρά μια λάμψη πίσω από τα ξανθά μαλλιά σου
Κάποτε πάλι ένας αέρας δυνατός που άξαφνα σταματάει έξω από το παράθυρό σου
Γιατί δεν φθάνεις ως εμένα;