Τhrough the window

Υπάρχουν, ευτυχώς μερικές στιγμές που νιώθεις ότι η ζωή σου ισορροπεί κάπως, όταν βρίσκεσαι μόνος, με τον εαυτό σου. Κι αυτές είναι ελάχιστες στιγμές για μένα κατα τη διάρκεια του εικοσιτετραώρου. Εκεί λοιπόν όπου αισθάνομαι να είμαι ακόμη πιο αυθεντικός, στο σημείο αυτό που ο χρόνος μου γίνεται σχεδόν ανάγλυφος σαν πίνακας ζωγραφικής οι αισθήσεις αναδύονται και προβάλουν όλες τις προσδοκίες σαν κοντινούς ή μακρινούς προορισμούς "O Captain! my Captain! rise up and hear the bells..." Οι περισσότερες στιγμές μου είναι σχεδόν αλλότριες και άγομαι από αυτές όπως οι περισσότεροι, εκόντες άκοντες τόσο μέσα στον μικρόκοσμό μας αλλά εν τέλει μέσα στο γενικό σύνολο που φαίνεται να δρομολογείται ερήμην μας, από άγνωστες παραμέτρους και δυνάμεις, που επηρεάζουν έντονα τη ζωή μας.
Βλέπω τον κόσμο και το καιρό να περνάει από το παράθυρό μου ή μέσα από την οθόνη μου όπου αντανακλάται η μορφή μου αχνά, σαν τρέιλερ από κάποιο φίλμ και προσπαθώ να διακρίνω το ρόλο μου μέσα σ' αυτό το άγνωστο σενάριο...