the time change

η ωρα αλλαζει.
ρυθμιζει τη μερα ν' αντεχει
περισσοτερο απο τη νυχτα
η οικονομια αλλαζει
ρυθμιζει τον ανθρωπο ν' αντεχει
περισσοτερο απο τα χρηματιστηρια & τις τραπεζες
η ζωη μας αλλαζει
απορρυθμιζομαστε,
κι εσυ ακομη να φανεις.
"παντα το ασυμπτωτο
ερωτευμενο μ' ενα αλλο
παντα εμεις μ' αυτο ερωτευμενοι
και πεθαινουν ανεραστες οι συγκυριες'
[Κ.Δ.]

η θεωρία των χορδών

"Θεωρία σημαίνει να ξέρεις γιατί λειτουργούν τα πράγματα, ακόμα και όταν δε λειτουργούν.
Πράξη σημαίνει να λειτουργούν τα πράγματα ακόμα και όταν κανείς δεν ξέρει γιατί."

Η Ελίσα Ρομπλέδο ήταν μια λαμπρή καθηγήτρια με μια κάποια αίγλη & αινιγματική μορφή, που δίδασκε ένα προαιρετικό μάθημα σχετικά με τις σύγχρονες θεωρίες της Φυσικής στο Πανεπιστήμιο Αλιγκέρι της Μαδρίτης.
Νέα γυναίκα & μοναχική, με μακριά σπαστά μαύρα μαλλιά, μ' ένα πρόσωπο κι ένα κορμί που δε θα αποτελούσε επ' ουδενί παραφωνία στο εξώφυλλο κάποιου περιοδικού μόδας, ταυτόχρονα όμως είχε αναλυτικό μυαλό & μια θαυμαστή ικανότητα υπολογιστικής & αφαιρετικής σκέψης, αρετές τόσο αναγκαίες στον ψυχρό κόσμο της θεωρητικής φυσικής, που κυβερνούν οι πρίγκηπες της επιστήμης.

"Ξέρω καλά τί αποφεύγω, αγνοώ όμως τι γυρεύρω" έλεγε ο Michel De Montaigne

Δεν ξέρω όμως άν ο χαρακτήρας της Ρομπλέδο ήταν η αιτία που με κράτησε αιχμάλωτο της ανάγνωσης της "θεωρίας των χορδών" μέχρι την τελευταία σελίδα, ή μάλλον η απροσδόκητη πλοκή που εξελίσσεται σ' ένα επιστημονικό & ερευνητικό θρίλερ με απρόοπτες αλλά & απίστευτες εξελίξεις & συνέπειες όταν καταφέρουν σε κάποιο εργαστήριο ν' ανοίξουν μια χορδή του χρόνου.

"Το μέλλον μας βασανίζει, το παρελθόν μας αλυσοδένει" πίστευε ο Gustave Flaubert κι εδώ βρίσκει όλο το νόημα, τη μεγαλοπρέπεια & την γοητεία της επιστημονικής εξερεύνησης, αλλά & τον εφιαλτικό τρόμο.

Πολλοί θα σκότωναν προκειμένου να μπορέσουν να δουν το μέλλον. Μερικοί θα πεθάνουν επειδή είδαν το παρελθόν.


ΥΓ: Εχω την εντύπωση ότι δεν θα αργήσει και η μεταφορά του στον κινηματογράφο.

Τζον Γαβριηλ Μποργκμαν

Σαββατόβραδο, κατηφορίζοντας αργά την Αγ. Κωνσταντίνου για να συναντήσω την Ακομινάτου. Εκεί βρίσκεται ένα όμορφο & ζεστό θέατρο, το "Αλμα".
Η παράσταση αφορά το έργο του Henrik Ibsen "Τζον Γαβριήλ Μπόρκμαν"
Όταν δεν θέλεις εκπλήξεις & πειραματισμούς, ο συγγραφέας & οι πρωταγωνιστές του έργου είναι εγγύηση για μια υπέροχη θεατρική βραδιά.
Πράγματι, από τη μια ο Ίψεν, ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής, διεισδυτικός στους ανθρώπινους χαρακτήρες χωρίς περιττές & φλύαρες ιστορίες, και από την άλλη ένα δυναμικό πρωταγωνιστικό γκρούπ με τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο, τον Γιώργο Μοσχίδη, την Κατερίνα Μαραγκού & την Νόνη Ιωαννίδου, καταφέρνουν να απογειώσουν την παράσταση.
Η υπόθεση εκτυλίσσεται γύρω από έναν άνθρωπο που, προσπαθώντας να αναρριχηθεί στην ιεραρχία μιας τράπεζας θα απαρνηθεί τα αισθήματά του για την αγαπημένη του & θα παντρευτεί την αδελφή της. Δεν σταματά όμως εδώ & συνεχίζει να ακολουθεί ξέφρενα τις σειρήνες του πάθους για την εξουσία & την δύναμη, που θα τον φέρουν τελικά στην καταδίκη & στην φυλάκιση, πέφτοντας ο ίδιος θύμα των επιλογών του. Αφού εκτίει την ποινή του παραμένει για χρόνια έγκλειστος στο επάνω δωμάτιο του σπιτιού του, αποκομμένος όχι μόνο από κάθε κοινωνική συναναστροφή αλλά και από τη σύζυγό του με την οποία έχει αποκτήσει κι ένα γιό. Μοναδική του συντροφιά ένα κορίτσι που έρχεται για να παίζει στο πιάνο του τον "χορό του θανάτου" και ένας φίλος του ο Φόνταλ. Όταν έρχεται να μείνει στο ίδιο σπίτι & η αδελφή της γυναίκας του, οι διάλογοι που ακολουθούν στην πορεία του έργου, αναδεικνύουν τόσο το μέγεθος του Ίψεν όσο & των πρωταγωνιστών της παράστασης. Ένα μικρό δείγμα ανάμεσα στον Μπόργκμαν & στον Φόνταλ: « Η φιλία μας στηρίζεται στο ότι, τόσο καιρό, ο ένας έλεγε ψέματα στον άλλο και τροφοδοτούσε το εγώ το άλλου».
Νομίζω όμως ότι τον πρώτο και τελευταίο λόγο στο έργο του Ίψεν τον έχουν οι γυναίκες, ιδιαίτερα όταν αποκαλύπτεται το γνωστό διαχρονικό ιψενικό τρίγωνο !

καρέ

Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά πάντα οι αποβάθρες των σταθμών ασκούν μια παράξενη γοητεία, τουλάχιστον σ' εμένα. Πάντα και χωρίς να θέλω νιώθω κάπως διαφορετικά. Σαν κάτι να αλλάζει αποχαιρετώντας κάποιους ανθρώπους, κάποια πόλη, κάποιες συνήθειες. Μάλλον αυτό πρέπει να είναι, οι συνήθειες που αφήνεις εκεί, στην αποβάθρα, μόλις κλείσει η πόρτα της επιβίβασης. Ακόμη καλύτερα μόλις αρχίσει να κινείται το τρένο. . .

«... Το να φεύγεις είναι πάντα σαν να πεθαίνεις, λέγαμε κοιτάζοντας τα άτομα που θα έμεναν στην αποβάθρα για να αποχαιρετήσουν και μιλούσαν με τους ταξιδιώτες που ξεπρόβαλαν από τα φωτισμένα παράθυρα. Πού θα μπορούσε άραγε να πηγαίνει εκείνος ο φαλακρός ηλικιωμένος κύριος με τη μεταξωτή γραβάτα, που κάπνιζε την πίπα στο παράθυρο με την άνεση του ανθρώπου που βρίσκεται στο σαλόνι του ; Και η κυρία που καθόταν στο ίδιο βαγόνι, με το κόκκινο καπελίνο της κι έναν γούνινο γιακά, να ήταν η σύζυγός του ή μια τυχαία κυρία ; Άραγε, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, θα γεννιόταν ανάμεσά τους μια ιστορία έρωτα ; Ποιός ξέρει, ποιός ξέρει, στο μεταξύ ας ξεκινήσουμε το ταξίδι λέγαμε...»
[Antonio Tabucchi]

Οκτωβρης

Η εβδομάδα που συνεχίζει

Ο μήνας που άλλαξε

Εμείς που συνεχίζουμε

Χωρίς ν' αλλάζουμε

Κι εσύ να χάνεσαι μακρυά...