καρέ
Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά πάντα οι αποβάθρες των σταθμών ασκούν μια παράξενη γοητεία, τουλάχιστον σ' εμένα. Πάντα και χωρίς να θέλω νιώθω κάπως διαφορετικά. Σαν κάτι να αλλάζει αποχαιρετώντας κάποιους ανθρώπους, κάποια πόλη, κάποιες συνήθειες. Μάλλον αυτό πρέπει να είναι, οι συνήθειες που αφήνεις εκεί, στην αποβάθρα, μόλις κλείσει η πόρτα της επιβίβασης. Ακόμη καλύτερα μόλις αρχίσει να κινείται το τρένο. . .
«... Το να φεύγεις είναι πάντα σαν να πεθαίνεις, λέγαμε κοιτάζοντας τα άτομα που θα έμεναν στην αποβάθρα για να αποχαιρετήσουν και μιλούσαν με τους ταξιδιώτες που ξεπρόβαλαν από τα φωτισμένα παράθυρα. Πού θα μπορούσε άραγε να πηγαίνει εκείνος ο φαλακρός ηλικιωμένος κύριος με τη μεταξωτή γραβάτα, που κάπνιζε την πίπα στο παράθυρο με την άνεση του ανθρώπου που βρίσκεται στο σαλόνι του ; Και η κυρία που καθόταν στο ίδιο βαγόνι, με το κόκκινο καπελίνο της κι έναν γούνινο γιακά, να ήταν η σύζυγός του ή μια τυχαία κυρία ; Άραγε, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, θα γεννιόταν ανάμεσά τους μια ιστορία έρωτα ; Ποιός ξέρει, ποιός ξέρει, στο μεταξύ ας ξεκινήσουμε το ταξίδι λέγαμε...»
[Antonio Tabucchi]
posted by Caesar @ 10/06/2008 06:48:00 PM
8 Comments
8 Comments:
Συμφωνούμε αγαπητέ μου...
Εϊναι που αποχαιρετώντας μερικούς ανθρώπους ή μερικά τόπη είναισαν να αποχαιρετάς ένα κομμάτι του εαυτού σου... Αυτό που αναπτύχθηκε εκεί, αυτό που ενηλικιώθηκε και αγαπήθηκε μέσα στις οάσεις αυτών που σε ακολούθησαν και αυτών που ακολούθησες...
Την καληνύχτα μου!
Καλημέρα kioy ,
Υπάρχει, συνήθως κάτι σαν μια ανεπαίσθητη αισιοδοξία που συνταξιδεύει μαζί με τις αποσκευές μας. Μικρή ή μεγάλη, εξαρτάται από τον σκοπό του ταξιδιού, τις περισσότερες φορές..
Partir c' est mourir un peu,που έλεγε και μια αγαπημένη μου ψυχή,αγαπημένη εξ' αντανακλάσεως.Μας ασκούν την ίδια έλξη οι αποβάθρες,πιο παλιά συνήθιζα να πηγαίνω εκεί,ακόμα και αν δεν ταξίδευα,και να παρατηρώ τους επιβάτες,σχεδόν πάντα πίστευα πως ήταν χαρούμενοι που έφευγαν.Και εγώ,ειδική των σεναρίων,σκεπτόμουν πως όλα είναι πιθανά σε ένα ταξίδι,ακόμα και η περίπτωση του να κατεβείς στον προορισμό σου και να αφήσεις για πάντα πίσω,επίτηδες,τις αποσκευές σου,γιατί θα υπήρχε η πιθανότητα να μην χρειαζόσουν τίποτα πια...
Καλημέρα στην αγαπημένη μου πόλη,σε μια από τις αγαπημένες μου.
:)
στις αποβαθρες των σταθμων κρυβονται..
μια αποφαση,μια φυγη,ενας προορισμος,ενα αυριο,μια ελπιδα..
εντονα φορτισμενο περιβαλλον απο λογης συναισθηματα περιτυλιγμενα με γελια και δακρυα..
και δικος μου αγαπημενος χωρος..
με εμπνεει
Όχι, μόνο σε εσενα Caesar, όχι μονο σε εσενα. Όπως βλέπεις σε πολυ κοσμο ασκουν μια παραξενη γοητεία.:)
Περιέργως για μενα ήταν πάντα πιο εύκολο το να φευγω, από το να μενω πίσω αποχαιρετώντας κάποιον που αγαπώ. Η αλλαγη του τόπου, του σκηνικού έκανε πάντα τον αποχωρισμό πιο εύκολο, ενω το να μενω πίσω εκεί που τόσα μου θυμιζαν το αγαπημενο προσωπο....δεν μου ηταν ποτε ευκολο.
@ o.θ.π.κ.
Απ' ότι καταλαβαίνω έχεις κι εσύ τις επιρροές σου από τις στιγμές εκείνες που χαρακτηρίζουν το μετέωρο βήμα της επιβίβασης.
Δύσκολη όμως κι η πιθανότητα να εγκαταλείψεις για πάντα τις αποσκευές σου, υλικές & ψυχικές;)
"partir, c'est mourir un peu; - c'est mourir à ce qu'on aime. -
on laisse un peu de soi-même - en toute heure et dans tout lieu. "
[ Edmond Haraucourt ]
@ αγκαλιες του φεγγαριού,
Μου φαίνεται πως είναι ένα από εκείνα τα σημεία που έχουν τη δυνατότητα να προκαλούν τα πιο ανάμικτα συναισθήματα. Η μετάβαση σε κάποιον άλλο τόπο με αυτό το μέσο, τον σιδηρόδρομο.
@ elmelissa,
Mάλλον είναι γενικευμένη η εντύπωση τελικά:)
Δεν το βλέπω και τόσο περίεργο το να φεύγεις αποχαιρετώντας παρά να μένεις. Είναι γεγονός ότι αλλάζοντας παραστάσεις διευκολύνεται η κατάσταση ενος αποχωρισμού. Αλίμονο όμως σ' αυτόν που μένει!
Eνα ταξιδι με το Orient Express θα ειναι γεματο απο ιστοριες.Ο ηχος του τραινου κανει το νου να τρεχει και να δημιουργει.Ας πιουμε λοιπον ενα αρωματικο τσαι στο σαλονι του και ας απολαυσουμε το αγνωστο που θα φερει ο επομενος σταθμος.
@ prasino liker,
Kαλά ε, άγγιξες την κορυφή !
Έτυχε μια φορά να διασταυρωθούμε σε κάποιον σταθμό με το Οrient Express & ήταν σαν από κάποια ταινία. Όπως το "Εγκλημα στο Οριάν Εξπρές" της Αγκαθα Κρίστι & το "From Russia with Love" με τον James Bond.
Το (Εξπρές της Ανατολής) ήταν το πρώτο
διηπειρωτικό τραίνο της Ευρώπης που έκανε τη διαδρομή των 2.740 km από το (Gare de l'Est) στο Παρίσι έως την Κωνσταντινούπολη, περνώντας απο το Στρασβούργο, το Μόναχο, τη Βιέννη, τη Βουδαπέστη και το Βουκουρέστι. Μια ταξιδιωτική πολυτέλεια, με έναρξη της λειτουργίας του απο τον Οκτώβριο του 1883 !
Ναί, ευχαρίστως θα το ήθελα αυτό το ζεστό & αρωματικό τσάι, ταξιδεύοντας μ' αυτόν τον θρύλο !
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home