αποπλους

Περπατώντας ακόμη στην άκρη της θάλασσας, περπατώντας στη γραμμή ενός αποχαιρετισμού, απομακρυνόμαστε.
Απομακρυνόμαστε, όπως ένας Αύγουστος τον Σεπτέμβρη, όπως ένα πλοίο τη στεριά,
"...mais la vie separe ceux que s'aiment / tout doucement, sans faire de bruit / et la mer efface sur le sable / les pas des amants desunis..." [Les feuilles mortes]

Tα σώματα χωρίζουν και η μνήμη απλώνεται στο παρελθόν όπως τα κύματα που αφήνει πίσω του το καράβι μέχρι να ξεθωριάσει στον ορίζοντα. Κι εσύ θα γράφεις ακόμη στο μικρό τραπέζι, δίπλα στην αποβάθρα πίνοντας τον απογευματινό σου καφέ μέχρι να δύσει ο ήλιος στη θάλασσα. Το ταξίδι του έγινε πλέον πιο σύντομο καθώς η μέρα μίκρυνε.
"...we said goodbye / with the smile on our face / now you're alone / you're sad on your own / the truth is we run out of time / now you're looking for me / or anyone like me..." [Koop island blues]