απογευματινο
Είναι απόγευμα και σάββατο κι ο ιούνης κάνει τις μέρες ατελείωτες. Αφήνω τον εαυτό μου να τον παρασύρει για λίγο μαζί του. Να αιωρείται έξω από το χρόνο. Έτσι όπως επιπλέει ένα σώμα σε μια ήρεμη θάλασσα. Νιώθω κάτι σαν την ανάπαυση του πολεμιστή που αποζητά για λίγο τη γαλήνη και την ησυχία. Είναι οι στιγμές που τις αισθάνομαι, σαν να συμβαδίζω με το χρόνο. Έστω αυτόν που μου αναλογεί. Γιατί, τις περισσότερες φορές είμαστε απόντες, όταν εκείνος συνεχίζει την παράξενη πορεία του. Απορροφημένος κι εγκλωβισμένος στην καθημερινότητα που αλέθει τα πάντα, χάνω το παρόν που ποτέ δεν περιμένει κανέναν. Μα τώρα, έχω αυτές τις στιγμές που είναι σαν να τον αγγίζω και να τον κατευθύνω εκεί που θέλω εγώ. Βλέπω αυτό που θέλω εγώ, διαβάζω αυτό που θέλω, γράφω αυτό που θέλω αυτή τη στιγμή. Σταματώ και ξεκινώ πάλι, ανακαλύπτοντας τον κόσμο σαν μικρό παιδί που ανακατώνει χρώματα κύβους και λέξεις.
«Μόλις ζεσταίνεται ο αέρας κι ο ουρανός ξαναγίνεται γαλανός, θέλω να εξατμίζομαι σε ολόκληρη τη φύση, να με παρασέρνει η περαστική αύρα, να λικνίζομαι χωρίς τόπο, πότε εδώ και πότε εκεί» [ Αντρε Ζιντ]
posted by Caesar @ 6/06/2009 06:10:00 PM
6 Comments
6 Comments:
Και σήμερα είναι Κυριακή. Μια μεγαλοπρεπώς ατελείωτη καλοκαιρινή Κυριακή.
Και είμαστε εδώ. Με ανάσες. Με μάτια που βλέπουν και κορμιά που αισθάνονται.
Κι αφού το χρόνο δεν μπορούμε να τον τιθασεύσουμε -σχεδόν παράλληλα κινούμαστε εμείς κι εκείνος- ας τον κάνουμε δικό μας με σημάδια ανεξίτηλα.
"Ο ουρανός μου είναι βαθύς κι ανάλλαχτος
Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα
Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα."
[Ο.Ε.]
Καλή σου μέρα, Caesar :)
αυτες οι νωχελικες μεγαααλες μερες του ιουνη, μου φερνουν στο νου, γευσεις απο φρεσκο ψωμι και σπιτικη μαρμελαδα απο τα πρωτα ροδακινα του κηπου..
ειναι η εποχη μου αυτη caesarako..
Ειναι η ζεστασια του Ιουνη.Η αρχη ενος καλοκαιριου που ομως τελειωνει γρηγορα.Πολυ τυχερος να απολαμβανεις και να κατευθυνεις τον χρονο σου οπως εσυ θελεις.Να ονειρευεσαι και να ταξιδευεις ,με τον νου αλλα και την ψυχη.Περα απο τον μικρο μας εαυτο.
Να ευχηθω το αποψινο φεγγαροφωτο να φερει μια ροδομαγουλη Ανατολη .
@ melian,
O Ελύτης κατάφερε να τιθασεύσει το χρόνο, τον έκανε σχεδόν δικό του, συνοδοιπόρο, τον έφερε στα δικά του μέτρα, κι άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του.
Αλλά κρατώ & κάτι από μια πρόσφατη συνέντευξη του Α.Ταμπούκι, στην Αθήνα: «...όταν αρνούμαστε τον εσωτερικό μας χρόνο, ακυρωνόμαστε. Ακρωτηριάζουμε δηλαδή ένα κομμάτι του εαυτού μας όταν με το πέρασμα του χρόνου βλέπουμε σαν αυταπάτες τις αλλοτινές μας αλήθειες..»
Το πρόβλημά μου είναι ότι στο μεγαλύτερο ποσοστό δεν διαχειρίζομαι ο ίδιος τον χρόνο μου και μάλιστα τον δεδομένο χρόνο που έχουμε όλοι σ'αυτή τη ζωή, βλέποντάς τον να περνάει...
@ φεγγαραγκαλιές,
όταν υπάρχει άνεση χρόνου, πιστεύω ότι όλες οι εποχές είναι όμορφες γιατί έχεις το χρόνο να τις χαρείς ανακαλύπτοντας εκείνα που έχουν να σου προσφέρουν απλόχερα & ανιδιοτελώς !
@ prasino likeraki,
Nαί, είναι η ζεστασιά, είναι η μέρα που ακόμη μεγαλώνει και το καλοκαίρι που άρχισε χωρίς εμάς. Αλλά πόσο πολύτιμες είναι κάποιες ελάχιστες στιγμές όπως αυτές που έρχονται για λίγο, όσο κρατάει ένας απογευματινός χρυσαφένιος ήλιος που λιώνει τα πάντα στο πέρασμά του. Ας απολαύσουμε όμως & το αποψινό ασημένιο φως της καλοκαιρινής νύχτας που μεταφέροντας ελπίδες & πάθη μέχρι την ανατολή απλώθηκε ήδη σε πολιτείες, θάλασσες & βουνά.
το να διαχειρίζεσαι το χρόνο σου,να το νιώθεις έτσι,έστω και για λίγο,αυτό δεν είναι λίγο,είναι ο...ξανακερδισμένος χρόνος κατά Προυστ!
Καλημέρα Καίσαρα,έλειπα όπως θα ξέρεις.Λοιπόν ο Andre Gide είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς και δυστυχώς τον ανακάλυψα μετά τα 35.Θα μου πεις,ο Ζιντ,δεν είναι για την απόλυτη νεότητα,δεν είθισται τουλάχιστον.
:)
@ ο/θ/π/κ,
Εγώ ακόμη ανακαλύπτω, και δυστυχώς απαιτείται χρόνος που δεν περισσεύει, κι αυτό είναι που με λυπεί:(
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home